Πειράματα mind Control στα πλαίσια του προγράμματος MK-ULTRA της CIA, που θυμίζουν σκηνές από ταινία τρόμου, ήταν επί πολλά έτη καθημερινή υπόθεση για τους άτυχους ασθενείς στο Ινστιτούτο Άλαν Μεμόριαλ (Allan Memorial Institute) στο Μόντρεαλ του Καναδά. Το περιβόητο αυτό Ινστιτούτο ιδρύθηκε το 1942 στο πανεπιστήμιο McGill, με χρηματοδότηση του ιδρύματος Ροκφέλερ. Σ’ αυτό το Ινστιτούτο ο δρ. Ντόναλντ Έγουιν Κάμερον (Donald Ewen Cameron, 1901-1967), που διατέλεσε διευθυντής του από το 1943 ως το 1964, εξετέλεσε πειράματα ασύλληπτης φρίκης σε άτυχους ψυχασθενείς και καταθλιπτικούς, πολλοί εκ των οποίων συμμετείχαν σ’ αυτά εθελοντικά πιστεύοντας ότι έτσι θα «θεραπευτούν».
Απόρρητα έγγραφα που στη συνέχεια αποχαρακτηρίστηκαν κατέδειξαν πως οι έρευνες και τα πειράματα στο Άλλαν Μεμόριαλ χρηματοδοτούνταν από τον καναδικό στρατό, το Ίδρυμα Ροκφέλερ, το Ίδρυμα Gershickter, το OSS και, αργότερα, από τη CIA. Ανομολόγητος στόχος των πειραμάτων δεν ήταν παρά η ανακάλυψη νέων μεθόδων, τεχνικών και ουσιών για το «σπάσιμο» της αντίστασης του ανθρώπινου νευρικού συστήματος, την «πλύση εγκεφάλου», για την αποδόμηση και τον επαναπρογραμματισμό του ανθρώπινου νου καθώς και για τον έλεγχο της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Όλα αυτά θα εμπλούτιζαν το οπλοστάσιο της CIA με πανίσχυρες και πιο σοφιστικέ τεχνικές Mind Control και μάλιστα σε μια εποχή, που ο Ψυχρός Πόλεμος μεσουρανούσε, και οι Σοβιετικοί είχαν σημειώσει ήδη σημαντικές επιτυχίες στον τομέα της «πλύσης εγκεφάλου» και της ψυχοτρονικής.
Επικεφαλής των πειραματικών ερευνών στο Ινστιτούτο Άλλαν Μεμόριαλ του Μόντρεαλ υπήρξε για αρκετά χρόνια ο διαβόητος δρ. Ντόναλντ Έγουιν Κάμερον (Γλασκόβη 1901 – Μόντρεαλ 1967). Αυτός, αν και ήταν ο επιστήμονας του προγράμματος MKULTRA με τη χειρότερη φήμη, δεν υπήρχε σημαντική ψυχιατρική οργάνωση που να μην διατέλεσε πρόεδρος της. Συγκεκριμένα υπήρξε πρόεδρος στην Καναδική Ψυχιατρική Ένωση, στην Αμερικανική Ψυχιατρική Ένωση (το 1952) και στην Παγκόσμια Οργάνωση Ψυχιάτρων. Επίσης διετέλεσε πρόεδρος στην ένωση ψυχιάτρων του Κεμπέκ, στην Αμερικανική Ένωση Ψυχοπαθολόγων, στην Ένωση για τη Βιολογική Ψυχιατρική και ήταν αυτός που εφηύρε τον καθαρά διαχειριστικό όρο «ανθρώπινη οικολογία». Ο πάντα «έγκυρος» δρ. Κάμερον απέστελνε τακτικά άρθρα και αναφορές σε επιστημονικά περιοδικά, που αμέσως ενέκριναν τη δημοσίευσή τους.
