Η βασική διαφορά έχει να κάνει με το επίδικο: Ο Λιγνάδης κατηγορείται για βιασμούς ανηλίκων, ενώ ο Φουρθιώτης για απάτες οικονομικού περιεχομένου.
Οι ομοιότητες είναι πολλές:
-Και οι δύο είχαν παράνομη δράση για πολλά χρόνια χωρίς ποτέ να ελεγχθούν. Και μάλιστα ενώ, όπως αποκαλύπτεται εκ των υστέρων, δεν πρόσεχαν ιδιαίτερα αλλά οι δραστηριότητές τους ήταν γνωστές σε ευρύτατο κύκλο ανθρώπων.
-Και οι δύο είχαν πρόσβαση σε πολύ ισχυρά συστήματα. Ο Μένιος Φουρθιώτης έγινε δεκτός από τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και φωτογραφήθηκε μαζί του χωρίς προφανή λόγο και ο Δημήτρης Λιγνάδης έφτασε να γίνει πρόεδρος του Εθνικού Θεάτρου.
-Και οι δύο υπήρξαν ευνοούμενοι του Μεγάρου Μαξίμου υπό τον Κ. Μητσοτάκη. Ο Φουρθιώτης εξασφάλισε χρήματα από τη λίστα Πέτσα για ανύπαρκτες ιστοσελίδες (η επιχορήγηση πάγωσε με την αποκάλυψη και την κατακραυγή) και θηριώδη αστυνομική φρουρά, ενώ είχε την άνεση να μπουκάρει στο γραφείο υπουργού όταν οι υπηρεσίες τον “τσάκωσαν” για απάτη. Ο Λιγνάδης επελέγη από τον πρωθυπουργό για να τεθεί επικεφαλής του μεγαλύτερου θεάτρου στη χώρα και είχε τη χαρά να τον δεχτεί αυτοπροσώπως στην πρόβα για την παράσταση που θα ανέβαζε στην Επίδαυρο, την οποία άλλωστε παρακολούθησε μεταβαίνοντας εκεί με στρατιωτικό αεροσκάφος.
-Και στις δύο περιπτώσεις, μετά τις αποκαλύψεις υπήρξε σιωπή από την πλευρά της κυβέρνησης. Τον Δ. Λιγνάδη τον “άδειασαν” όταν άρχισαν οι υποθέσεις να φτάνουν στη Δικαιοσύνη και έκοψαν τη φρουρά του Μ. Φουρθιώτη, όχι όταν αποκαλύφθηκε, αλλά όταν η κατακραυγή τους σάρωσε. Και αυτό χωρίς να εξηγήσουν ποιος και με ποιο σκεπτικό του προσέφερε την αστυνομική προστασία σε 24ωρη βάση. Ούτε, ασφαλώς, μετά την καταγγελία Βρούτση για την επίθεση που δέχθηκε από τον Φουρθιώτη, βρήκαν κάτι να πουν.
-Τόσο στην υπόθεση Λιγνάδη όσο και στην υπόθεση Φουρθιώτη, για το Μέγαρο Μαξίμου το μείζον είναι να μείνει εκτός κάδρου ο Κυρ. Μητσοτάκης. Την επιλογή Λιγνάδη την φόρτωσαν στην Μενδώνη που ανέλαβε την ευθύνη για να διασώσει την υπουργική της καρέκλα, ενώ με τον Φουρθιώτη προσπαθεί να βγάλει άκρη ο Χρυσοχοϊδης προετοιμάζοντας αντιπερισπασμό μέσω Μαρφίν.
Και κάπου εδώ αναδεικνύεται η άλλη μεγάλη διαφορά: Ο Λιγνάδης βρέθηκε, τελικά, στην πυρά και από ένα σημείο και μετά τίποτα δεν μπορούσε να τον σώσει από τις αποκαλύψεις και τη Δικαιοσύνη, ενώ ο Φουρθιώτης κυκλοφορεί ελεύθερος και ακόμη προστατευμένος από τα περισσότερα συστημικά ΜΜΕ που αργούν να αποδεχτούν ότι κάποια στιγμή θα αναγκαστούν να ασχοληθούν με την ενοχλητική για την κυβέρνηση υπόθεση.
Γιατί, όπως συνέβη και στην υπόθεση Λιγνάδη, άλλη μια ομοιότητα, όταν το τζίνι βγει από το μπουκάλι και αρχίζει να κυκλοφορεί ούτε το πιο αυταρχικό σύστημα εξουσίας δεν μπορεί να το εξαφανίσει. Μπορεί μόνο να το καθυστερήσει.
‘‘ΜΙΑ ΑΠΟΨΗ””
