Η απαξία του εκλογικού κοινού για τα κοινά, οι χαλαροί δεσμοί με αυτά, επιτείνουν έναν άλλο δρόμο όπου το ελαφρολαϊκό ρεπερτόριο θα εναλλάσσεται με τις πολιτικές προτάσεις.
Τον ρόλο του λάιφσταιλ στην πολιτική, και τη χρήση του ως εργαλείο στην επιρροή του κόσμου, τον εντοπίζουμε κυρίως όπου συναθροίζεται πλήθος κόσμου, είτε για να κάνει τα ψώνια του, όπως οι λαϊκές, είτε να πιεί έναν καφέ. Η τακτική όμως αυτή βοηθά να παρουσιαστούν πιο ανθρώπινοι, και να μειώσουν επικοινωνιακά την απόσταση με τον πολίτη, η οποία όμως στην πραγματικότητα παραμένει χαώδης, γιατί όλα αυτά τα χρόνια ήταν απών.
Περισσότερο όμως πετυχαίνουν να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο από την ουσία της ενασχόλησης με τα κοινά, και από τα πραγματικά ζητήματα που ”βασανίζουν” την κοινωνία. Αντί λοιπόν να βρίσκεται στο επίκεντρο τα προβλήματα της καθημερινότητας, και επειδή ζούμε στην εποχή της εικόνας, της ψεύτικης ευαισθησίας, του στημένου προφίλ, και των επιφανειακών προσεγγίσεων, υπάρχει αυτή η ανθρώπινη υστέρηση.
Στην εποχή της προσποίησης, της ηρωοποίησης των μετρίων. Στην εποχή του γλειψίματος, και της ανυπαρξίας προγραμμάτων και αξιών. Γι αυτό και ζούμε στην εποχή που όλοι καταδικάζουν την πελατειακή σχέση, αλλά όλοι επιλέγουν τους εκλεκτούς τους με βάση ακριβώς αυτή.
