Όταν έλαβα για πρώτη φορά πρόσκληση για τον γάμο που θα κολλούσα covid, ήμουν πολύ διστακτικός στο να παρευρεθώ. Ο καλύτερος μου φίλος μετά από ένα σκληρό διαζύγιο παντρευόταν ξανά. Ήμουν ενθουσιασμένος για εκείνον. Ο γάμος αναβλήθηκε αρκετές φορές εξαιτίας της πανδημίας και αύτη ήταν η δεύτερη προσπάθεια του ζευγαριού να κάνουν μια πραγματική τελετή.
Ο γάμος θα γινόταν στη Νέα Ορλεάνη όπου μένει ο φίλος μου. Δεν τον είχα δει πριν την πανδημία. Η Νέα Ορλεάνη είναι ένα θαυματουργό μέρος και η αγαπημένη μου πόλη να επισκεφτώ στις ΗΠΑ. Η ιδέα για ένα ταξίδι εκεί φαινόταν σαν φως σε όλο το σκοτάδι της ιστορίας που περάσαμε. Το μειονέκτημα βέβαια ήταν ο κίνδυνος έκθεσης στον κορονοϊό. Είμαι εμβολιασμένος δύο φορές, με Pfizer, και οι άλλοι παρευρισκόμενοι στο γάμο θα εμβολιάζονταν επίσης. Στη Νέα Ορλεάνη όμως τον Οκτώβριο τα κρούσματα ήταν υψηλά και το ποσοστό του εμβολιασμού δεν ήταν υψηλό.
Δεν θα μπορούσε κανείς να περιμένει ότι δεν θα εκτεθεί στην covid. Μετά σκέφτηκα τον εαυτό μου και τη σύζυγο μου. Ο κορονοϊός θα ήταν απίθανο να σκοτώσει έναν 39χρονο εμβολιασμένο αθλητή αντοχής. Θα ήμουν καλά, ακόμα και αν μετέφερα τον ιό σε κάποιο μέλος της οικογένειας μου, είναι σχεδόν βέβαιο ότι και εκείνοι θα ήταν καλά. Η γυναίκα μου είναι εμβολιασμένη και ο κίνδυνος να ασθενήσουν σοβαρά τα παιδιά μας είναι από ανύπαρκτος έως σχεδόν χαμηλός
Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο φαινόταν ότι τελικά δε θα πήγαινα στο γάμο. Ένα πρωινό στις αρχές του Οκτωβρίου έλαβα μια τελευταία ειδοποίηση σχετικά με το αν θα παρευρεθώ. Όλα είχαν αρχίσει να φαίνονται φυσιολογικά. Ο ραδιοφωνικός σταθμός στον οποίο παρουσιάζω μια εκπομπή άρχισε να ενθαρρύνει τον κόσμο να επιστρέψει στα γραφεία του. Άνθρωποι χωρίς μάσκες στα social media και στα εστιατόρια γελούσαν. Το κύμα της μετάλλαξης Δέλτα στα περισσότερα μέρη άρχισε να μειώνεται. Τα κρούσματα μειώνονταν, όσοι ήταν ευάλωτοι θα έκαναν την ενισχυτική δόση, στον ορίζοντα υπήρχαν και οι εμβολιασμοί των παιδιών. Έτσι αποφάσισα να κλείσω εισιτήριο για μια πτήση για τη Νέα Ορλεάνη ώστε να πάω μόνος μου.
