Η άνοδος του Αλεξάνδρου στο θρόνο της Μακεδονίας, και η εξιχνίαση της δολοφονίας του Φιλίππου. Γράφει ο διοικητής του Αστυνομικού Τμήματος Ωραιοκάστρου Παύλος Παπαδόπουλος.
Ο βασιλιάς της Μακεδονίας, ο Φίλιππος έχει δολοφονηθεί, στο απόγειο της δόξας του μέσα στο θέατρο των Αιγών, από έναν σωματοφύλακα του τον Παυσανία. Ο γιος του ο Αλέξανδρος αναλαμβάνει δράση ώστε να επικρατήσει ως βασιλιάς. Πρώτο του μέλημα είναι η ανακάλυψη και η τιμωρία όσων, αναμφίβολα, όπλισαν το χέρι του Παυσανία.
Οι Πέρσες.
Οι Πέρσες ήταν αυτοί οι οποίοι εκ πρώτης επωφελούνταν από το θάνατο του Φιλίππου. Ο Αλέξανδρος μετέπειτα είχε κατηγορήσει ευθέως το Δαρείο για ανάμιξη στη δολοφονία του πατέρα του. Του το είχε γράψει, μάλιστα, και σε επιστολή προς εκείνον. Ο Αριανός υποστήριξε ότι ο θάνατος του Φιλίππου υπήρξε αποτέλεσμα συνεργασίας μεταξύ Νοτίων Ελλήνων και Περσών.
Σύμφωνα με την άποψη του καθηγητή Καργάκου (έχει μεγάλο ενδιαφέρον): «Εάν οι Πέρσες είχαν ανάμιξη στη δολοφονία τότε ισχύει η τραγική ειρωνεία, γιατί άνοιξαν το δρόμο ώστε να αναλάβει ο Αλέξανδρος…» Αυτή ήταν η πραγματικότητα, ο Φίλιππος επιτιθέμενος στην Περσία, ίσως να σταματούσε στην Κιλικία, σε αντίθεση με τον Αλέξανδρο του οποίου η φιλοδοξία δεν είχε όρια. Αυτή η φιλοδοξία του διαδόχου οδήγησε στην ολοκληρωτική καταστροφή της Περσίας.
Οι πέρσες, επομένως, ίσως να εκμεταλλεύτηκαν τη φιλοτιμία του Παυσανία και να τον όπλισαν ώστε να εξοντώσει το Φίλιππο.
Οι αντιδράσεις των Βορείων.
Η κατάσταση που θα αντιμετώπιζε ο Αλέξανδρος ως βασιλιάς θα ήταν δεινή: «Η Μακεδονία θα κινδύνευε από παντού».
Οι Βόρειοι κατακτημένοι γείτονες, Θράκες, Γέτες, Ιλλυριοί (ειδικά αυτοί ετοιμάζονταν να εισβάλλουν) κλπ, θα έμπαιναν στη Μακεδονία και θα τη ρήμαζαν. Προτίμησαν, όμως, ολιγωρώντας να μην εισβάλλουν στη Μακεδονία και να αναλωθούν σε συνεννοήσεις με τον Άτταλο και τους Αθηναίους. Οι υποταγμένοι Ιλλυριοί, πρώτοι, πίστεψαν ότι είχε έρθει η ώρα να ελευθερωθούν, γενικά οι Μακεδόνες κινηματίες υπολόγιζαν στη στήριξη των φυλών της Θράκης και της Ιλλυρίας.
Ο Αλέξανδρος ενημερώθηκε για τις ταραχές που ξέσπασαν στις γειτονικές βαρβαρικές φυλές Σκύθων, Θρακών και Ιλλυριών μόλις πέθανε ο Φίλιππος. Το πληροφοριακό δίκτυο το οποίο είχε στήσει ο Φίλιππος λειτούργησε καλά και ενημέρωσε για τις αποσχιστικές τάσεις Θρακών, Τριβάλων και Ιλλυριών. Επρόκειτο για ένα σοβαρότατο πρόβλημα ενόψει της εκστρατείας στην Ασία. Ο Αλέξανδρος άμεσα θα συγκέντρωνε 15.000 στρατιώτες στην Αμφίπολη, οι οποίοι θα κινούνταν προς τη Θράκη και θα διέλυαν Γέτες, Θράκες και Τριβάλους. Όλοι θα φοβόνταν και θα έστελναν πρέσβεις για ειρήνη. Με αυτόν τον τρόπο θα εξασφαλίζονταν τα βόρεια σύνορα και από ενδεχόμενες κελτικές και γαλατικές επιδρομές.
