Τότε που δεν υπήρχαν κομματικές συγκρούσεις και διαφορετικές απόψεις για το αν, πότε και πώς τα Μάρμαρα θα επέστρεφαν στην πατρίδα τους.

Τότε που «σ’ ετούτα εδώ τα Μάρμαρα» καμιά… κομματική σκουριά δεν έπιανε.

Γιατί ήταν η Μελίνα που το είχε πάρει πάνω της και ήταν όλη η Ελλάδα μαζί.

Γιατί τότε δεν υπήρχαν μυστικές διπλωματίες, νταραβέρια πίσω από χοντρές κουρτίνες και σενάρια περί… δανεισμού των Γλυπτών.

Δανεισμός από ποιους; Από τους κλέφτες; Από τους καταστροφείς του μοναδικού μνημείου της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.

Δανεισμός και ανταλλαγή (όπως λένε έγκριτα ξένα Μέσα) από τους απογόνους του «δολοφόνου» Λόρδου Ελγιν;

Ο Thomas Hardy είχε χαρακτηρίσει τα Μάρμαρα «αιχμαλώτους σε εξορία». Ποιος λοιπόν τολμά να διαπραγματεύεται να πάρουμε τους αιχμαλώτους ως… δάνειο και να μην τους απελευθερώσουμε;

Δεν παραγνωρίζω το γεγονός ότι η κυβέρνηση έχει ξεκινήσει μια εκστρατεία να ξαναζωντανέψει το δίκαιο αίτημα της επιστροφής των Μαρμάρων.

Να ξαναζωντανέψει το όραμα της Μελίνας Μερκούρη για επανένωση στην Ελλάδα. Να κάνουν το χρέος τους οι Βρετανοί και να αποκαταστήσουν ένα έγκλημα που έγινε εδώ και δύο αιώνες.

Η διεθνοποίηση του προβλήματος, λοιπόν, σε καμιά περίπτωση δεν κάνει κακό.

Αυτό που κάνει κακό, όμως, είναι να μην ξέρουμε τι συζητά η κυβέρνηση, πώς διαπραγματεύεται, με ποιους και με τι όρους.

Εκείνο που δεν γνωρίζουμε είναι αν ισχύουν τα δημοσιεύματα του ξένου Τύπου που μιλούν για δανεισμό ή για ανταλλαγή με κάποιο άλλο έργο. 

Εκείνο που δεν μπορούμε να διανοηθούμε είναι ότι τα Μάρμαρα μπαίνουν στην προεκλογική κονίστρα και γίνονται αντικείμενο κομματικής εκμετάλλευσης.

Τα Γλυπτά είναι η υπερηφάνεια μας και οι θυσίες μας, δεν είναι ούτε fuel pass, ούτε αύξηση των συντάξεων για λίγες ψήφους και για επανεκλογή.

Αυτό πρέπει να το καταλάβει καλά η κυβέρνηση.

Αλλά να καταλάβει και η αξιωματική αντιπολίτευση ότι η μεγάλη αυτή υπόθεση δεν είναι κομματικό σόου με φόντο την Ακρόπολη και απίθανες κοινοτυπίες, πολιτικά κλισέ, κενά περιεχομένου και τιτιβίσματα στα social media για να ικανοποιείται ο κομματικός στρατός του ΣΥΡΙΖΑ.

Παραστάσεις που δίνονται μόνο και μόνο για να προλάβουν κάποια «επιτυχία» της κυβέρνησης (αν μπορεί να υπάρξει κάτι τέτοιο), δείχνουν την προχειρότητα και την επιχείρηση κομματικής εκμετάλλευσης και από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η επιστροφή των Μαρμάρων είναι πανεθνική υπόθεση, υπερκομματική, που ξεπερνά τις διαχωριστικές γραμμές και σίγουρα δεν κοιτάζει τις κάλπες.

Αν ήθελαν πραγματικά κυβέρνηση και αντιπολίτευση να προσφέρουν στον τόπο θα μπορούσαν να συμφωνήσουν στα προφανή.

Στη σύσταση μιας διακομματικής επιτροπής που δεν θα συνδέεται με κυβερνήσεις και θητείες.

Που θα υπηρετεί αυτό το εθνικό όραμα το οποίο δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να παρεκκλίνει της εθνικής γραμμής που έχει χαραχτεί εδώ και 40 και πλέον χρόνια.

Δηλαδή, όχι δανεισμός. Οριστική επιστροφή εκεί που ανήκουν.

Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να ζούσε η Μελίνα και να έβλεπε Μενδώνη, Σία Αναγνωστοπούλου και… Ραλλία Χρηστίδου να διαγκωνίζονται για τα Γλυπτά του Παρθενώνα.

Ετσι για να βλέπαμε τι θα τους έλεγε…