Η εκπαίδευσή του βρετανικής καταγωγής δρ. Κάμερον ξεκίνησε από το Βασιλικό Ψυχιατρείο της Γλασκόβης, υπό την επίβλεψη του δρ. Ντέιβιντ Χέντερσον (David Henderson), που ήταν γνωστός οπαδός της ευγονικής, ενός ελιτίστικου κλάδου της βιολογίας που περιφρονούσε και ήθελε να εξαλείψει τους βιολογικά «κατώτερους» ανθρώπους. Σε ηλικία 28 ετών ο δρ. Κάμερον εργαζόταν στο Ψυχιατρείο Μπράντον στη Μανιτόμπα, όπου κατόρθωσε να έχει πλήρη ελευθερία κινήσεων για να εισχωρεί στα μυαλά των ανυποψίαστων ασθενών του. Στο πρώτο Συνέδριο για τη Βελτίωση της Φυλής (Conference of Race Betterment), που έγινε το 1914 στο Μπατλ Κρηκ του Μίσιγκαν, διακήρυξε τις αρχές που αργότερα αποτέλεσαν τη βάση για το προσωπικό του μανιφέστο: «Στο παρελθόν προηγούνταν ο άνθρωπος, στο μέλλον πρέπει να προηγείται το Σύστημα». Με τέτοιες αρχές οι Ναζί επιστήμονες, τους οποίους υποτίθεται πως μισούσε, δεν υπάρχει αμφιβολία πως σίγουρα θα καμάρωναν για τον δρ. Κάμερον.
Οι ιδέες του δρ. Κάμερον συμφωνούσαν κατά πολύ με τη φιλοσοφία του Αμερικανού καθηγητή Χένρι Γκοντάρ (Henry H. Goddard), ο οποίος πίστευε πως οι «εκ γενετής» εγκληματίες μπορούσαν να εντοπιστούν από συγκεκριμένα φυσικά χαρακτηριστικά και είχε προτείνει ως «λύση» για την περίπτωση τους: «Να τους στειρώσουμε, να τους επιτρέπουμε να ασκούν ‘’ταπεινά’’ επαγγέλματα, να τους περιορίσουμε σε γκέτο, να τους αποθαρρύνουμε να συνάπτουν γάμους με άτομα που ανήκουν σε άλλες φυλές εκτός της δικής τους και να δημιουργήσουμε μια καθαρή, αμερικάνικη κάστα που θα τους ελέγχει». Πάνω σε τέτοιες ιδέες περί ευγονικής και «κοινωνικής υγιεινής» βασίστηκε όλο το ιδεολογικό οικοδόμημα του Ναζισμού, που αποθέωσε τη «φυλετική υγιεινή», η οποία χώριζε τους ανθρώπους σε ανώτερους και κατώτερους, σε Αρίους και «υπάνθρωπους». Πρέπει να σημειωθεί πως εκείνη την εποχή (δεκαετία του 1920) οι ΗΠΑ βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή της λεγόμενης «αρνητικής ευγονικής»: Μόνο το 1921 στις ΗΠΑ στειρώθηκαν νόμιμα 2.233 άτομα, οι περισσότεροι απ’ αυτούς στην Καλιφόρνια.
Εξ αρχής η επιθυμία του Κάμερον ήταν να ιδρύσει μια παγκόσμια ομοσπονδία για την ψυχική υγιεινή, σε συνεργασία με τον φίλο του Τζον Ράουλινγκς Ρης (John Rowlings Rees), αξιωματούχο του Ινστιτούτου Τάβιστοκ (Tavistock). Και τα κατάφερε, εφόσον διακρίθηκε όχι τόσο στον τομέα της καθεαυτού ψυχιατρικής έρευνας, όσο στην καθοδήγηση της. Το πρωτοποριακό, πλην όμως απάνθρωπο και σαδιστικό, έργο του δρ. Κάμερον αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για μια ολόκληρη γενιά ψυχιάτρων, που επηρεάστηκαν καθοριστικά από αυτό.
Αρκετοί παρομοιάζουν το έργο του δρ. Κάμερον μ’ εκείνο του δρ. Μέγκελε και άλλων Ναζί γιατρών και ερευνητών, που πραγματοποίησαν πολλά, ψυχιατρικής φύσεως, απάνθρωπα πειράματα σε αναλώσιμους κρατούμενους των στρατοπέδων συγκέντρωσης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Είναι γεγονός πως ο δρ. Κάμερον έτρεφε συναισθήματα αγάπης-μίσους για τους Ναζί επιστήμονες, το έργο των οποίων μελετούσε επισταμένα. Ο δρ. Κάμερον παρακολούθησε από κοντά τη Δίκη της Νυρεμβέργης και εξέτασε προσωπικά αρκετούς Ναζί αξιωματούχους, που ήταν έγκλειστοι στις φυλακές των Συμμάχων.