Η μακεδονική αριστοκρατία.
Οι Μακεδόνες είχαν, όπως προαναφέρθηκε, χωριστεί σε δύο μερίδες: τους υποστηρικτές του Φιλίππου, που υποστήριζαν τον Αλέξανδρο και τα αντιδραστικά στοιχεία τα οποία ήθελαν να ανατραπεί η πολιτική του Φιλίππου.
Η παλιά αριστοκρατία ονειρευόταν την αποκεντροποίηση του κράτους και το γυρισμό της Μακεδονίας στο παλιό σύστημα: σχεδόν ανεξάρτητα εδάφη τα οποία διοικούσαν εκπρόσωποι τοπικών γενών. Όσοι αντιδρούσαν στην πολιτική του Φιλίππου ήθελαν να δώσουν τέλος στις μετακινήσεις και την ανάμιξη πληθυσμών, στις συνεχείς στρατολογήσεις (αν και δεν είχε επέλθει κόπωση στην κοινωνία από αυτό), στις προαγωγές σε υψηλές θέσεις μη Μακεδόνων και ασφαλώς στο ενδεχόμενο πολέμου εναντίων των Περσών.
Σημαντικό μέρος της μακεδονικής αριστοκρατίας, όσον αφορά τη διαδοχή, έκλεινε προς τον Αμύντα (ανιψιός του Φιλίππου), το γιο του Περδίκκα του Τρίτου, τον οποίον ο Φίλιππος, στη δική του κούρσα διαδοχής είχε απομακρύνει από το θρόνο. Μετά την ήττα του πατέρα του Αμύντα του Τρίτου στη Φλώρινα ο ανίκανος-ανήλικος να αναλάβει την εξουσία Αμύντας, τέθηκε υπό την προστασία του Φιλίππου. Πολλοί ήταν και τότε οι μνηστήρες για το θρόνο. Ο Φίλιππος τότε σε ηλικία είκοσι ετών διορίστηκε αντιβασιλιάς. Κατόπιν ανασυγκρότησε το στρατό, νίκησε το 358 π.Χ. τους Ιλλυριούς του Βαρδύλη υιοθετώντας πολλές τεχνικές από τη Θήβα και πήρε τελικά το θρόνο σε ηλικία είκοσι-τριών ετών. Οι Λυγκιστές, οι οποίοι ίσως να ήταν αναμιγμένοι στη δολοφονία, είχαν ως γραμμή την υποστήριξη του Αμύντα, ο οποίος αν δεν υποσκελιζόταν από το Φίλιππο θα είχε σίγουρα εκλεγεί βασιλιάς. Η οικογένεια του Φιλίππου ήταν νεώτερη από αυτή του Περδίκκα, όπως και ο Αλέξανδρος από τον εξάδελφο του Αμύντα τον Τέταρτο, ο οποίος είχε και υψηλά αξιώματα στη μακεδονική ιεραρχία.
Από τους βασικούς αντιπάλους του Αλεξάνδρου ήταν και ο Άτταλος. Εκείνη την εποχή ήταν στη Μικρά Ασία με τον Παρμενίων, υπαρχηγός του πρώτου εκστρατευτικού σώματος το οποίο είχε στείλει ο Φίλιππος μαζί με τον Παρμενίωνα για να ενεργήσει το προγεφύρωμα. Ο Άτταλος βασιζόταν στους στρατιώτες που έλεγχε (περίπου 10.000). Ο διεκδικητής του θρόνου ήταν φιλικός με τους στρατιώτες, ενώ οι πολλές ευεργεσίες που είχε κάνει τον είχαν κάνει δημοφιλή στο στράτευμα.