Καθώς πλησίαζε ο γάμος δεν έκανα κάποιο σενάριο στο μυαλό μου ότι η τελετή θα ήταν αφορμή για να κολλήσω. Ο φίλος μου είναι γιατρός και ήξερα ότι οι περισσότεροι καλεσμένοι ήταν από τη Νέα Υόρκη και την Καλιφόρνια. Η πρόσκληση έλεγε ότι θα ακολουθούνταν τα τοπικά πρωτόκολλα δημόσιας υγείας. Ωστόσο, για να είμαι ειλικρινής όταν αποφάσισα να φύγω ένιωσα ότι παίρνω ένα ρίσκο. Δε νομίζω όμως να είχα το θάρρος να πω: «Γεια, θέλω να πάω σε αυτό τον γάμο, αλλά θα είναι όλοι χωρίς μάσκες. Είναι οκ αυτό;» Επιβιβάστηκα στην πτήση μου, πέρασα ώρες φορώντας μια Ν95 μάσκα στο αεροδρόμιο του Λας Βέγκας και σε αεροπλάνα πριν φτάσω στη Λουϊζιάνα. Όταν έφτασα είδα αρκετούς ανθρώπους να μη φοράνε μάσκα. Όλοι γιόρταζαν σα να έχουν να δουν ο ένας τον άλλον πολύ καιρό. Έτοιμοι για ένα σαββατοκύριακο γάμου σε μια μεγαλούπολη των ΗΠΑ.
Για κάποιο λόγο έπαθα σοκ. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως σκέφτηκα ότι θα ήμασταν σε έναν κήπο, κάτω από ωραία φωτιστικά, κρατώντας τις μάσκες μας. Αλλά θα ερχόμουν ούτως ή άλλως. Εδώ είναι η οικογένεια του φίλου μου, οι πιο στενοί του φίλοι, η γυναίκα που αγαπά. Και όλοι ήταν εμβολιασμένοι. Παρήγγειλα μια τεκίλα με σόδα, έδιωξα τις κακές σκέψεις από το μυαλό μου, έκανα νέους φίλους και πέρασα υπέροχα. Και στην τελετή του γάμου κανείς δεν φορούσε μάσκα. Αλλά έγινε σε ένα ευάερο, πανέμορφο κτίριο. Ο κόσμος κουνούσε λευκά μαντήλια με τα ονόματα του ζευγαριού. Φορούσαμε σμόκιν, ακούγαμε παλιά μουσική, κάναμε αστεία, μεθύσαμε. Όταν τελείωσε η τελετή οι περισσότεροι καλεσμένοι πήγαν δίπλα σε ένα τεράστιο μέρος για πάρτι, αλλά έφυγα μόλις είδα τη σκηνή του πιάνου, μπαρ, κλαμπ, εκεί. Η γυναίκα μου δικαίως ανησυχούσε.
Δεν φαινόταν απίθανο να εκτεθώ στην covid. Το είχαμε σκεφτεί καθαρά; Θέλαμε πραγματικά να αναλάβουμε αυτό το ρίσκο; Εκτός των εκδηλώσεων που σχετίζονταν με το γάμο, είχα ακολουθήσει όλα τα πρωτόκολλα φεύγοντας από το σπίτι. Αλλά το να παρευρεθώ στο γάμο ήταν πολύ πιο επικίνδυνο από ότι ήθελα να παραδεχτώ. Επιστρέφοντας, η ενέργεια του να θέλεις να επιστρέψουν τα πράγματα στη φυσιολογική τους κατάσταση, ήταν έντονη. Έχω μελετήσει πολύ τον κορονοϊό, έχω γράψει γι’ αυτόν. Απλώς ήθελα να εξαφανιστούν όλα. Και εκεί, στη Νέα Ορλεάνη, αυτό φαινόταν να συνέβαινε για λίγες ημέρες. Απλά κοιτάξτε τους ανθρώπους που τραγουδούν, χορεύουν αγκαλιά με γνωστούς και αγνώστους. Πριν την επιστροφή μου θα έκανα ένα PCR τεστ στο αεροδρόμιο. Τα παιδιά μου χάρηκαν που με είδαν και αφού το αποτέλεσμα ήταν αρνητικό με αγκάλιασαν.