Αν και θαύμαζε μέσα του τους Ναζί το εντυπωσιακό είναι πως είχε προτείνει μετά το τέλος του Β’Π. Πολέμου να υποστούν όλοι οι Γερμανοί άνω των δώδεκα ετών μερικά ηλεκτροσόκ έτσι ώστε να «συνέλθουν» και να ξεχάσουν το αμαρτωλό τους παρελθόν και την ιδεολογία του Ναζισμού! Αφελές ή όχι ο δρ. Κάμερον πίστευε πως μερικά ηλεκτροσόκ αρκούσαν για εξαλειφθούν και τα τελευταία ναζιστικά ιδεολογήματα, που επιβίωναν ακόμη στις συνειδήσεις των Γερμανών…
Είναι γεγονός πάντως ότι εκείνη την εποχή στρατολογήθηκαν από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και πάρα πολλοί πρώην Ναζί επιστήμονες για να συνεχίσουν ανενόχλητοι τα πειράματά τους προς όφελος πλέον του «ελεύθερου κόσμου». Ο συνταγματάρχης Λ. Φ. Πράουτι (L. Fletcher Prouty), που ήταν τότε ανώτατος αξιωματούχος και σύνδεσμος Πενταγώνου-CIA στην Ανατολική Ευρώπη, παραδέχτηκε αργότερα την αμφιλεγόμενη εμπλοκή των πρώην Ναζί σε πειράματα Mind Control: «Αν παρατηρήσετε προσεκτικά τους καταλόγους των μελών της Αμερικανικής Ιατρικής Ένωσης την περίοδο 1956 και 1957, θα εκπλαγείτε ανακαλύπτοντας ότι μεγάλος αριθμός γιατρών προέρχονταν από το εξωτερικό. Οι περισσότεροι από αυτούς προέρχονταν την Ανατολική Ευρώπη και κυρίως από τη Γερμανία. Τους αποκαλούσαν τότε ‘’ειδικούς τεχνικούς συμβούλους’’, αλλά στην ουσία ήταν οι πιο πολλοί ψυχίατροι. Οι περισσότεροι αναλάμβαναν πανεπιστημιακές θέσεις, αλλά δεν ήταν λίγοι εκείνοι που εργάζονταν πάνω σε αντισυμβατικά προγράμματα Mind Control υπό την καθοδήγηση των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών… Αυτοί εργάζονταν για ανθρώπους σαν τον δρ. Κάμερον στον Καναδά».
Το “Δωμάτιο των Ζόμπι”
Ο δρ. Κάμερον, ένας από τους χειρότερους ψυχοτεχνικούς εγκληματίες της Δύσης, είχε ξεπεράσει εξ αρχής κάθε ηθικό ενδοιασμό και δεν επιδείκνυε ιδιαίτερη ευαισθησία για τα ανθρώπινα πλάσματα, αντίθετα τα περιφρονούσε: οι πάντες ήταν αναλώσιμοι προς όφελος της επιστήμης και των συμφερόντων που εκείνη εκπροσωπούσε. Έτσι, στην κλινική του Άλλαν Μεμόριαλ διεξήχθησαν απάνθρωπα πειράματα σε ψυχικά ασθενείς, διανοητικά καθυστερημένους και σεξουαλικά ανίκανους ανθρώπους, που είχαν καταχωρηθεί στο μυαλό του ως «αναλώσιμοι». Καθόλου παράξενο λοιπόν που ο σαδιστής δρ. Κάμερον ακτινοβολούσε συχνά μέχρι θανάτου τα ανυπεράσπιστα «πειραματόζωα» του για να δει μέχρι πιο σημείο άντεχαν!