Οι Αθηναίοι επικοινωνούσαν μυστικά καιρό πριν με τον Άτταλο. Μετά τη δολοφονία τον παρότρυναν να μην αναγνωρίσει τον Αλέξανδρο ως βασιλιά και αυτός συμφώνησε μαζί τους. Ο Άτταλος, τέλος, θεωρούσε ότι εκπροσωπούσε την ανιψιά του και σύζυγο του Φιλίππου Κλεοπάτρα ή Ευρυδίκη. Ο Αλέξανδρος τελικά θα καταδίκαζε στην πορεία τον Άτταλο ως ένοχο εσχάτης προδοσίας.
Υπήρχε και ο Κάρανος, ο ετεροθαλής αδελφός του Αλεξάνδρου, όπως επίσης και το νεογέννητο αγοράκι της Κλεοπάτρας αλλά και ο διανοητικά καθυστερημένος αδελφός του Αλεξάνδρου, ο Αριδαίος, ο οποίος ήταν ο μόνος που επιβίωσε. Συνυποψήφιοι για τη βασιλεία ήταν και απόγονοι συγγενικών κλάδων του βασιλικού οίκου των Τημενιδών (Περδίκκα Β΄, Αέροπου Β΄, και Αρχέλαου. Οι γιοι του Αέροπου (μεγάλος ηγεμονικός οίκος της Λυγκιστίδας, απόγονοι του βασιλιά Αέροπου), ο Αραμένης και ο Ηρωβαίος, οι οποίοι δολοφονήθηκαν. Ο μεγαλύτερος αδελφός τους ο Αλέξανδρος διέφυγε το θάνατο επειδή δήλωσε έγκαιρα τη νομιμοφροσύνη του στον Αλέξανδρο.
Οι Λυγκιστές σκόπευαν να διαδραματίσουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανάδειξη του νέου βασιλιά. Ο Αέροπος και ο πατέρας του Παυσανία είχαν εξοριστεί από το Φίλιππο. Αμφότερους τους εκτέλεσε ο Αλέξανδρος.
Η Μακεδονία, μετά το θάνατο του Φιλίππου κινδύνευε από τρία σημεία: Βορρά, νότο και ανατολή (Πέρσες).
Οι αντιδράσεις στην Αθήνα και στην υπόλοιπη νότια Ελλάδα.
Στην Αθήνα έσπευσαν να βγάλουν ευχαριστήριο ψήφισμα για το δολοφόνο. Ταυτόχρονα δήλωσαν ότι θα υποχωρούσαν στις υποχρεώσεις τους απέναντι στην Κορινθιακή Συμμαχία, δηλώνοντας ότι όσα είχαν συμφωνήσει στην Κόρινθο ήταν πλέον άκυρα. Ετοιμάστηκαν για πόλεμο.
Ο Δημοσθένης ανέπτυξε πάλι μεγάλη αντιμακεδονική δραστηριότητα Εμφανίστηκε στην εκκλησία του δήμου στεφανωμένος παρότι είχε πένθος, καθώς είχε πρόσφατα χάσει τη μοναδική του κόρη. Έβγαλε λόγο στην Εκκλησία του Δήμου. Υποστήριξε ότι ο Ζευς και η Αθηνά ήρθαν στον ύπνο του και του προφήτευσαν το θάνατο του Φιλίππου. Ζήτησε να κάνουν ευχαριστήριες θυσίες στους Θεούς και τους προέτρεψε να αποδώσουν μεταθανάτιες τιμές στο δολοφόνο του Φιλίππου. Ειδικότερα να κάνουν προς τιμήν του θυσίες στους Θεούς. Απαίτησε ακόμη να τιμηθεί ο εγγονός του Παυσανία. Πίστεψε ότι η Μακεδονία θα ήταν τελειωμένη. Ήταν πεπεισμένος ότι θα επικρατούσε το χάος στη Μακεδονία. Άρχισε να κοροϊδεύει τον Αλέξανδρο αποκαλώντας τον «Μειράκιον», δηλαδή επιπόλαιο νέο που πράττει χωρίς να πολυσκέφτεται ενεργώντας παρορμητικά και βλαπτικά, ζημιώνοντας τον εαυτό του και τους άλλους. Τον περιφρονούσε αποκαλώντας τον επίσης και Μαργίτη (κύριο πρόσωπο ενός σατιρικού ποιήματος που διακωμωδούσε τους ήρωες.