Ήμουν πραγματικά ασφαλής; Όχι, ήξερα ότι δεν ήμουν. Έπρεπε να μπω σε καραντίνα, αλλά είχε μέρες να δω τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Τη Δευτέρα ένιωθα καλά, είχα κάνει και ένα τεστ αντιγόνου, που επίσης ήταν αρνητικό. Προγραμμάτισα και ένα PCR τεστ για την επόμενη μέρα. Μέχρι να φτάσει το ραντεβού μου, είχα αρχίσει να αισθάνομαι μια μικρή καταρροή στη μύτη και ένα σαν γαργάλημα στο λαιμό μου. Το βράδυ της Δευτέρας, τέσσερις ημέρες μετά το γάμο, το PCR μου τεστ ήταν αρνητικό και παρά το κρυολόγημα που ένιωθα πίστευα ότι είμαι καθαρός. Την επόμενη μέρα τα συμπτώματα του ήταν πάνω κάτω τα ίδια. Έκανα προπόνηση, ένιωθα μια χαρά, ίσως τα πόδια μου να ήταν πιο αργά. Δεν ήθελα να δοκιμάσω ξανά.
Ένα αρνητικό PCR τεστ φαινόταν καλό. Αλλά η σύζυγος μου, με άκουσε να βήχω. «Δεν μπορούσες να κάνεις και άλλη εξέταση αντιγόνου;» μου είπε. Έκανα ένα τεστ απρόθυμα. Όπως μιλούσα στο τηλέφωνο για δουλειά, κοίταξα κάτω λίγα λεπτά αργότερα και το είδα να εμφανίζει θετικό αποτέλεσμα. Ίσως ψευδώς θετικό; Έκανα και άλλο τεστ και η μικρή ροζ γραμμή ήταν σχεδόν κόκκινη, σκούρα. Μόλις ολοκλήρωσα το τηλεφώνημα, έστειλα μήνυμα στη γυναίκα μου, φόρεσα μια μάσκα N95 και βγήκα έξω. Κατάφερα να βρω ένα σπίτι στο τετράγωνο μας για να μείνω. Άφησα μέσα τις τσάντες μου και προσπάθησα να καταλάβω τι είχε συμβεί. Το χειρότερο σενάριο που φανταζόμουν ήταν ότι θα είχα αρρωστήσει ήπια. Πήρα μια μέρα άδεια από τη δουλειά για προληπτικούς λόγους. Ένιωθα αρκετά άρρωστος, όπως όταν κρυώνεις, αλλά το έχω περάσει πολλές φορές σαν έφηβος. Για έναν που έχει μελετήσει τόσο την covid-19 ήταν σχεδόν ενδιαφέρον να το ζεις.
Α, έτσι είναι να χάνεις την μυρωδιά σου. Το πραγματικά χειρότερο σενάριο ήταν όσα συνέβησαν στους ανθρώπους γύρω μου. Τα παιδιά μου έπρεπε να φύγουν από το σχολείο και να απομονωθούν με τη γυναίκα μου. Έπρεπε να κάνουν μια σειρά τεστ σε όσους είχα στενές επαφές. Ήμουν έναν από τους 12 ανθρώπους στο γάμο που αρρώστησαν. Ήμουν με πολλούς ηλικιωμένους, συμπεριλαμβανομένης και της πεθεράς μου. Για τη σύζυγο και τα παιδιά μου τα τεστ συνεχίστηκαν για μέρες. Το χειρότερο για εμένα ήταν τα παιδιά μου. Ήξεραν ότι ήμουν εμβολιασμένος και ήταν απίθανο να αρρωστήσω πραγματικά. Γι’ αυτούς η covid-19 είναι ένα τρομερό πράγμα. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο η ζωή τους έχει γίνει άνω κάτω. Παίρνουν κάθε μέρα προφυλάξεις. Αντέδρασαν με διαφορετικούς τρόπους. Το 8χρονο παιδί μου ήταν τόσο φοβισμένο που μετά βίας ήθελε να με κοιτάξει. Η 5χρονη κόρη μου αντίθετα έφερε μια καρέκλα για να κάτσει στην απαραίτητη απόσταση ασφαλείας από εμένα φορώντας και οι δύο τις μάσκες μας. Το ένα μου παιδί ήταν σα να μην ήθελε να με ξαναδεί και το άλλο σα να μη με άφηνε ποτέ από τα μάτια της. Τ