Στόχος του «Προγράμματος Αποσυρναμολόγησης της Προσωπικότητας» (γνωστό και ως «Υποπρόγραμμα 38» του MKULTRA), το οποίο καθοδηγούσε ο δρ. Κάμερον, ήταν η «ψυχική καθοδήγηση» των ασθενών του με τη βοήθεια επαναλαμβανόμενων ηχογραφημένων μηνυμάτων, ηλεκτροσόκ και ψυχοφαρμάκων, που αποσκοπούσαν στο να διαλυθεί η ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση τους και να επιτευχθεί πρόσβαση στο υποσυνείδητο τους! Ο διαβόητος ψυχίατρος είχε απόλυτη ελευθερία κινήσεων και κανείς δεν μπορούσε ν΄ ανακατευτεί σε ότι έκανε στο «δωμάτιο των ζόμπι», όπως αποκαλούνταν το εργαστήριο που διατηρούσε στο υπόγειο του Ινστιτούτου Άλλαν Μεμόριαλ. Οι μαρτυρίες λένε ότι προσπαθούσε να «φυτέψει» σκέψεις στο μυαλό των ασθενών του, να το «αποδομήσει» και να το «αναμορφώσει», χρησιμοποιώντας ηχογραφημένα μηνύματα, ηλεκτροσόκ και ψυχότροπες ουσίες. Η αλήθεια είναι πως ο δρ. Κάμερον διέθετε μια μεγάλη γκάμα θεραπευτικών αγωγών για να πειραματιστεί. Για το «ψυχοσέρβις» του χρησιμοποιούσε ναρκωτικά, ψυχεδελικές ουσίες, όπως το LSD, ψυχοφάρμακα, ηλεκτροσόκ, ψυχοχειρουργική (λοβοτομή), αναισθητικά αέρια και μια μηχανοκίνητη καρέκλα που περιστρεφόταν με μεγάλη ταχύτητα μέχρι να λιποθυμήσει ο ασθενής!
Στο Ινστιτούτο Άλλαν Μεμόριαλ ο «εγκεφαλοχασάπης» δρ. Κάμερον ανέπτυξε μια ελιτίστικη περιφρόνηση προς τους αδύναμους ασθενείς του, πράγμα που οδήγησε σε μια σειρά από απάνθρωπα πειράματα. Υπήρχαν περιπτώσεις που οι ασθενείς του υποβάλλονταν σε 65 μέρες «αισθητηριακής απομόνωσης» μαζί με τη χορήγηση LSD, σε 7-10 μέρες αναγκαστικού ύπνου για 20-22 ώρες καθημερινώς και σε 101 μέρες «ψυχικής καθοδήγησης», χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Για την αποδόμηση του χαρακτήρα τους χορηγούσαν παραισθησιογόνες ουσίες και τους έκλειναν στο «υπνοδωμάτιο» και μελετούσαν τις αντιδράσεις τους. Τους εξέθεταν σε μια ποικιλία από ηλεκτρομαγνητικά και ραδιομαγνητικά κύματα και κατέγραφαν τις αλλαγές στη συμπεριφορά τους. Δεν χρειάζεται βέβαια να συμπληρώσουμε ότι κανένας ασθενής του δρ. Κάμερον δεν θεραπεύτηκε στο ραδιοτηλεμετρικό του εργαστήριο, που ήταν στην ουσία ένα είδος πολυσύνθετου βασανιστηρίου στο υπόγειο του ιδιωτικού του «κάστρου». Ανάμεσα στ’ άλλα ο δρ. Κάμερον προωθούσε και την εφαρμογή της ψυχοχειρουργικής (λοβοτομές) και συχνά έκανε την εγχείριση ο ίδιος. Την ώρα μάλιστα που πραγματοποιούσε αυτή την αποτρόπαια επέμβαση μιλούσε στους ασθενείς, στους οποίους έκανε μόνο τοπική αναισθησία, και συνέχιζε ψύχραιμα να καταστρέφει τους νευρικούς ιστούς των εμπρόσθιων λοβών του εγκεφάλου, μέχρι που αυτοί δεν μπορούσαν πλέον να ανταποκριθούν στη συζήτηση.
