Όμως μέχρι εδώ!

images-1-1111

Όμως μέχρι εδώ!

Γιατί ο θυμός σε σκληραίνει, σε τρώει μέρα με τη μέρα και σ’οδηγεί σ’ένα γκρεμό. Κι αν τον αφήσεις θα σε κερδίσει. Θα σε κυριεύσει. Θα σε διχάσει. Θα σε κομματιάσει… Κι εμένα αυτό δε μου ταιριάζει! Ο θυμός κάνει το τραύμα βαθύτερο, ματώνει συνέχεια την πληγεί. Όταν τον καταπίνεις συνέχεια, γίνεται σαράκι, γίνεται αδιέξοδο, σε κρατά αγκυροβολημένο στο παρελθόν, καταλήγει σε θάνατο…

Όχι πια… Δεν τον κουβαλάω στις αποσκευές μου, δεν τον αφήνω να στοιχειώνει τα βράδια μου, να δηλητηριάζει τη σκέψη μου.Δεν του δίνω πια τροφή μες το σώμα και την ψυχή μου. Δεν τον καταπίνω. Τον αφήνω ελέυθερο. Τον αποδεσμεύω. Κοιτάω μπροστά… Τον κοιτάω κατάματα πια. Δεν τον φοβάμαι. Ο θυμός είναι μόνο το φυτίλι που θα πυροδοτήσει την έκφραση του συναισθήματος. Είναι μόνο μια στιγμή κι όχι το μαχαίρι στην πληγή. Είναι η υπενθύμιση γι’αυτό που χρειάζεται να δουλέψω με τον εαυτό μου. Δεν αφήνει πια αυτή την πικρή γεύση στο στόμα, γιατί έφτασε μέχρι τα χείλη αλλά δεν εγκλωβίστηκε πίσω από σφιγμένα δόντια και ακούραστες , κομματιασμένες αντοχές. Δε θολώνει πια το βλέμμα μου και δε γεμίζει με γκρίνια και αιχμές τα λόγια μου. Γιατί πια δε βρίσκει χώρο να ριζώσει. Δε βρίσκει άπλα για να βολευτεί. Και το δωμάτιο που νοίκιαζε μες την ψυχή μου δεν υπάρχει πια…

κείμενο αγνώστου

 

Μοίρασε το άρθρο!