ΕΑΝ ΜΙΣΟΥΝΤΑΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΠΡΕΠΕΙ ΕΛΕΥΤΕΡΙΑ-του Ηλία Π. Καραγκουνίδη

Είναι γνωστοί οι συνεχείς πόλεμοι μεταξύ των ελληνικών πόλεων σε όλους τους δυνατούς συνδυασμούς, αλλά και εντός των πόλεων μεταξύ δημοκρατικών και ολιγαρχικών.Βαθιά διχόνοια δημιούργησε αυτούς τους ατέλειωτους εμφύλιους πολέμους ανάμεσα στα τότε ελληνικά κρατίδια, σε τέτοιο σημείο, που ένα μεγάλο κομμάτι της Ιστορίας μας που διδαχτήκαμε στα σχολεία, είναι στα καταστροφικά αποτελέσματα αυτών των πολέμων.

Να μιλήσουμε για τον αγώνα του 1821 που λίγο έλειψε να τον οδηγήσουν σε πλήρη αποτυχία,αν, ανεξάρτητα από τα κίνητρά τους, δεν επενέβαιναν οι μεγάλες δυνάμεις . Και αυτός ο εμφύλιος ενέπνευσε στο Σολωμό το τετράστιχο 147 :
«Μην ειπούν στον στοχασμό τους
Τα ξένα έθνη αληθινά
Εάν μισούνται ανάμεσά τους
Δεν τους πρέπει ελευτεριά.» Επίσης περιγράφει στον «Ύμνο εις την Ελευθερίαν», τον εθνικό μας ύμνο, την διχόνοια, σαν το μεγαλύτερο και πιο επικίνδυνο ελάττωμα της φυλής μας και με έναν σοφό και παραστατικό τρόπο, μας προτρέπει να αποφεύγουμε κάθε επαφή μαζί της, διότι όπου χώνεται, τα αποτελέσματά της είναι καταστροφικά.

Ολέθριος επίσης ήταν και ο εθνικός διχασμός που άρχισε το 1915 και που κατέληξε στη Μικρασιατική τραγωδία.Και ας μην ξεχάσουμε τις κατοχικές εμφύλιες συρράξεις και τον μεγάλο εμφύλιο του 1946 που κράτησε μέχρι το 1949.

 Ο μεγάλος λογοτέχνης μας Νίκος Καζαντζάκης γράφει στο μνημειώδες έργο του «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται»:

«…Ο Αλλάχ λέει έπλασε τον Ρωμηό, αλλά μόλις τον είδε το μετάνιωσε. Είχε ένα μάτι ο αφιλότιμος, που τρυπούσε ατσάλι…. Να κάμω τον Τούρκο, σκέφτηκε ο Αλλάχ για να σφάξει τον Έλληνα, να βρει ο κόσμος την ησυχία του». Έπιασε το λοιπόν μέλι και μπαρούτι, το μάλαξε καλά, καλά κι έφτιαξε τον Τούρκο. Κι αμέσως χωρίς να χασομερήσει, βάνει σ’ ένα ταψί τον Τούρκο και τον Ρωμηό, να παλέψουν. Πάλευαν, πάλευαν από το πρωί ως το βράδυ. Κανένας δεν έριχνε τον άλλον, μα μόλις σκοτείνιασε, βάνει ο άτιμος ο Ρωμηός, τρικλοποδιά, κάτω ο Τούρκος! Ο διάβολος να με πάρει, την έπαθα πάλι μουρμούρισε ο Αλλάχ. Τούτοι οι Ρωμηοί, θα φάνε τον κόσμο. Τι να κάνω; Όλη νύχτα ο Αλλάχ, δεν έκλεισε μάτι ο κακομοίρης, μα το πρωί πετάχτηκε πάνω και κτύπησε τις χερούκλες του. Βρήκα! Βρήκα! Φώναξε. Έπιασε πάλι φωτιά και κοπριά κι έφτιαξε έναν άλλον Ρωμηό και τους έβαλε και τους δύο στο ταψί να παλέψουν. Άρχισαν το πάλεμα οι Ρωμηοί, τρικλοποδιά ο ένας, τρικλοποδιά κι ο άλλος, μπηχτές ο ένας, μπηχτές κι ο άλλος. Πάλευαν, πάλευαν, έπεφταν σηκώνονταν, ξαναέπεφταν, ξανασηκώνονταν, πάλευαν… Κι ακόμα παλεύουν…»

Και όσο πολλές φορές λέμε, ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται,είναι λάθος.Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται αλλά διδάσκει, όμως εμείς αδυνατούμε να παραδειγματιστούμε από όλα αυτά που συμβαίνουν δίπλα μας,γιατί δεν θέλουμε. Είμαστε ένα μικρό πληθυσμιακά έθνος με τη δική του γλώσσα και σπουδαία ιστορία. Αν όμως δεν μονιάσουμε και δε στηρίξει ο ένας τον άλλον,  δε θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε την τρικυμία αλώβητοι.

 ΗΛΙΑΣ Π.ΚΑΡΑΓΚΟΥΝΙΔΗΣ

Μοίρασε το άρθρο!