Πάμε Σινεμά : Οι πέντε καλύτερες ταινίες της εβδομάδας

07/05/2016

Λευκοί Ιππότες» (Les chevaliers blancs / The White Knights – 2015) του Γιοακίμ Λαφός (Βέλγιο, Γαλλία)

Ο Ζακ (Βενσάν Λιντόν), είναι υπεύθυνος της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης (ΜΚΟ) Move for Kids, η οποία σχεδιάζει μια σημαντική αποστολή. Εκείνος και η ομάδα του, αναλαμβάνουν να μεταφέρουν 300 ορφανά, θύματα του εμφύλιου πολέμου, από το Τσαντ στη Γαλλία προκειμένου να υιοθετηθούν από γαλλικές οικογένειες. Παράλληλα, η Φρανσουάζ (Βαλερί Ντονζελί), μια ανεξάρτητη δημοσιογράφος, έχει προσκληθεί να καλύψει τηλεοπτικά αυτή την αποστολή καταγράφοντας με την κάμερά της τα γεγονότα ώστε να επικυρωθεί ο ουμανιστικός χαρακτήρας της επιχείρησης. Βιώνοντας όμως την σκληρή πραγματικότητα μιας χώρας σε πόλεμο και τις πολιτικές διαστάσεις του εγχειρήματος, σταδιακά τα μέλη της ΜΚΟ αλλά και η Φρανσουάζ, συνειδητοποιούν τις τακτοποιημένες πεποιθήσεις τους να τίθενται υπό αμφισβήτηση, καθώς έρχονται σταδιακά αντιμέτωποι με τα όρια και τις αληθινές διαστάσεις της ανθρωπιστικής παρέμβασης.

Ο αξιόλογος σκηνοθέτης, Γιοακίμ Λαφός (Πέρα από τη Λογική 2012), επιστρέφει με τη νέα του ταινία «Λευκοί Ιππότες» (2015), έχοντας στη διάθεση του ένα υπέροχο σύνολο ηθοποιών, εκ των οποίων ξεχωρίζει ο σπουδαίος Βενσάν Λιντόν. Στον αντίποδα του μελοδραματισμού, ο Βέλγος δημιουργός ρίχνει με οξυδέρκεια και πολιτική αιχμηρότητα την κοφτερή ματιά του στα παρασκήνια των καλών προθέσεων της Δύσης και δε διστάζει να επιτεθεί στη νέα ανθρωπιστική αποικιοκρατία σε μια ταινία επίκαιρη όσο ποτέ, γεμάτη αναλογίες με τη στάση της Ευρώπης στο προσφυγικό ζήτημα.

«Σε αυτή την ταινία όλα ήταν μεγαλύτερα από οτιδήποτε είχα κινηματογραφήσει πιο πριν, τα τοπία, τα απομακρυσμένα μέρη και οι κινήσεις της κάμερας. Η λύση μου ήταν να πιαστώ από τους χαρακτήρες και να τους ακολουθήσω σε όλη τους την πολυπλοκότητα μέχρι που βρήκα την ακρίβεια στη φόρμα που αναζητούσα. Είχα στο νου μου τα μαθήματα που πήρα από τον Σίντνεϋ Λιούμετ, τους αδερφούς Νταρντέν και τον Μορίς Πιαλά. Η αλήθεια των χαρακτήρων φτιάχνει μια ταινία. Σαν γλύπτης, πρέπει να σμιλεύεις την πέτρα μέχρι να αποκαλυφθεί η αλήθεια.» – Γιοακίμ Λαφός

«Ο Ήχος της Σιωπής» (Louder than Bombs – 2015) του Γιοακίμ Τρίερ (Νορβηγία, Γαλλία, Δανία)

Τρία χρόνια μετά τον αναπάντεχο θάνατο της πολεμικής ανταποκρίτριας Ιζαμπέλ Ριντ (Ιζαμπέλ Ιπέρ) , μία εκδήλωση που γίνεται στη μνήμη της, θα φέρει ξανά κοντά τον σύζυγο της Τζιν (Γκάμπριελ Μπερν) και τους δυο γιους τους, τον μεγαλύτερο της, Τζόνα (Τζέσε Άιζενμπεργκ) και τον ακοινώνητο νεαρό αδελφό του, Κόνραντ (Devin Druid). Ένα βαθιά κρυμμένο μυστικό θα έρθει στην επιφάνεια και οι τρεις άντρες θα πρέπει να κοιτάξουν ο ένας τον άλλο και να επαναπροσδιορίσουν τους εαυτούς τους. Με τους τρεις τους να βρίσκονται κάτω από την ίδια στέγη, ο Τζιν προσπαθεί απεγνωσμένα να επανασυνδεθεί με τους δυο γιους του, αλλά εκείνοι παλεύουν να συμφιλιωθούν με τα συναισθήματά τους για τη γυναίκα που θυμούνται με τόσο διαφορετικό τρόπο.

