SARTRE Les Temps modernes – Μοντέρνοι καιροί
Το πιο διάσημο από τα γαλλικά περιοδικά διεθνούς κύρους

Μοντέρνοι καιροί
Εμφανίστηκε με τον Gallimard από τον Οκτώβριο του 1945 έως τον Δεκέμβριο του 1948, με τον Julliard από τον Ιανουάριο του 1949 έως τον Σεπτέμβριο του 1965, με τις Presses d’actualité από τον Οκτώβριο του 1965 έως τον Μάρτιο του 1985, τέλος και πάλι με τον Gallimard από τον Απρίλιο του 1985. Ο Jean-Paul Sartre είναι ο ιδρυτικός διευθυντής του. Η πρώτη του συντακτική επιτροπή αποτελούνταν από τους Raymond Aron, Simone de Beauvoir, Michel Leiris, Maurice Merleau-Ponty, Albert Olivier και Jean Paulhan. Με τον Sartre, όλοι θα δημοσιεύσουν πολλά άρθρα και έργα στην κριτική. Περιεχόμενα του πρώτου τεύχους: Sartre, Richard Wright, Maurice Merleau-Ponty, Francis Ponge, Raymond Aron, Jacques-Laurent Bost και Jean Roy. Θα ακολουθήσουν οι Beckett, Moravia, Carlo Levi, James Agee, Vian, Queneau, Genet, Leduc, Sarraute… Πολλά ειδικά τεύχη είναι αφιερωμένα σε επίκαιρα θέματα, όλα τα πεδία μαζί.
Το 1995, το Les Temps Modernes γιόρτασε την πεντηκοστή επέτειό του. Το περιοδικό επιμελείται ο Claude Lanzmann. Η συντακτική του επιτροπή αποτελείται από τους Jean Bourgault, Joseph Cohen, † Bernard Cuau, Michel Deguy, Jasmine Getz, Liliane Kandel, Jean Khalfa, Claude Lanzmann, Patrice Maniglier, † Jean Pouillon, Robert Redeker, Marc Signolrmérmé, Marc Signolrt, Raphael Zagury-Orly.

Το Les Temps Modernes όπως το βλέπει ο Claude Lanzmann:
«Δημιουργήθηκε τον Οκτώβριο του 1945 από τους Jean-Paul Sartre και Simone de Beauvoir, Les Temps Modernes παραμένουν το πιο διάσημο από τα γαλλικά περιοδικά διεθνούς κύρους. Με τα 582 συνηθισμένα τεύχη, τους φακέλους και τα ειδικά τεύχη, τις 120.000 έντυπες σελίδες της, η επιθεώρηση έχει καλύψει σε μεγάλο βαθμό το πεδίο του πολιτισμού και της πολιτικής αυτού του μισού αιώνα, χωρίς να άξιζε το ωραίο όνομα που ήθελαν ο Σαρτρ και η Σιμόν ντε Μποβουάρ. Με μια ματιά, ολόκληρη η συλλογή του Les Temps Modernes είναι εντυπωσιακή. Εάν ζητείται η γνώμη του μήνα με τον μήνα, αντιπροσωπεύει σαφώς μια μοναδική κληρονομιά όσον αφορά τον πλούτο και την ποικιλομορφία του. Ταυτόχρονα, συνειδητοποιούμε, με τις σελίδες και τα χρόνια, ότι παραμείναμε πιστοί στις συστατικές επιλογές των δημιουργών του και ότι η γραμμή μας, όσον αφορά τα θεμελιώδη, δεν έχει αμφιταλαντευτεί.
Τεύχος με τεύχος, το περιοδικό συνέχισε να εμβαθύνει και να βελτιώνεται, οριοθετώντας και σηματοδοτώντας όλο και πιο ξεκάθαρα τη μοναδική περιοχή που καταλαμβάνει στην αριστερή πολιτική και κουλτούρα στη Γαλλία. Η ποσότητα και η ποιότητα των χειρογράφων που λαμβάνουμε με τις επιστολές που τα συνοδεύουν μαρτυρούν ότι οι Les Temps Modernes είναι περισσότερο από ποτέ σε αυτή τη χώρα ένας προνομιακός χώρος υποδοχής, συζήτησης, μάχης, για όλους όσους δεν προσαρμόζουν τις μοδάτες συναινέσεις και πιστεύουν ότι το καθήκον της αποκρυπτογράφησης του κόσμου, που δεν πάψαμε ποτέ να κάνουμε δικό μας, συνεπάγεται ταυτόχρονα δέσμευση και αντίσταση».

