ΌΝΤΩΣ, δύσκολη απόφαση για έναν έφηβο να πάρει τα βουνά και να βάλει σε καθημερινό κίνδυνο τη ζωή του.
Εκτός εάν:
Αυτός ο νέος νιώθει το βάρος του ονόματός του –Ευαγόρας– κληροδότημα Αγώνα από τα βάθη της Ιστορίας και της Φυλής του.
Και το επώνυμό του –Παλληκαρίδης– να τον εντέλλει, απαιτώντας δικαίωση.
Τότε –παιδιόθεν– νιώθει τα πλεμόνια του να φουσκώνουν από την ίδια επιθυμία, έτσι που στην εφηβική ηλικία, με ποιητική τόλμη διακηρύττει τον διπλό έρωτά του –«την Ελλάδα αγαπώ, αλλά και σένα…».
Και, ηράσθη τόσον την Ελευθερία –«πρώτη και στερνή του ερωμένη»- ώστε:
«πήρε μιαν ανηφοριά
πήρε μονοπάτια
για να βρει τα σκαλοπάτια
που παν στη Λευτεριά…»
Μόνη του έγνοια στα δύσκολα του βήματα να συναπαντηθεί με την «πανώρια Κόρη». Συνοδεία του ώς την ύστατη ώρα, πριν η αποικιοκρατική βαναυσότητα τον στείλει στο ικρίωμα της αγχόνης, ώστε ν’ αφήσει επιθανάτια εντολή-επιθυμία συνθηματικά και συλλαβιστά για τη –μόνιμη– βάπτιση: Ε-ΛΕΥ-ΘΕ-ΡΙ-Α!
Λοιπόν:
Ο ανήφορος του Ευαγόρα δύσκολος, ο κατήφορος μας… δυσκολότερος, καθώς ως ανάξιοι κληρονόμοι τέτοιου κληροδοτήματος, ψάχνουμε δικαιολογητικά για τα ηττημένα μυαλά και τους καταβληθέντες από το σκανδιναβικό σύνδρομο.
Στα περιθώρια, λοιπόν, της ατομικής ευθύνης –και– το μονόστηλο –δίκην όρκου και υπόσχεσης– δεν θα αποστεί από το μόνιμο χρέος του της δικής του κληρονομικής Άνοιξης: του Γρηγόρη, του Ευαγόρα, του Θεόφιλου.
Με κλειστά τα αυτιά στις σειρήνες της υποταγής, της προσαρμογής και της μετάλλαξης.
Με ακλόνητη πίστη:
«Λάβετε, φάγετε, τούτο εστί το σώμα και το αίμα των ΑΘΑΝΑΤΩΝ ηρώων μας…»
Γ. Σέρτης