Ο Γιοακίμ Τρίερ (γεννηθείς το 1974) είναι διεθνώς καταξιωμένος σκηνοθέτης και σεναριογράφος ( Reprise – 2006, Όσλο, 31 Αυγούστου – 2011). Tο χαμηλών τόνων δράμα «Ο Ήχος της Σιωπής», σηματοδοτεί την πρώτη αγγλόφωνη ταινία, του Νορβηγού σκηνοθέτη. Τα αρσενικά μέλη μιας δυσλειτουργικής οικογένειας συναντιούνται ξανά, τρία χρόνια μετά τον θάνατο της συζύγου / μητέρας τους. Στους κεντρικούς ρόλους συναντάμε τους: Ιζαμπέλ Ιπέρ, Γκάμπριελ Μπερν, Τζέσε Άιζενμπεργκ και Ντέιβιντ Στράδερν. Η ταινία πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα της, πέρσι τον Μάιο, στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα του 68ου Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ των Καννών, ενώ στη συνέχεια απέσπασε μεταξύ άλλων, το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Φεστιβάλ της Στοκχόλμης. Στην Ελλάδα, είχαμε την ευκαιρία να την παρακολουθήσουμε και τον Νοέμβριο, στο 56ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης και συγκεκριμένα στην ενότητα: «Ανοιχτοί Ορίζοντες». Μία αξιόλογη δημιουργία, με πρωτότυπο σενάριο και καλές ερμηνείες από τους τέσσερις πρωταγωνιστές της.

Σχετικά με τον τίτλο της ταινίας, ο σκηνοθέτης αναφέρει χαρακτηριστικά: «Ψάχναμε έναν τίτλο που θα αντιπροσώπευε τη ζωή μιας οικογένειας της οποίας η φιλόδοξη μητέρα εργάζεται στο εξωτερικό ως πολεμική ανταποκρίτρια. Η μη συγκρισιμότητα του πόνου είναι κάτι που βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον. Φυσικά, αυτός είναι κι ο τίτλος του πρώτου άλμπουμ των Smiths, όταν έφταναν στην Αμερική για πρώτη φορά. Η ταινία δεν αφορά ούτε τον πόλεμο ούτε τους Smiths φυσικά. Ανακάλυψα ωστόσο ότι οι Smiths δανείστηκαν τον τίτλο από την Αμερικανίδα ποιήτρια Ελίζαμπεθ Σμαρτ και το βιβλίο της By Grand Central Station I Sat Down and Wept. Μου αρέσει που αυτές οι λέξεις έχουν αμερικανική προέλευση, καθώς η ταινία γυρίστηκε στις Η.Π.Α.».

«Ο Λύκος της Ερήμου» (Theeb – 2014) του Νάτζι Αμπού Νουάρ (Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Κατάρ, Ιορδανία, Ηνωμένο Βασίλειο)

Το 1916, κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στην οθωμανική επαρχία της Χιτζάζ, ο Τεέμπ, ένας μικρός βεδουίνος αποφασίζει να συνοδεύσει έναν Βρετανό στρατιώτη. Το ταξίδι είναι επικίνδυνο. Η έρημος είναι γεμάτη μισθοφόρους και επαναστατικές ομάδες. Για να επιβιώσει, ο μικρός μαζί με τον μεγαλύτερο αδερφό του πρέπει να πάρει δύσκολες αποφάσεις και να ξεχάσει την παιδική του ηλικία.

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Νάτζι Αμπού Νουάρ, είναι μια περιπέτεια, μια ιστορία εκδίκησης και επιβίωσης στην ιορδανική έρημο. Η δράση εξελίσσεται γύρω από ένα παιδί που η περιέργειά του τον προδίδει με αποτέλεσμα να μπλέξει στον σκληρό κόσμο των ενηλίκων. Ο σκηνοθέτης έζησε αρκετούς μήνες σ’ ένα χωριό της ερήμου της Ιορδανίας για να μπορέσει να μελετήσει την κουλτούρα των Βεδουίνων. Ήταν μια περίοδος κατάδυσης που αντανακλάται στη σκληρή ομορφιά των εικόνων, η οποία ζωντανεύει στην μεγάλη οθόνη. Ο «Λύκος της Ερήμου» κέρδισε το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ της Βενετίας, ενώ ήταν και Υποψήφια για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας για το 2016, εκπροσωπώντας την Ιορδανία.

