ΠΑΜΕ ΣΙΝΕΜΑ Ένας έρωτας σε ασπρόμαυρο φόντο: «Frantz» του Φρανσουά Οζόν

213055-frantz_02

27/10/2016

Δύο χρόνια μετά την «Καινούρια Φιλενάδα» (2014), ο Φρανσουά Οζόν επιστρέφει με τη νέα του ταινία, «Frantz» (2016). Ο Γάλλος σκηνοθέτης εμπνέεται από την κλασσική ταινία του Ερνστ Λούμπιτς, «Broken Lullaby» (1932) – η οποία με τη σειρά της είχε βασιστεί σε θεατρικό έργο του Γάλλου, Maurice Rostand – και με υπέροχη αποχρωματισμένη φωτογραφία, παρουσιάζει ένα αξιόλογο φιλμ, στο οποίο ξεχωρίζει η ερμηνεία της πρωτοεμφανιζόμενης Πάουλα Μπιρ, δίπλα στον ανερχόμενο Γάλλο ηθοποιό Πιέρ Νινέι.

«Σε μια εποχή που έχει εμμονή με την αλήθεια και τη διαφάνεια, θέλησα να κάνω μια ταινία για τα ψέματα. Ως μαθητής και θαυμαστής του Eric Rohmer, θεωρούσα τα ψέματα συναρπαστική τροφή για την αφήγηση και τις ταινίες. Το είχα στο μυαλό μου όταν ένας φίλος μου είπε για ένα θεατρικό του Maurice Rostandαμέσως μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Έκανα περαιτέρω έρευνα και έμαθα ότι  το θεατρικό είχε μεταφερθεί στο σινεμά το 1931 από τον Ernst Lubitsch με τον τίτλο Broken Lullaby. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να αφήσω την ιδέα στην άκρη. Πώς θα μπορούσα να ξεπεράσω τον Lubitsch;» – Φρανσουά Οζόν

Σε μια μικρή γερμανική πόλη μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Anna (Πάουλα Μπιρ) θρηνεί καθημερινά στον τάφο του αγαπημένου της αρραβωνιαστικού Frantz, θύμα μιας μάχης σε γαλλικό έδαφος. Μια μέρα ένας νεαρός, γοητευτικός Γάλλος, ο Adrien (Πιέρ Νινέι), αφήνει λουλούδια στον τάφο. Η παρουσία του, μετά την ήττα της Γερμανίας στον πόλεμο, θα προκαλέσει όχι μόνο αντιδράσεις αλλά και πάθη.

Ο δραστήριος Γάλλος σκηνοθέτης Φρανσουά Οζόν (8 Γυναίκες, Potiche, Η Πισίνα) επέστρεψε φέτος στο Επίσημο Διαγωνιστικό του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, με το νέο του φιλμ: «Frantz» (2016). Πρόκειται για μια ασπρόμαυρη δημιουργία, με καταλυτικές έγχρωμες πινελιές, που με συγκίνηση περιγράφει την σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σ’ έναν Γάλλο και μία Γερμανίδα, με ιστορικό φόντο τον μεσοπόλεμο και διαδραματίζεται σ’ ένα μικρό χωριό της Γερμανίας και στο Παρίσι.

«Όταν είδα την ταινία του Lubitsch καθησυχάστηκα. Είναι παρόμοια με το θεατρικό και υιοθετεί την οπτική ενός νεαρού Γάλλου, ενώ εγώ ήθελα να έχω την οπτική της νεαρής κοπέλας που, όπως και το κοινό, δεν ξέρει γιατί αυτός ο Γάλλος θρηνεί στον τάφο του αρραβωνιαστικού της. Στο θεατρικό και την ταινία, ξέρουμε το μυστικό από την αρχή, μετά από μια μακροσκελή σκηνή εξομολόγησης σ’ έναν παππά. Εμένα με ενδιέφερε περισσότερο το ψέμα σε σχέση με την ενοχή. Η ταινία του Lubitsch είναι πανέμορφη και αξίζει να τη δει κανείς μέσα από το πρίσμα του ειρηνιστικού και ιδεαλιστικού κλίματος της μεταπολεμικής εποχής. Συμπεριέλαβα μερικές από τις σκηνές του. Είναι η λιγότερο γνωστή ταινία του, το μόνο του δράμα. Η σκηνοθεσία του είναι αξιοθαύμαστη και πολύ ευρηματική όπως πάντα. Αλλά είναι η ταινία ενός Αμερικανού σκηνοθέτη γερμανικής καταγωγής που δεν ήξερε ότι στον ορίζοντα ανέτειλε ένας δεύτερος πόλεμος. Έκανε μια αισιόδοξη ταινία για τη συμφιλίωση. Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος κατέληξε σε λουτρό αίματος και πολλοί πολιτικοί και καλλιτέχνες στη Γαλλία και Γερμανία μιλούσαν ανοιχτά για τη φιλειρηνικότητα. «Ποτέ ξανά!». Η προσέγγιση μου, ως Γάλλος που δεν έζησε κανέναν από τους δύο παγκόσμιους πολέμους, ήταν προφανώς διαφορετική.» – Φρανσουά Οζόν

«Όταν είδα την ταινία του Lubitsch καθησυχάστηκα. Είναι παρόμοια με το θεατρικό και υιοθετεί την οπτική ενός νεαρού Γάλλου, ενώ εγώ ήθελα να έχω την οπτική της νεαρής κοπέλας που, όπως και το κοινό, δεν ξέρει γιατί αυτός ο Γάλλος θρηνεί στον τάφο του αρραβωνιαστικού της. Στο θεατρικό και την ταινία, ξέρουμε το μυστικό από την αρχή, μετά από μια μακροσκελή σκηνή εξομολόγησης σ’ έναν παππά. Εμένα με ενδιέφερε περισσότερο το ψέμα σε σχέση με την ενοχή. Η ταινία του Lubitsch είναι πανέμορφη και αξίζει να τη δει κανείς μέσα από το πρίσμα του ειρηνιστικού και ιδεαλιστικού κλίματος της μεταπολεμικής εποχής. Συμπεριέλαβα μερικές από τις σκηνές του. Είναι η λιγότερο γνωστή ταινία του, το μόνο του δράμα. Η σκηνοθεσία του είναι αξιοθαύμαστη και πολύ ευρηματική όπως πάντα. Αλλά είναι η ταινία ενός Αμερικανού σκηνοθέτη γερμανικής καταγωγής που δεν ήξερε ότι στον ορίζοντα ανέτειλε ένας δεύτερος πόλεμος. Έκανε μια αισιόδοξη ταινία για τη συμφιλίωση. Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος κατέληξε σε λουτρό αίματος και πολλοί πολιτικοί και καλλιτέχνες στη Γαλλία και Γερμανία μιλούσαν ανοιχτά για τη φιλειρηνικότητα. «Ποτέ ξανά!». Η προσέγγιση μου, ως Γάλλος που δεν έζησε κανέναν από τους δύο παγκόσμιους πολέμους, ήταν προφανώς διαφορετική.» – Φρανσουά Οζόν

Γιώργος Ρούσσος

Μοίρασε το άρθρο!