ΖΑΝ ΠΩΛ ΣΑΡΤΡ
(1905-1980)
Γάλλος συγγραφέας, φιλόσοφος, μυθιστοριογράφος, κριτικός της λογοτεχνίας, εκπρόσωπος του υπαρξισμού. Γεννήθηκε και πέθανε στο Παρίσι. Φοίτησε στο κλασσικό Λύκειο Henri IV. Σπούδασε φιλοσοφία στην περίφημη École Normale Supérieure και πήρε το πτυχίο του το 1929. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του γνώρισε τη σύντροφο της ζωής του, την Σιμόν ντε Μποβουάρ. Τελείωσε τις φιλοσοφικές του σπουδές με διακρίσεις. Πριν από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, δίδαξε, κάποιο χρονικό διάστημα, στο Λύκειο της Χάβρης και έπειτα στο Παρίσι. Ακολούθησε τη φιλοσοφική του μόρφωση στο Γαλλικό Ινστιτούτο του Βερολίνου όπου ασχολήθηκε με τους Γερμανούς φιλοσόφους, Χούσερλ, Χέγκελ και Χάιντεγκερ. Το 1940, συνελήφθη αιχμάλωτος από τους Γερμανούς και αφού μπόρεσε να διαφύγει το 1941, εντάχθηκε στο γαλλικό αντιστασιακό κίνημα “Résistance” και ανέπτυξε έντονη αντιστασιακή δραστηριότητα. Μετά την απελευθέρωση πήγε στην Αμερική. Από το 1945 ζούσε αποκλειστικά από το συγγραφικό του έργο. Ήταν ο ιδρυτής του περιοδικού “Σύγχρονοι Καιροί”, από το 1945 ως το 1980. Ως φιλόσοφος ασχολήθηκε με σοβαρότητα και συνέπεια με τις φιλοσοφικές του θεωρίες τις οποίες διέδωσε παντού με την πρακτική της καθημερινής του ζωής και τις μυθιστορηματικές του δημιουργίες. Βασική θέση των απόψεών του ήταν η ελευθερία του ανθρώπου μέσα στην κοινωνία. Εξηγεί πως μέσα από τις λέξεις – les mots (lire et écrire- διαβάζω και γράφω) ανακάλυψε την ύπαρξη. Υπήρξε ο υποστηρικτής της ανθρώπινης ύπαρξης με συνειδητότητα, με το χαρακτηρισμό “υπαρξισμός” (existentialisme). Ο υπαρξισμός ήταν το κίνημα που πρόβαλε την ύπαρξη (existence) σε αντίθεση με την ουσία (essence). Ο Σαρτρ ανέφερε ότι η Ύπαρξη προηγείται της Ουσίας. Στόχος του ήταν ο αγώνας για πολιτικό και κοινωνικό μετασχηματισμό. Θεωρούσε ότι οι διανοούμενοι πρέπει να παίζουν ενεργό ρόλο στην κοινωνία και ο ίδιος ήταν ένας στρατευμένος συγγραφέας υποστηρίζοντας τα δικαιώματα των ανθρώπων. Συμμετείχε ενεργά στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας των εργαζομένων και στα γεγονότα του Μάη του ’68, στους δρόμους, στα αμφιθέατρα, στα μέσα ενημέρωσης, υποστηρίζοντας τις θέσεις των φοιτητών. Σύχναζε στο café Flore στο Saint-Germain-des-Prés, όπου με τους διανοούμενους φίλους του συζητούσαν για θέματα λογοτεχνίας και πολιτικής. Το 1964 τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας το οποίο αποποιήθηκε. Έζησε 75 χρόνια. Αφιέρωσε τη ζωή του στο γράψιμο αποδίδοντας αξιόλογα λογοτεχνικά και φιλοσοφικά έργα που αποδεικνύουν μια σκέψη ώριμη σε συνεχή επαγρύπνηση και μια λαμπρή διαλεκτική που υποχρεώνει τον αναγνώστη να αντιδράσει. Τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και οι αξίες της Δικαιοσύνης, της Ελευθερίας και της Αλήθειας παίζουν σημαντικό ρόλο στο έργο του. Ήταν ένας πολυγραφότατος συγγραφέας που μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και που διαβάζεται μέχρι σήμερα.
Κυριότερα έργα του: Φιλοσοφικές μελέτες: ● “L’Imagination” (Η Φαντασία)-1936 ● “L’Imaginaire” (Το Φανταστικό)-1940 ● “L’Être et le Néant” (Το Είναι και το Μηδέν)-1943 ● “Critique de la raison dialectique” (Η κριτική της διαλεκτικής σκέψης)-1960 ● “L’existentialisme est un humanisme” (Ο υπαρξισμός είναι ανθρωπισμός)-1946 ● “Vérité et existence” (Αλήθεια και ύπαρξη) – δημοσιεύτηκε το 1989 μετά το θάνατό του. Αυτοβιογραφίες: ● “Les mots” (Οι λέξεις)-1963. Διηγήματα: ● “Le Μur” (Το Τείχος)-1939, La Chambre (Το Δωμάτιο) – Érostrate (Ηρόστρατος) – Intimité (Οικειότητα) – L’Enfance d’un chef (Η Παιδική ηλικία ενός αρχηγού) Μυθιστορήματα: ● “La Nausée (Ναυτία)-1938 ● “Les Chemins de la liberté (Οι Δρόμοι της ελευθερίας)-1945 – 1951 – L’âge de raison (Η ηλικία της λογικής)-1945 – Le sursis (Η αναστολή)-1945 – La mort dans l’âme (Ο θάνατος στην ψυχή)-1951. Θεατρικά έργα: ● “Les mouches” (Οι μύγες)-1943 ● “Huis clos” (Κεκλεισμένων θυρών)-1944 ● “Morts sans sépulture” (Νεκροί χωρίς τάφο)-1946 ● “La putain respectueuse” (Η πόρνη που σέβεται)-1946 ● “Les mains sales (Τα βρώμικα χέρια)-1948 ● “Le Diable et le bon Dieu (Ο Διάβολος και ο καλός Θεός)-1951 ● “Les Séquestrés d’Altona (Οι Καταδικασμένοι της Αλτόνα)-1959. Δοκίμια: ● “Situations” Ι – Χ (Τοποθετήσεις Ι έως Χ)- 1947 – 1976. Κριτικές μελέτες: ● “Qu’est-ce que la littérature? (Τι είναι η λογοτεχνία;)-1947. Βιογραφίες: ● “Baudelaire” (Μπωντλαίρ)-1947 ● “Saint-Genet, comédien et martyr” (Άγιος-Ζενέ, κωμωδός και μάρτυρας)-1952.