«Ψεύτης Ήλιος 3: Το Οχυρό» (Utomlennye solntsem 3: Citadel / Burnt by the Sun 3 – 2011) του Νικίτα Μιχάλκοφ (Ρωσία)

Σοβιετική Ένωση, 1943. Επιστρέφοντας στη Μόσχα, ο στρατηγός Κότοφ θα βρει τη γυναίκα του ζωντανή αλλά με μια νέα οικογένεια. Ταυτόχρονα, θα δεχθεί από τον Στάλιν την πρόταση να ηγηθεί μιας αποστολής αυτοκτονίας. Με αντάλλαγμα την αποκατάσταση του ονόματός του, θα πρέπει να καθοδηγήσει ένα στράτευμα στην πολιορκία ενός απόρθητου γερμανικού οχυρού σε ρωσικό έδαφος. Ανακαλύπτοντας ότι όλα έχουν πλέον αλλάξει, θα πρέπει για ακόμα μια φορά να αγωνιστεί για το όνομά του, την τιμή και την αγάπη της γυναίκας και της κόρης του.

Το 1994, ο «Ψεύτης Ήλιος» έκανε την εμφάνισή του στις αίθουσες, αποσπώντας το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Καννών. Δύο δεκαετίες μετά, ο Ρώσος σκηνοθέτης Νικίτα Μιχάλκοφ, επιστρέφει στο σύμπαν και στους χαρακτήρες που δημιούργησε, μ’ ένα επικών διαστάσεων δίπτυχο ταινιών:Ψεύτης Ήλιος 2: Η Έξοδος και Ψεύτης Ήλιος 3: Το Οχυρό). Ο δημιουργός, ακολουθεί τη μοίρα των ηρώων του στην ταραγμένη Σοβιετική Ένωση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μια χώρα που κινδυνεύει εξίσου από τις καταπιεστικές πρακτικές του Στάλιν και τη ναζιστική εισβολή. Δύο δεκαετίες μετά τον πολυβραβευμένο «Ψεύτη Ήλιο», ο Νικίτα Μιχάλκοφ ανασυνθέτει και ακολουθεί την οδύσσεια του συνταγματάρχη Κότοφ σ’ ένα πολεμικό έπος που κόστισε 55 εκατομμύρια δολάρια, καθιστώντας το τηνακριβότερη ρωσική ταινία που γυρίστηκε ποτέ. Η πολεμική υπερπαραγωγή προκάλεσε στη χώρα της σχόλια και πολεμικές τόσο από άλλους σκηνοθέτες όσο και από κριτικούς, κυρίως λόγω του μεγάλου προϋπολογισμού και των πολιτικών πεποιθήσεων του δημιουργού της…

«Smac» (2015) του Ηλία Δημητρίου (Ελλάδα)

Η Ελένη μαθαίνει ότι έχει καρκίνο. Μετά το πρώτο σοκ προσπαθεί να βάλει πάλι τη ζωή της σε τάξη. Όσοι γνωρίζουν τι σημαίνει το ακρωνύμιο του τίτλου, είναι ίσως ήδη προετοιμασμένοι για κάποιου είδους «μαγεία» που προσπαθεί να νικήσει την αρρώστια. Πρόκειται για τη νέα ταινία του Ηλία Δημητρίου (Fish ’n’ Chips – 2011), η οποία πραγματοποίησε την πρεμιέρα της τον Νοέμβριο, στο 56ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Με τους: Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη (Ελένη), Γιάννης Κοκιασμένος (Αντρέας), Σταυρούλα Κοντοπούλου (πρεζάκι), Στέφανος Μουαγκιέ, Λουκία Μιχαλοπούλου (Αθηνά), Νίκος Γεωργάκης (γιατρός), Μαριλίζ Ριτσάρδη (Abasiama), Ιορδάνης Χούρσογλου (Χρήστος), Νίκος Ζωιόπουλος (διαχειριστής).Εξαιρετική στον πρωταγωνιστικό ρόλο η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, κέρδισε με την ερμηνεία της το Βραβείο της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.

πηγή Tvxs

Μοίρασε το άρθρο!