α εμβόλια είναι εκπληκτικά. Ήμουν και είμαι καλά. Αλλά οι ΗΠΑ έχουν χάσει την επαφή με την πανδημία. Οι λιγότερες εμβολιασμένες κοινότητες έχουν μερικούς από τους πιο χαλαρούς περιορισμούς, ενώ σε άλλες που τα ποσοστά είναι υψηλά, έχουν πιο επιθετικά μέτρα που στοχεύουν στην εξάλειψη των κρουσμάτων. Σε κοινότητες που δεν δείχνουν να έχουν πάρει σοβαρά τον ιό, μπορεί οι άνθρωποι να κάνουν τεστ, αλλά μερικές φορές αγνοούν τους όρους για να απομονωθούν ή να μείνουν σε καραντίνα. Μάλλον, εσύ θέτεις τα όρια. Οι περισσότεροι δεν είναι πρόθυμοι και ικανοί να ακολουθήσουν αυτά που πρέπει. Ένα θετικό τεστ βάζει σε αγωνία όποιον έχετε έρθει σε επαφή. Αλλά έτσι δε θα σταματήσουμε την εξάπλωση; Οικογένειες, επιχειρήσεις, σχολεία προσπαθούν να επανέλθουν στην κανονικότητα. Ίσως ο κίνδυνος να πας σε ένα γραφείο κάθε μέρα να είναι λιγότεροι από αυτούς το να πας σε έναν γάμο στη Νέα Ορλεάνη. Αλλά στην πραγματική κανονική ζωή που επιχειρείται η καταπολέμηση του ιού θα υπάρχουν περισσότερα θετικά τεστ.
Μόλις τις τελευταίες εβδομάδες βλέπω στον περίγυρο μου όλο και περισσότερους να βγαίνουν θετικοί. Καθώς τα γράφω αυτά έχουν περάσει 10 ημέρες, αλλά συνεχίζω να μην επιστρέφω σπίτι, γιατί συνεχίζω να είμαι θετικός στα τεστ. Δεν έχω αγκαλιάσει τα παιδιά μου για 10 ημέρες. Έχασαν μια ολόκληρη εβδομάδα από το σχολείο και η επαγγελματική ζωή της γυναίκας μου ανατράπηκε, παρά το ότι δεν έχουν βγει θετικοί, ούτε αρρώστησαν. Δεν κατηγορώ κανέναν παρά μόνο τον εαυτό μου. Είμαι τυχερός που δεν μόλυνα κάποιον πιο ευάλωτο. Είμαι ευγνώμων που η γυναίκα μου επέμεινε να κάνω τεστ.
Βρισκόμαστε σε μια περίεργη στιγμή. Πολλοί άνθρωποι δουλεύουν από το σπίτι, ο κίνδυνος ελαχιστοποιήθηκε, ο κόσμος εμβολιάζεται. Αλλά τα πράγματα δεν φαίνεται να αλλάζουν σύντομα. Ακόμα και αν εμβολιαστούν και τα παιδιά. Μπορεί να εξαπλωθούν και άλλες μεταλλάξεις. Ίσως να το αντιμετωπίζουμε για άλλα δύο ή τρία χρόνια. Ένα ερώτημα που πρέπει να θέσουμε είναι: Πότε θα αντιμετωπίζουμε την covid όπως άλλες ασθένειες του αναπνευστικού. Δεν ξέρω την απάντηση. Ούτε ξέρω εάν μπορεί κάποιος να απαντήσει με σιγουριά. Υπάρχουν ακόμα πολλά μυστήρια γύρω από την long-covid. Υπάρχουν ακόμα πολλοί μη εμβολιασμένοι. Δύσκολα ο αριθμός αυτός θα αλλάξει σύντομα. Οι περισσότερες πολιτικές μοιάζουν να κάνουν τη ζωή να φαίνεται φυσιολογική. Οι μάσκες βγαίνουν. Τα εστιατόρια γεμίζουν. Τα αεροπλάνα το ίδιο. Η επιστροφή στα γραφεία γίνεται γεγονός. Αλλά μην ξεγελιέστε. Ο κόσμος είναι φυσιολογικός μέχρι να βγεις θετικός.
ΠΗΓΗ: The Atlantic