Όσον αφορά στη χρηματοδότηση των ερευνών του, αυτή προερχόταν κυρίως από το Πανεπιστήμιο του Κόρνελ, που θεωρείται από ορισμένους μια ακόμη «βιτρίνα» για τις απόρρητες έρευνες της CIA. Καθόλου παράξενο λοιπόν που ο τότε διευθυντής της CIA Άλεν Γουέλς Ντιούλες (Allen Welsh Dulles), ο οποίος διεύθυνε την υπηρεσία μέχρι το 1963, θεωρούσε το Ινστιτούτο Άλλαν Μεμόριαλ ως «μια καλή πηγή για ανθρώπινα ‘’ινδικά χοιρίδια’’»! Προφανώς ο Άλεν Ντίουλες ήξερε πολύ περισσότερα για τη σκοτεινή δράση και τα απάνθρωπα πειράματα του δρ. Κάμερον, εφόσον το Άλαν Μεμόριαλ δεν ήταν παρά μια από τις πολλές «βιτρίνες» της CIA, όπου η επιστημονική ηθική αποτελούσε ανέκδοτο. Όταν η CIA πληροφορήθηκε ότι ξεκίνησαν νομικές διαδικασίες κατά του Ινστιτούτου Άλλαν Μεμόριαλ, έδωσε διαταγή να καταστραφούν όλα τα έγγραφα που αφορούσαν το πρόγραμμα MKULTRΑ. Ήθελε οπωσδήποτε να μη βρεθούν στοιχεία για τη δική της ανάμειξη στα πειράματα, αλλά και να προστατευτούν από τη δημοσιότητα τα άλλα μυστικά υποπρογράμματα του MKULTRΑ, τα οποία βρισκόντουσαν σε εξέλιξη.
Σύμφωνα μ’ έναν ψυχίατρο η θεωρία του δρ. Κάμερον ήταν «πως η ανθρώπινη συμπεριφορά ορίζεται από κάποιο μικρό τμήμα των νευρικών συνδέσμων στον εγκέφαλο. Αφού η ψυχοθεραπεία μπορεί ν’ αλλάξει τη συμπεριφορά, οι νευρικοί σύνδεσμοι μπορούν ν’ ακυρωθούν». Ο δρ. Κάμερον αναρωτιόταν αν τα πρότυπα συμπεριφοράς των ενηλίκων μπορούσαν να εξαλειφθούν και ο άνθρωπος να επιστρέψει, έστω και για λίγο, σε μια κατάσταση νευρολογικής και ψυχολογικής «νηπιακής ηλικίας», ώστε να είναι εύκολο να εμφυτευτούν σ’ αυτόν νέα πρότυπα συμπεριφοράς. Αυτό προσπάθησε να πετύχει και αυτό φαίνεται και μέσα από τις μελέτες, τις οποίες δημοσίευσε την περίοδο 1961-1964, και έφεραν τους τίτλους Study of Factors which Promote or Retard Personality Change Signals και TheEffects upon Human Behavior of the Repetition of Verbal Signals.
Για τον Don Gillmor, που συνέγραψε τη βιογραφία αυτού απάνθρωπου ψυχίατρου, ο δρ. Κάμερον υπήρξε το λιγότερο ανήθικος κάτι που οφείλεται «στη μεγαλομανία που τον οδήγησε να πειραματιστεί με ακραίες τεχνικές για τη χειραγώγηση της σκέψης». Ο δρ. Κάμερον αποσύρθηκε από το Άλαν Μεμόριαλ και το «δωμάτιο της φρίκης» του, το 1964 και πέθανε από καρδιακή προσβολή το 1967. Λίγο πριν πεθάνει όμως πρόλαβε να γίνει Πρόεδρος της Αμερικανικής Ένωσης Ψυχιάτρων κι έτσι τα απάνθρωπα πειράματά του αποσοβήθηκαν προς όφελος άλλων πιο «καθαρών», που είχε διεξάγει…
Θύματα του δρ. Κάμερον αποκαλύπτουν…
Η Λίντα Μακ Ντόναλντ (Linda McDonald) ήταν ένα από τα πολλά πρόσωπα, που θυμούνται πως υπήρξαν αντικείμενα πειραματισμού από τον δρ. Κάμερον. Η εμπειρία της περιγράφηκε από τον δρ. Κόλιν Ρος (Colin Ross) σε μια διάλεξη που έδωσε τον Απρίλιο του 1996 στο 9ο Ετήσιο Συνέδριο των Κλινικών της Δύσης για το Τραύμα και τον Χωρισμό: «Η Λίντα ήταν 25 ετών όταν στάλθηκε στο πανεπιστήμιο McGill για να θεραπευτεί από μια ήπιας μορφής κατάθλιψη. Η περίθαλψή της διάρκεσε από