«ΣΑΝ ΙΚΕΣΙΑ»– «ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΩΡΕΣ»: ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΥΑΣ ΜΗΛΙΟΥ

ΣΑΝ ΙΚΕΣΙΑ

Η φύση ντυμένη Φθινόπωρο.
Ο κύκλος της δημιουργίας της,
αρχίζει την Άνοιξη και κλείνει 
τον Χειμώνα.
Ο Απόλλωνας της έγραψε ύμνο,
με θείους στίχους,με θείους ήχους.
Στα μύχια της ψυχής μου,
αντήχησαν οι μελωδίες του
και υψώθηκαν σαν ικεσία,
στα ουράνια.
Με την καρδιά μου,
μια νέα φλόγα θ’ανάψω,
να κλείσω με την σειρά μου,
τον κύκλο της αναγέννησης
και της σποράς.
Της καρποφορίας
της ανθρώπινης ύπαρξης.
Της θείας καρποφορίας της φύσης.
Αντλώ έμπνευση
από την φύση το Φθινόπωρο
κι οι στίχοι μου (ανέκδοτοι ακόμη)
την χρυσοστολίζουν με την ωριμότητα
που της ταιριάζει.
Η ψυχή μου ντυμένη
με την χρυσοφορεμένη γη,
με την χρυσοκεντημένη ύλη,
υψώνεται σε ικεσία
προς το φως της μέρας,
προς την θε’ι’κή λάμψη τ’ουρανού.

ΕΥΑ ΜΗΛΙΟΥ

 

 

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΩΡΕΣ

Κουράγιο μη δίνεις εκεί που χρειάζεται χαμόγελο.
Λύπηση μην προσφέρεις εκεί που χρειάζεται συμπόνια.
Αδιαφορία μη σκορπάς γύρω σου σ’αυτούς που χρειάζονται αγάπη.

Θεούς μην ψάχνεις ψηλά,ψηλάφισέ τους 
μέσα σου.
Μη χα’ι’δεύεις νεκρά είδωλα,ζωντάνεψε 
την αλήθεια και διέδωσέ την.

Ξεμπέρδεψε την κλωστή της σκέψης σου 
και κέντα μ’αυτήν αληθινά αισθήματα.
Μη την τυλίξεις σε κουβάρι απάνθρωπο.

Κράτα την αίσθηση,ακέραιο δώρο 
της φύσης σου.
Μη την φτιασιδιάζεις με κοκκινάδια,
σα γριά πόρνη.

Για τις τελευταίες σου ώρες
που πλησιάζουν,αν πλησιάζουν,
να μην τρομάζεις.
Μην τις δωρίσεις στο τίποτε.

Γεύσου τις,είναι δικές σου.
Είναι ο μόχθος,η αγωνία,
μιας ολάκερης ζωής.

ΕΥΑ ΜΗΛΙΟΥ

Μοίρασε το άρθρο!