Κατόπιν ο Δημοσθένης έστειλε πρέσβεις και γράμματα στον Άτταλο. Ζήτησε ακόμη και χρήματα από τους Πέρσες ερχόμενος σε επαφή μαζί τους, ώστε να προκαλέσει εξέγερση στη Μακεδονία. Τους είχε πει ότι είχε λάβει από πριν μυστικές πληροφορίες για το θάνατο του Φιλίππου.
Ο Αθηναίος ρήτορας και λογογράφος (συγγραφέας λόγων) παρέμεινε αμετάβλητος στην παλαιά του αντιμακεδονική πολιτική. Έγραψε καθαρά πολιτικούς λόγους εναντίων του Φιλίππου: Τρεις Ολυνθιακούς, προκειμένου να ενισχυθεί η Όλυνθος, τον Επιτάφιο Λόγο πεσόντων στη μάχη της Χαιρώνειας, τους Φιλιππικούς Λόγους (εδώ εμφανίστηκε ως μεγάλος λαϊκός ηγέτης που προσπαθούσε να διαπαιδαγωγήσει το λαό της Αθήνας) και το Λόγο Περί Ειρήνης.
Από την άλλη ο Αισχύνης κατηγόρησε το Δημοσθένη ότι εμφανίστηκε σε όλο τον κόσμο στεφανωμένος μολονότι η μοναδική και αγαπημένη του κόρη είχε πεθάνει μόλις επτά μέρες πριν. Έπρεπε να μελανοφορείν για τουλάχιστον τριάντα ημέρες. Όμως και ο Φωκίων προσπάθησε να συγκρατήσει τους Αθηναίους. Ο συνετός στρατηγός υπενθύμισε στους συμπολίτες του με όλες του τις δυνάμεις να επανέλθουν στον ορθό δρόμο, υπενθυμίζοντας τους ότι πριν λίγους μήνες είχαν τιμήσει το Φίλιππο με «χρυσό στέφανο» και είχαν ψηφίσει ότι θα του παρέδιδαν όποιον επιβουλευόταν τη ζωή του.
Στο Νότο οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες. Οι Θηβαίοι αποφάσισαν να διώξουν τη Μακεδονική φρουρά από την Καδμεία όπου την είχε εγκαταστήσει ο Φίλιππος. Στη Θεσσαλία, άρχισαν να επαναστατούν και η εξουσία χάθηκε για τη φιλομακεδονική παράταξη. Η Ηλίδα, η Αργολίδα, οι Αρκαδία και η Σπάρτη ανακήρυξαν την ανεξαρτησία τους. Η Φωκίδα άρχισε πάλι να σηκώνει κεφάλι. Οι Αιτωλοί και οι Ακάρνανες αποφάσισαν να φέρουν πίσω αυτούς που είχε διώξει ο Φίλιππος (πολιτικοί εξόριστοι αλλά και φυγάδες, ενώ έδιωξαν και τη μακεδονική φρουρά. Οι Αμβρακιώτες τέλος έδιωξαν και αυτοί τη μακεδονική φρουρά και έφεραν ξανά τη δημοκρατία.
Η εξέγερση των βαρβάρων στο Βορρά είχε γίνει γνωστή στους Νότιους. Όλοι πίστεψαν ότι ο Αλέξανδρος δε θα μπορούσε να ανταπεξέλθει. Για το λόγο αυτό ενίσχυσαν την απόφαση τους να αποτινάξουν το μακεδονικό ζυγό.
Η αγόρευση του Αλεξάνδρου σε βασιλιά.
