Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός και ότι είναι Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά δεν είναι πάντα γιορτή. Τουλάχιστον για όλους.
Πίσω από τη βιτρίνα των ημερών, υπάρχει μια πραγματικότητα που τρομάζει -όποιον έχει το κουράγιο να την αντιμετωπίσει.
Η κοινωνία της κρίσης είναι εδώ, μπροστά μας. Όλο το χρόνο μπορεί να κρύβεται – αλλά αυτή την εποχή αποκαλύπτεται, όσο και αν κλείνουμε τα μάτια.
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Κι αυτό το εορταστικό 15νθημερο, δεν θα βγουν όλοι στα μαγαζιά για να ψωνίσουν. Δεν θα έχουν όλοι τη χαρά της γιορτής Πολλοί – πάρα πολλοί- άνθρωποι δεν θα <κάνουν Χριστούγεννα». Πολλά παιδιά δεν περιμένουν κανέναν, να τους φέρει τίποτε.
Κανείς δεν θα χτυπήσει την πόρτα πολλών ηλικιωμένων, για να ρωτήσει πως θα περάσουν αυτές τις μέρες. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα καθίσουν σε γιορτινό τραπέζι γαλοπούλα και μελομακάρονα. Δεν έχουν.
Αλλοι μπορεί να έχουν τα χρειώδη, αλλα δεν έχουν συντροφιά. Δεν έχουν συγγενείς η φίλους, ή δεν τους θυμάται κανείς. Η μοναξιά αυτές τις μέρες είναι αβάσταχτη.
Πολλοί θα προσπαθήσουν να ψευτοπεράσουν τη γιορτή.
Σε κάποια σπίτια η οικογένεια θα κάνει γιορτή με ένα κοτόπουλο. Η ό,τι βρέθηκε στο κλείσιμο της αγοράς φτηνό και δευτερότερο. Από το «καλάθι» της εξαπάτηση
Θα ξεγελάσει την επιθυμία των παιδιών της με ένα παιχνίδι από τη λαϊκή αγορά. Και θα καρφωθεί στην τηλεόραση για να βουλιάξει στο κιτς και την υποκουλτούρα.
Εκτός από την Ερμού, την Εγνατία, το Κολωνάκι και την Κηφισιά, πέρα από τους στολισμένους δρόμους στις μεγάλες πόλεις, υπάρχουν και οι άλλες αγορές . Για τους άλλους.
Εκεί χιλιάδες άνθρωποι θα ψάξουν κάτι που θα τους επιτρέψει να πάρουν μέρος στην ψευδαίσθηση των ημερών.
Παπούτσια με πέντε ευρώ, επικίνδυνα κατεψυγμένα τρόφιμα, ρούχα που θα ξεβάψουν στο πρώτο πλύσιμο, δώρα ιμιτασιόν , και αξεσουάρ «μαϊμούδες».
Άλλοι δεν έχουν τρόπο να ψωνίσουν ούτε από εκεί.
Στα ορεινά χωριά της Άρτας, στα πλημμυρισμένα της Θεσσαλίας, στα νησιά της άγονης γραμμής, στις φτωχογειτονιές γειτονιές της Αθήνας, στα προάστια των πόλεων, διαμορφώνονται νησίδες απόλυτης ανέχειας.
Στα γκέτο οι πληθυσμοί των προσφύγων και των μεταναστών, σέρνονται απελπισμένοι και προσπαθούν να δώσουν την εντύπωση ότι πίσω από τα θλιμμένα μάτια των παιδιών τους υπάρχουν ανθρώπινα πλάσματα.
Χριστουγεννιάτικο μελό; Καθόλου. Υπενθύμιση ότι ο άνθρωπος διπλανής πόρτας μπορεί να έχει την ανάγκη μας αυτές τις μέρες.
Να μην τον ξεχάσουμε.
Ένα μικρό παιχνίδι, για τα παιδιά του. Μια διακριτική οικονομική ενίσχυση για να μπορέσει να μπουν σε σούπερ –μάρκετ, έστω την τελευταία στιγμή. Μια ελπίδα ότι κάτι μπορεί να είναι καλύτερο γι αυτόν αυτές τις μέρες.
Ίσως αρκεί απλώς μια ευχή για τον καινούργιο χρόνο ,ένα χτύπημα στη πόρτα . Ένα χαμόγελο στους δυστυχείς των φαναριών. Ένα απλό βλέμμα στον μετανάστη που κυκλοφορεί σαν δαρμένο σκυλί, χωρίς ελπίδα.
Δεν κοστίζει να μπει κανείς για λίγο στη μοναξιά του και στη ζωή του γείτονα. Όχι μονο να καλυψει μια ανάγκη του, αλλά για να τονώσει την αξιοπρέπειά και το αυτοσεβασμό του…
Να προσφερθεί να κάνει τα ψώνια στην ηλικιωμένη κυρία του διπλανού διαμερίσματος. Να βρει μια θέση στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι για τον υπερήλικα του ισογείου. Να επισκεφθεί έναν ξεχασμένο συγγενή στο γηροκομείο. Να προσφέρει φιλοξενία και στοργή στις οικογένειες των φίλων που δεν ζουν πλέον .
Ζούμε σε δυστοπικές εποχές. Όχι μόνο στην Ελλάδα. Στην Παλαιστίνη οι Ισραηλινοί δολοφονούν, παιδιά . Η απάντηση στην αιματηρή προβοκάτσια της Χαμάς, γίνεται αφορμή για ναζιστική εξόντωση ενός ολόκληρου λαου.
Στα καθ ημάς, ένας γιγαντιαίος προπαγανδιστικός μηχανισμός κινείται ύπουλα, για να διαμορφώσει παραδείσια ατμόσφαιρα στη χώρα. Να πλαστογραφήσει την συλλογική αγωνία για τον επόμενο χρόνο , υπέρ της πιο αρπακτικής εξουσιας από τη Μεταπολίτευση.
Υποκριτές πολιτικοί και νεόπλουτοι σουλατσαδόροι στα ΜΜΕ, πουλάνε συναίσθημα και ενδιαφέρον μέχρι να κλείσει η κάμερα.
Μην ξεγελιέστε. Πίσω από κάθε τυράκι υπάρχει και μια φάκα. Να ξεγελάσουν προσπαθούν και δεν δινουν δεκάρα για κανένα.
Η αλήθεια είναι ότι δεν θα κανουν όλοι «χαρούμενο ρεβεγιόν». Πολλοί περιμένουν από την αλληλεγγύη και τη συναίσθηση κοινωνικής ευθύνης των διπλανών τους
Όσων έχουν συνείδηση ότι διαθέτουν περισσότερα από όσα τους χρειάζονται.
Η προσφορά αυτές τις μέρες, δεν είναι ούτε φιλανθρωπία, ούτε έλεος. Είναι η στοιχειώδης ένδειξη ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχει ελπίδα.
