Δύο πρόσφατοι θάνατοι. Δύο διαφορετικών γυναικών, με μοίρα όμως προδιαγεγραμμένη και για τις δύο. Στα 96 της χρόνια η βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας έφυγε από τη ζωή, αφού υπηρέτησε για δεκαετίες τον θεσμό φορώντας το στέμμα με παροιμιώδη συνέπεια. Τις ίδιες περίπου μέρες στο Ιράν, ένα 22χρονο κορίτσι, η Μαχσά Αμινί, άφηνε την τελευταία της πνοή γιατί υπήρξε ασυνεπής στα ήθη και απείθαρχη στις θρησκευτικές εντολές. Είχε, βλέπετε, αφήσει να της ξεφύγει από το χιτζάμπ που φορούσε μια τούφα από τα μαλλιά της. Η αστυνομία ηθών τη συνέλαβε κι όταν μερικές ώρες μετά εισήχθη στο νοσοκομείο ήταν εγκεφαλικά νεκρή.
ΓΡΑΦΕΙ Η ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Τις μέρες, λοιπόν, που οι Αγγλοι σχημάτιζαν ουρές για να αποχαιρετήσουν τη λατρεμένη τους Λίλιμπετ, η Αμινί πυροδοτούσε με τη «δολοφονία» της ένα τεράστιο κύμα οργής που όμοιό του είχε χρόνια να ζήσει το Ιράν. Κορίτσια καίνε καθημερινά τις μαντίλες, χιλιάδες γενναίες γυναίκες αλλά και άντρες διαδηλώνουν ενάντια στην εξουσιαστική θρησκεία, διεκδικούν θεμελιώδη δικαιώματα για τους ίδιους και τις συγγενείς τους, γυναίκες κόβουν και σκορπούν τα μαλλιά τους δημοσίως ως πράξη αυτοδιάθεσης, πασχίζουν να γλιτώσουν από τον εφιάλτη, προκαλούν πονοκέφαλο στο θεοκρατικό καθεστώς που επιλέγει την αιματηρή καταστολή.
Από τη μια η οργή, η κραυγή για ελευθερία και ανεξαρτησία που πλημμυρίζουν τις πόλεις. Κι από την άλλη, η υποταγή στο πρωτόκολλο, ο σιωπηλός θρήνος, οι εικόνες που θα λειτουργήσουν ως διαπιστευτήρια ότι τίποτα δεν θα αμφισβητήσει το βρετανικό σύμβολο σταθερότητας.
Ο λαός που φλέγεται και βγαίνει στους δρόμους ελπίζοντας σε ένα ισότιμο μέλλον κι ο λαός που αγωνιά μην τυχόν διαταραχθεί κάτι από το αυτοκρατορικό παρελθόν και τον αναχρονιστικό θεσμό. Ο θάνατος που λειτουργεί ως αφύπνιση και ο θάνατος που παρατείνει το βασιλικό όνειρο. Το αύριο και το χθες μέσα από τον θάνατο δυο γυναικών.
