Ακούγεται ασεβές, αλλά αν το δούμε μέσα στην σημερινή πραγματικότητα, της κατάρρευσης βασικών αξιών και της ποιότητας των ανθρώπινων σχέσεων, ο Ιούδας δεν ήταν περίπτωση κοινού προδότη. Δεν ήταν η περίπτωση του σύγχρονου, κυνικού προδότη. Προφανώς ήταν αδύναμος και παρορμητικός αλλά όχι αφιλότιμος. Μόνο ένας άνθρωπος φίλος της αρετής που λέγεται τιμή, μπορεί να αναγνωρίσει το λάθος του, μπορεί να μεταμεληθεί. Μπορεί να προσπαθήσει να αντιρροπήσει , να πληρώσει για αυτό.
Δυστυχώς ούτε ένας Ιούδας δεν φάνηκε στην εποχή μας, που κυνηγημένος από τις τύψεις του θα δώσει ξανά το πραγματικό μήνυμα: Η προδοσία είναι θανάσιμο αμάρτημα. Εκείνος το αναγνώρισε- έστω αργά-επέστρεψε τα αργύρια και τερμάτισε την ζωή του. Προδότης ήταν……αλλά ο Ιούδας ήταν ένας φιλότιμος προδότης.
Απόσπασμα από κείμενο της Κλεοπάτρας Περισσάκη
Ο Ιούδας μετάνιωσε και τη ίδια μέρα «ρίψας τα αργύρια εις τον ναόν ανεχώρησεν και απελθών …απήγξατο» (έρριξε τα αργύρια στο Ναό – στους αρχιερείς- και φεύγοντας κρεμάστηκε». «Οι δε αρχιερείς λαβόντες τα αργύρια είπον· ουκ έξεστι βαλείν αυτά εις τον κορβανάν, επεί τιμή αίματός έστι». (Ακόμα και οι αρχιερείς, που πιθανότατα τον είχαν πληρώσει, δε δέχτηκαν τα χρήματα).
