Παρά το θάνατό του ο Στίβεν Χόκινγκ κατάφερε να μπει στον κύκλο των αθανάτων με την σπουδαία παρακαταθήκη που αφήνει στους μετέπειτα μελετητές του σύμπαντος και των μυστηρίων του.
Το μοναδικό του μυαλό τον βοήθησε να ξεπεράσει τους περιορισμούς που του επέβαλε η ασθένειά του και η απίστευτη λαχτάρα του για ζωή τον έκανε να τη ζήσει μέχρι το μεδούλι.
Αυτό που λάτρευαν σε εκείνον οι συνάδελφοί του, η οικογένειά του και οι φοιτητές του ήταν το χιούμορ και ο αυθορμητισμός του, στοιχεία που τον έκαναν να ξεχωρίζει όπου κι αν βρισκόταν.
Στα 21 του χρόνια, όπως είχε πει και ο ίδιος, όλες του οι προσδοκίες μειώθηκαν στο 0, καθώς διαγνώστηκε με την εκφυλιστική νόσο του κινητικού νευρώνα που είχε σαν αποτέλεσμα να τον καθηλώσει σε αναπηρικό αμαξίδιο, χωρίς να μπορεί να μιλά και επικοινωνώντας με τον κόσμο μόνο μέσω υπολογιστή.
Και μπορεί η απόγνωση να του χτύπησε την πόρτα, όμως δεν τον έκανε να το βάλει κάτω και να παραδοθεί στη μοίρα του, αλλά να αγωνιστεί για να τη διαμορφώσει, όπως εκείνος είχε ονειρευτεί.
Από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 ο νεαρός τότε αστροφυσικός αντιστεκόταν σθεναρά στο ενδεχόμενο να καθίσει σε αναπηρικό αμαξίδιο.
Όταν όμως αναγκάστηκε, συνήθιζε να κάνει τρελές βόλτες στα δρομάκια της Πανεπιστημιούπολης του Κέιμπριτζ και ήταν πρώτος στα φοιτητικά πάρτι.
Το έργο του
Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 μαζί με τον φυσικομαθηματικό Ρότζερ Πένροουζ εξέδωσε μια εργασία πάνω σε θεωρήματα βαρυτικής μοναδικότητας στο πλαίσιο της γενικής σχετικότητας που διατύπωνε τη θεωρητική πρόβλεψη ότι οι μαύρες τρύπες εκπέμπουν ακτινοβολία, τη λεγόμενη σήμερα «Ακτινοβολία Χόκινγκ», η οποία μπορεί να συνεχιστεί μέχρι να εξαντλήσουν την ενέργειά τους και εξατμιστούν.
Στην ηλικία μόλις των 32 ετών ο Χόκινγκ εξελέγη μέλος της Βασιλικής Εταιρείας και πέντε χρόνια αργότερα άρχισε να διδάσκει μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ.
Με το συγγραφικό του έργου προσπάθησε να εκλαϊκεύσει την επιστήμη, κάτι που έκανε τα βιβλία του ανάρπαστα. «Το Χρονικό του Χρόνου» έμεινε στη λίστα των best – seller στη Βρετανία για 237 εβδομάδες και μεταφράστηκε σε περισσότερες από 40 γλώσσες.
Η προσωπική του ζωή
Το 1965, δύο χρόνια μετά τη διάγνωσή του, ο Στίβεν Χόκινγκ παντρεύτηκε τη φοιτητική του αγάπη, Τζέιν Γουάιλντ, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά.
Η ίδια στην αυτοβιογραφία της, που κατόπιν έγινε και κινηματογραφική ταινία, αποκάλυψε ότι αυτό που την γοήτευσε πάνω του ήταν η εκκεντρική του εμφάνιση και η πλούσια μπερδεμένη κόμη του.
Το 1985, κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στο κέντρο πυρηνικών ερευνών Cern της Ελβετίας, ο Χόκινγκ προσβλήθηκε από μόλυνση των πνευμόνων που απείλησε σοβαρά τη ζωή του.
Τότε οι γιατροί ρώτησαν την Τζέιν αν επιθυμεί να τερματίσει τη μηχανική υποστήριξη και να βάλει τέλος στη ζωή του συζύγου της. Εκείνη αρνήθηκε, με αποτέλεσμα ο Χόκινγκ να υποβληθεί σε τραχειοτομή, η οποία του έσωσε τη ζωή, αλλά του στέρησε ό,τι είχε απομείνει από την ομιλία του.
Η κατάσταση της υγείας του χειροτέρεψε και το 1991 χώρισε από τη σύζυγό του. Πλέον χρειαζόταν 24ωρη νοσηλευτική φροντίδα και για το λόγο αυτό μισθώθηκαν τρεις νοσοκόμες. Μία από αυτές και η Ελέιν Μέισον που έγινε η δεύτερη σύζυγός του, τέσσερα χρόνια μετά το διαζύγιό του.
Ο Χόκινγκ τιμήθηκε με πάρα πολλά βραβεία, ανάμεσά τους το μετάλλιο Άλμπερτ Αϊνστάιν (1979), το βραβείο φυσικής Βολφ (1988), το Μετάλλιο Κόπλυ (2006) και το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας (2009).
Ο Χόκινγκ όμως είχε και έντονη κοινωνική δράση, ενώ οι θεωρίες του για το Θεό είχαν συζητηθεί πολύ.
«Θεωρώ τον εγκέφαλο ένα κομπιούτερ που θα σταματήσει να δουλεύει, όταν τα μέρη του χαλάσουν. Δεν υπάρχει παράδεισος ή μεταθανάτια ζωή για τους χαλασμένους υπολογιστές. Αυτό είναι ένα παραμύθι για τους ανθρώπους που φοβούνται το σκοτάδι», είχε πει χαρακτηριστικά.