SARTRE
(1905 – 1980)

«Le néo-capitalisme domine la France. La gauche s’excite contre un fascisme qui n’existe plus. Mais la dictature existe bien, avec l’organisation et la victoire de la technocratie. La gauche vit dans ses symboles, ceux d’hier: nous avons laissé la connaissance et la modernité à nos adversaires. Je pense que nous allons vers une grande défaite». (1965)

Jean-Paul Sartre Ecrivain Français
Philosophe
Existentialiste

ΣΑΡΤΡ
(1905 – 1980)

«Ο νεοκαπιταλισμός κυριαρχεί στη Γαλλία. Η αριστερά κινείται ενάντια σε ένα φασισμό που δεν υπάρχει πια. Αλλά η δικτατορία υπάρχει καλά, με την οργάνωση και τον θρίαμβο της τεχνοκρατίας. Η αριστερά ζει μέσα στα σύμβολά της, αυτά του χθες: αφήσαμε τη γνώση και το νεωτερισμό στους αντιπάλους μας. Σκέφτομαι ότι πάμε προς μία μεγάλη πτώση». (1965)

Ζαν-Πωλ Σαρτρ
Γάλλος συγγραφέας
Φιλόσοφος
Υπαρξιστής

Μετάφραση
Πάρης Βορεόπουλος

Πάρης Βορεόπουλος [Συνεργάτης του RealOraiokastro.gr]

ΠΑΡΗΣ ΒΟΡΕΟΠΟΥΛΟΣ

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Φοίτησε στο Κολλέγιο De La Salle. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και Θέατρο σε Δραματική Σχολή. Εργάστηκε ως καθηγητής και διευθυντής σε σχολεία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Ασχολήθηκε με την ποίηση, το θέατρο, την κριτική, τη λογοτεχνία, τη μετάφραση κ.ά.

Ως συγγραφέας δημοσίευσε τα έργα:

• «Ανθολογία Γαλλικής Ποίησης», μεταφράσεις ποιημάτων δέκα Γάλλων ποιητών, παρουσίαση βιογραφικών στοιχείων και ποιητικών “Σχολών”.

• «Το Αιώνιο Παιχνίδι», μονόπρακτο θεατρικό έργο, το οποίο ανεβάστηκε σε θεατρική σκηνή.

• «Ποιητικές Διαδρομές», ποιητική συλλογή.

• «Η Ζωή και το Έργο του Αλμπέρ Καμύ», κριτική μελέτη.

• «Κριτικές Μελέτες Αισθητικής του Γκυ ντε Μωπασσάν», μετάφραση παρουσίαση και σχόλια όσον αφορά τις απόψεις του Γάλλου συγγραφέα, για την τεχνική απόδοσης ενός γραπτού κειμένου καθώς και των εικαστικών τεχνών, ζωγραφική-γλυπτική.

• «Οδοιπορικό Ζωής», ποιητική συλλογή.

• «Ταξιδεύοντας στο Χρόνο», συλλογή διηγημάτων.

• «Η Παιδεία στην Καππαδοκία»

από την αρχαιότητα ως την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1924,

επιστημονική μελέτη.

– «Δύο Λογοτεχνικά Μανιφέστα: André Breton και Jean–Paul Sartre»,

δοκίμιο.

• «Η Μικρά Ασία μέσα από την Ελληνική Λογοτεχνία», δοκίμιο.

• «Τραγούδια του Δημήτρη Θέμελη για φωνή και πιάνο σε ποίηση Πάρη Βορεόπουλου» με τη Χριστίνα Σιδηροπούλου, μουσικολόγο, πιανίστα• μουσικοποιητική συλλογή.

• «Το Θέατρο του Παραλόγου-Ευρωπαίοι και Έλληνες θεατρικοί συγγραφείς», δοκίμιο.

Μοίρασε το άρθρο!