τον Μάρτιο μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1963. Κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού της στο Άλλαν Μεμόριαλ δέχθηκε 102 ECT (Electro-ConvulsiveTherapy), με τη χρήση της τεχνικής Paige-Russel… Επίσης δέχθηκε για οκτώ ημέρες βαρβιτουρικά και νευροληπτικά φάρμακα που την αποκοίμιζαν. Κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού της στο νοσοκομείο δεν έχω μόνον την κατάθεσή της αλλά και τις ιατρικές αναφορές, και όλες τις σημειώσεις των νοσοκόμων καθώς και τις υπογραφές του δρ. Κάμερον. Έτσι όλα αυτά δεν ήταν φήμες ή σύγχυση ενός ασθενούς, αλλά γεγονότα, που λάβαιναν χώρα με τη συγκάλυψη της CIA. Η Λίντα πήγε εκεί ως ένα φυσιολογικό άτομο που υπέφερε από ελαφρά κατάθλιψη. Όταν επέστρεψε από εκεί παρουσίαζε ακράτεια ούρων και περιττωμάτων, ήταν εξ’ ολοκλήρου σε σύγχυση, ανίκανη να πει το όνομα της, τη χρονιά που ζούσε, ποια ήταν, να αναγνωρίσει το παιδί και τον άνδρα της. Δεν μπορούσε να θυμηθεί τίποτε για περισσότερο από τριάντα δευτερόλεπτα…»
Η Μαίρη ήταν ένα άλλο άτομο που θυμόταν πως είχε υποστεί «πλύση εγκεφάλου» στα χέρια του δρ. Κάμερον. Γεννήθηκε το 1947 στο Χάλιφαξ του Καναδά λίγο καιρό αφότου ο πατέρας της εγκατέλειψε το στρατό. Πέρασε την παιδική της ηλικία στο Οντάριο του Καναδά. Η Μαίρη ισχυρίζεται πως υπήρξε θύμα πειραμάτων ελέγχου του νου, που πραγματοποιήθηκαν σε μια βάση των καναδικών στρατιωτικών δυνάμεων κοντά στην Οτάβα. Η όλη διαδικασία έλαβε χώρα σ’ ένα κτίριο που αποκαλούνταν «Παιδότοπος» (Playhouse). Εκεί, μέσα σ΄ ένα δωμάτιο με περίεργα μηχανήματα, η Μαίρη ισχυρίζεται πως δέχθηκε ένα ηλεκτρονικό εμφύτευμα Mind Control, που τοποθετήθηκε μέσα από το ρουθούνι της, στο πίσω μέρος του οφθαλμικού βολβού. Κατόπιν με τηλεχειρισμό την ανάγκαζαν να κάνει βλακείες και ακούσιες κινήσεις με το σώμα της: «Ήταν κάτι το τρομερό, γιατί το μυαλό μου είχε συνείδηση, αλλά εκείνοι διέταζαν το σώμα μου να κάνει πράγματα και δεν μπορούσα να το σταματήσω. Ήταν σα να είχα γίνει ρομπότ».
Η Μαίρη θυμάται επίσης πως της έκαναν ηλεκτροσόκ, πειράματα αισθητηριακής απομόνωσης, της χορήγησαν ναρκωτικά και την εκμεταλλεύτηκαν σεξουαλικά. Τα πειράματα αυτά κατέστρεψαν τη ζωή της. Ένας γάμος που έκανε στην ηλικία των 20 ετών απέτυχε παταγωδώς. Το 1986 η Μαίρη βρίσκονταν σε κατάσταση απόλυτης νευρικής κατάρρευσης. Τη δεκαετία του 1990 ορισμένα κομμάτια από τις οδυνηρές αναμνήσεις του εγκλεισμού της στο νοσοκομείο και των ηλεκτροσόκ άρχισαν να έρχονται στην επιφάνεια. Τότε η Μαίρη άρχισε να ερευνά το τι ακριβώς συνέβη κατά την παιδική της ηλικία, πήγε στην τοπική βιβλιοθήκη και μελέτησε ένα βιβλίο για το πρόγραμμα MKULTRA, στο οποίο υπήρχε και η φωτογραφία του δρ. Κάμερον. Όταν είδε τη φωτογραφία του η Μαίρη άρχισε να ανακαλεί στη μνήμη της τα πραγματικά γεγονότα, κατάλαβε πως υπήρξε θύμα πειραμάτων Mind Control, έπαθε υστερία και λίγο κόντεψε να πεθάνει…
* Ο Γιώργος Στάμκος είναι συγγραφέας και δημοσιογράφος.
