Οι επιζώντες από τα οικοτροφεία-κολαστήρια στον Καναδά, ενήλικοι πλέον, έχουν ξεκινήσει έναν αγώνα για να αποδοθεί δικαιοσύνη τόσο στους ίδιους αλλά περισσότερο για όλες τις χαμένες και δολοφονημένες ψυχές των παιδιών, που η κυβερνητική πολιτική εξόντωσης και όχι η μοίρα, τα έστειλαν να “μορφωθούν” σε αυτά τα κρεματόρια.
Τα συγκεκριμένα σχολεία που είχαν χρηματοδοτηθεί από τις καναδικές κυβερνήσεις και διοικούνταν από την Καθολική Εκκλησία αποτελούν την μεγαλύτερη πληγή στη σύγχρονη Ιστορία της χώρας. Οι πρόσφατες ανακαλύψεις εκατοντάδων ανώνυμων τάφων κοντά στα οικοτροφεία μαρτυρεί μία μεθοδευμένη γενοκτονία.
Το οικοτροφείο Muskowen
Ο Isadore Poorman,περιγράφει με δυσκολία την εφιαλτική ζωή του μέσα στο οικοτροφείο, καθώς ως επιζών είχε να επισκεφθεί τον χώρο από την δεκαετία του ’70.”Ήμουν 6 ετών όταν ήρθα εδώ. Είναι δύσκολο να γυρίζεις πίσω σε αυτό το μέρος όταν έχεις κακοποιηθεί. Κάθε μέρα έπρεπε με το που ξυπνούσαμε να στρώσουμε αμέσως το κρεβάτι μας. Χωρίς ζάρες, όπως στο στρατό. Διαφορετικά τρώγαμε ξύλο”.
Ο Leonard Ermine, ένας ηλικιωμένος Ινδιάνος επιζών και αυτός,μιλά με δάκρυα στα μάτια: “Τώρα ξέρουμε τί έγιναν όλα αυτά τα παιδιά.Και τότε είχαμε μία υποψία αλλά φοβόμασταν την τιμωρία”.
Λοιπές μαρτυρίες
Η μαρτυρία του 62χρονου Ρέιμοντ Μέισον που έζησε 12 χρόνια σε οικοτροφείο είναι σοκαριστική:
“Όταν κάναμε μπάνιο ένας επιστάτης βρισκόταν μαζί μας και μας “έδειχνε” πώς να πλυθούμε” αναφέρει ο μάρτυρας ενώ παράλληλα δίνει πληροφορίες και για το παιδομάζωμα από τα χωριά των Ινδιάνων. “Όταν μας πήραν (εννοεί και την αδερφή του) για το οικοτροφείο, είπαν στους γονείς μου ότι αυτό θα ήταν το καλύτερο για μένα και τους διαβεβαίωσαν ότι θα με φροντίζουν πολύ καλά… Δεν έπρεπε να ξέρουμε ότι στο ίδιο κτίρο βρισκόταν κάποιο συγγενικό μας άτομο. Μία μέρα εντόπισα κατα τύχη την αδερφή μου. Έτρεξα κοντά της, την αγκάλιασα και άρχισα να κλαίω. Τότε ο διευθυντής με έγδυσε και άρχισε να με χτυπάει με μία βέργα μπροστά σε όλους, για παραδειγματισμό και εκφοβισμό σα να έλεγε “αυτό σας περιμένει αν κάνετε το ίδιο”.
Μία άλλη 78χρονη οικότροφος αποκαλύπτει τα εξής:
” Η πιο δυνατή ανάμνησή μου είναι όταν ένα μικρό 6χρονο κορίτσι πέθανε δίπλα μου. Φοβήθηκα. Φοβήθηκα γιατί δεν είχαν έρθει οι γονείς του να το πάρουν. Κανένας από το σχολείο δεν τους ειδοποίησε ποτέ”.
Η τακτική του αφανισμού από τα τέλη του 19ου αιώνα
Η ιστορία του αφανισμού των ανήλικων Ινδιάνων ξεκινά πολύ πιο παλιά από τον 20ο αιώνα.”Για να μορφώσουμε τα παιδιά (των Ινδιάνων ιθαγενών) σωστά πρέπει να τα χωρίσουμε από τις οικογένειές τους.Κάποιοι μπορεί να πουν ότι αυτό είναι σκληρό. Όμως αν πρέπει να τα εκπολιτίσουμε, αυτός είναι ο σωστός τρόπος. Υπουργός-1883″.
“Τα παιδιά των Ινδιάνων πεθαίνουν σε μεγαλύτερη συχνότητα μέσα στα οικοτροφεία από ότι στα χωριά τους.Αυτό δεν αποτελεί ισχυρή ένδειξη για να αλλάξουμε την παρούσα πολιτική του αρμόδιου τμήματος, το οποίο σχετίζεται με την λύση στο πρόβλημα με τους Ινδιάνους. Duncan Campbell Scott-Aναπληρωτής επόπτης του τμήματος Ινδιάνικων Υποθέσεων 1897”.
“Η εκπαίδευση των παιδιών δεν πρέπει να στοχεύει στην εκπαίδευση του μυαλού αλλά την απαλλαγή τους από τις συνήθειες και τα συναισθήματα των προγόνων τους, ώστε να εντριφήσουν την τέχνη, την γλώσσα και τα έθιμα της πολιτισμένης ζωής”.
Το 1939 ο Κένεθ Στόουντσαϊλντ ένα κωφάλαλο αγόρι το έσκασε από το σχολείο και λίγες μέρες αργότερα βρισκόμενος στο σπίτι του προσπάθησε να αυτοκτονήσει. Ευτυχώς ο πατέρας του, έκοψε την τελευταία στιγμή το σκοινί από το δέντρο σώζοντας τη ζωή του παιδιού του. Η δαχτυλογραφημένη αναφορά του διευθυντή του οικοτροφείου στο Saskatchewan για το περιστατικό αυτό είναι εξοργιστική:
“…Πιστεύω ότι το αγόρι δεν ήθελε να αυτοκτονήσει αλλά είχε την επιθυμία να προκαλέσει προβλήματα στο σχολείο”
