ΑΝΑΡΡΙΧΗΣΗ
Θέλησα ν’ανοίξω τα φτερά μου σαν αετός,
για να πετάξω προς τον ήλιο.
Πρόσεξα ωστόσο μην τα κάψω.
Μην τυφλωθώ από το φως.
Θέλησα να ξεπεράσω την μετριοτητά μου.
Την καθημερινότητά μου.
Ξέχασα ακόμη και τ’όνομά μου.
Έμεινα ικανοποιημένη από το τόλμημά μου.
Γιατί μεταλάχτηκα,πέρα απ’τα όριά μου,
σε άγγελο με ανοιχτά φτερά,
και χρυσαφένια,μια καρδιά.
Κατόρθωσα ν’αγγίξω την τελειότητά μου.
Να ζωγραφίσω ξανά, τα όνειρά μου.
Αναρριχήθηκα άφοβα, από επίπεδο,
σε επίπεδο,κόντρα στον άνεμο.
Σκαρφάλωσα σαν ορειβάτης,
πέρα απ’τον κίνδυνο,
από βράχο σε βράχο.
Έφθασα σ’απέραντο πλάτωμα,
σε λουλουδιασμένα χωράφια,
σ’ανθισμένα σπαρτά.
Μακριά από μπόρες και καταιγίδες.
Μόνο αγκαλιά με τις δικές μου ελπίδες.
Με προσκάλεσαν με λαχτάρα κοντά τους,
τα σπαρτά και του βουνού τα άγρια λουλούδια.
Χάθηκα μέσα τους σαν αίλουρος,
σαν νερόφιδο,σαν οπτασία.
Χόρεψα μαζί τους ερωτικό χορό με φαντασία.
Με τ’αγριολούλουδα μες στην ποδιά μου
και με τον έρωτα μες στην ματιά μου.
Ξάφνου εμπρός μου ω! τι χαρά!
Στο βάθος ξεπρόβαλε καταράχτης
με γάργαρα ορμητικά νερά.
Και μια μικρή λιμνούλα ,
με γαλαζωπό νερό,
που άχνιζε το πρωινό,
σαν δροσερή ακίνητη γαλάζια οπτασία.
Βυθίστηκα μες στο νερό.
Ξαναβαπτίστηκα σαν σε ιερό.
Συνάντησα κι έναν μικρό θεό,
με βέλη και με τόξο σταθερό.
Ετοιμοπόλεμο και θαλερό .
Του έρωτά μου,τον θεό.
Εγώ δεν δημιούργησα εκεί,
καμιά ερωτική μαγεία.
Μον’χάθηκα θαρρείς αιώνια,
μες στην δική μου,
παραμυθένια μελωδία.
Η αναρρίχηση για με,
είχε μεγάλη αξία!!!!
ΕΥΑ ΜΗΛΙΟΥ
