Η κυβέρνηση που φαίνεται να σχηματίζεται στην Ιταλία έχει όλα τα ανορθολογικά στοιχεία της χώρας και του Νότου που προκαλούν νευρική κρίση στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Ένας Πρωθυπουργός άγνωστος, του οποίου το πτυχίο ακόμη το ψάχνουμε, δύο εταίροι, που δεν έχουν ξεκαθαρίσει την πολιτική τους πλατφόρμα και το πλάνο για την οικονομία, υπέρμαχοι της εξόδου από το ευρώ και όλα αυτά διανθισμένα με μια γερή «δόση» αντιμεταναστευτικής ρητορικής.
Και μπορεί η Ιταλία να έχει όντως τις ιδιαιτερότητές της, αλλά δεν παύει να είναι μόνο ο τελευταίος κρίκος σε μια αλυσίδα πολιτικών εξελίξεων σε όλη την Ευρώπη, που προήλθαν από ένα πλήθος προβλημάτων, τα οποία δεν προκάλεσαν οι πολίτες του Νότου αλλά η αποτυχημένη πολιτική της ευρωπαϊκής ηγεσίας και συγκεκριμένα του Βερολίνου.
Και σε αυτή την περίπτωση, δεν μιλάμε για μια μικρή «δύναμη». Το μέγεθος της ιταλικής οικονομίας δικαιολογημένα τρομάζει και μπορεί να προκαλέσει όχι μόνο κλυδωνισμούς στο οικοδόμημα του ευρώ, αλλά την πλήρη διάλυσή του.
Όσοι στην Ευρώπη χαρακτήριζαν «λαϊκιστή» τον Τσίπρα το 2015, τώρα τι έχουν να πουν άραγε; Ευτυχώς οι περισσότεροι από αυτούς έχουν αποχωρήσει από τις θέσεις τους. Πολλοί ενδεχομένως να εκτιμούν πως παρά τα «καπρίτσια» της νέας Ιταλικής κυβέρνησης στο τέλος θα βρεθεί η χρυσή τομή και ο κοινός τόπος, όπως έχει συμβεί και στο παρελθόν.
Πιθανόν να επιβεβαιωθούν, όμως κάθε χτύπημα «μένει» και αν συνεχίσουμε έτσι η Ενωμένη Ευρώπη απλά θα υποκύψει στα «τραύματά» της. Η ανάγκη για μια αλλαγή της πορείας με ένα νέο συνολικό βηματισμό παραμένει επιτακτική. Κοινώς δεν ήταν στραβός ο γυαλός της Μεσογείου αλλά στραβά αρμένιζε ο Βορράς.
