ΟΙ ΚΟΡΜΟΡΑΝΟΙ
Θεριά τα κύματα
σχίζουν τους βράχους.
Ανεξερεύνητες
των ανθρώπων οι βουλές.
Ανοίγουν τ’απροσπέλαστα
νερά των θαλασσών,
μάγισσες σε μετάλλαξη,
να διαβούν ανεμπόδιστα.
Να φτάσουν στην απέναντη ακτή.
Νεράιδες στα μαύρα ντυμένες,
αλλάζουν το τοπίο
από Παράδεισο σε Κόλαση.
Γύρω τριγύρω στις ακτές μας,
λάδια,πίσσα κι απόβλητα.
Θάλασσα ιριδίζουσα,
που έχασε το χρώμα της
και την μορφή της.
Κι οι κορμοράνοι λουσμένοι
με τ’άδικο και την μαύρη κατάρα.
Βαριά κι ανήμπορα,
τα φτερά τους να πετάξουν.
Για να βρουν τ’αδέλφια τους
στις ακτές της Αφρικής.
Για ν’αγαπήσουν
και ν’αγαπηθούν.
Τους ψαράδες να βρουν
και στο ψάρεμα να βοηθήσουν.
Φυλακισμένο τ’ανθρώπου το έλεος.
Με αλυσίδες σφικτοδεμένο.
Ζητά εξιλέωση.
Για την καταστροφή της φύσης.
Για την μόλυνση της θάλασσας.
Οι κορμοράνοι πρέπει
και πάλι να πετάξουν.
Απ’τα φτερά τους
την πίσσα να αποτινάξουν.
Του ανθρώπου το μέλλον
και την συνέχεια,
σε στεριά και σε θάλασσα
ίσως και να χαράξουν.
Οι κορμοράνοι πρέπει να ζήσουν.
Δεν τους πρέπει,
μέσα στα νερά μας,
τόσο άχαρα
και τόσο άδικα να πεθάνουν.
S.O.S………………….
ΕΥΑ ΜΗΛΙΟΥ
ΑΝΤΟΧΕΣ
Λυσσομανά ο αγέρας.
Ανταριάζει ο καιρός.
Χρώματα αλλάζει ο ουρανός.
Πόσο ακόμη θ’αντέξει
στο κρύο ο φτωχός;
Ακόμη κι η σκληρή πέτρα σπάει.
Στο κλάμα και στο μοιρολόι,
δεν θα αντέξει η ψυχή,
μαζί η χαρά δεν πάει.
Η ζωή σενάριο,με αίμα έχει γραφτεί.
Με πένα σκληρή,σε άσβεστο χαρτί.
Τα ίχνη του αφήνει στην καρδιά,
που θέλει ζέστη κι ανθρωπιά.
Ευτυχισμένοι οι θνητοί,
όταν το φως τους λούζει.
Δυστυχισμένοι οι οφθαλμοί,
όταν ο ουρανός μαυρίζει.
Άνθη αμάραντα κάθε αυγή,
Αγάπη,ελπίδα κι απαντοχή.
Καθάρια, ολόγυμνα,αγνά και
φωτεινά,αληθινά αισθήματα.
Μ’αυτά κι η γη γυρίζει.
Όταν τ’ανθρώπου η καρδιά,
μ’αγάπη κι αντοχές γεμίζει,
από τον ύπνο σαν ξυπνά,
ευθύς αναθαρρίζει
και με χαρά την μέρα του αρχίζει.
ΕΥΑ ΜΗΛΙΟΥ