Η απόφαση για τη διαδοχή θα λαμβανόταν από το Κοινό των Μακεδόνων. Στρατιωτικοί διοικητές και στρατό υποστήριξαν τελικά τον Αλέξανδρο ως διάδοχο. Ο Αντίπατρος και ο Φιλώτας το βοήθησαν να ανακηρυχτεί βασιλιάς.
Στην αρχή δεν υπήρχε αναταραχή. Οι φίλοι του Αλεξάνδρου μαζεύτηκαν έξω από το παλάτι και προετοιμάστηκαν για μάχη. Έπρεπε να αναγορευτεί αμέσως ως βασιλέας από τα μέλη της αριστοκρατίας στο παλάτι και από το λαό στις Αίγες.
Συγκεντρώθηκε όλο το Κοινό πάνοπλο προκειμένου να εκλέξει βασιλιά δια βοής. Γρήγορα υπερίσχυσε η ιαχή «Αλέξανδρος Φιλίππου»! Ο Αλέξανδρος έβαλε το βασιλικό ένδυμα και το δακτυλίδι. Ο στρατός βρόντηξε τις ασπίδες και τις λόγχες του. Όλοι πήραν μέρος και έδωσαν υπόσχεση νομιμοφροσύνης. Τότε ο Αλέξανδρος ανέβηκε στο ψηλότερο σημείο. Συγκεντρώθηκε και ο λαός. Ο Αλέξανδρος τους βεβαίωσε όλους ότι το κράτος θα λειτουργούσε όπως πριν. Τους απάλλαξε από πολλές υποχρεώσεις (φόρους κλπ) εκτός από τη στρατιωτική θητεία, και κάλεσε τους ξένους πρέσβεις στη Μακεδονία.
Εν τέλει η ταχύτητα και η ορμή του τον έσωσαν από περίπλοκες καταστάσεις και έπαιξαν ρόλο στην ανακήρυξη του ως βασιλιά.
Η εξιχνίαση και η δίκη των δολοφόνων.
Μια από τις πρώτες μέριμνες του Αλεξάνδρου ήταν να βρει τους δολοφόνους. Πάνω σ’ αυτό έκανε το πάν. Θεωρήθηκαν ύποπτοι οι δύο σωματοφύλακες που σκότωσαν τον Παυσανία και ο Άτταλος ( ο θείος της Κλεοπάτρας της τελευταίας συζήγου του Φιλίππου).
Η δίκη έγινε λίγες εβδομάδες μετά τη δολοφονία μπροστά στο Κοινό των Μακεδόνων, με τη μορφή λαϊκού δικαστηρίου. Είχε προηγηθεί ένορκη ανάκριση. Σκοπός της δίκης ήταν η εξασφάλιση του θρόνου. Το κατηγορητήριο ήταν εσχάτη προδοσία και κατήγορος ο βασιλιάς.
Οι τρεις γιοι του Παυσανία καταδικάστηκαν σε θάνατο, όπως όριζε ο παλιός νόμος για την εσχάτη προδοσία. Οι γιοι του Αέροπου, Ηρωμένης και Αρράβαλος, καταδικάστηκαν σε θάνατο, ενώ ο αδερφός τους Αλέξανδρος αθωώθηκε. Ο Αλέξανδρος ο Λυγκιστής συνεχάρει πρώτος τον Αλέξανδρο και συγχωρέθηκε από αυτόν (αργότερα τον συναντάμε στην Ανατολή, ως προδότη, με άλλους συνωμότες που επίσης διέφυγαν).
Οι καταδικασθέντες δεν εκτελέστηκαν άμεσα, κρατήθηκαν να εκτελεστούν αργότερα. Την ημέρα που αποτεφρώθηκε ο Φίλιππος σκοτώθηκαν οι τρεις γιοι του Παυσανία και οι δύο του Αέροπου, όπως επίσης και τα άλογα που θα τους φυγάδευαν. Θανατώθηκαν όλοι και ρίχτηκαν στις φλόγες.
Οι σωματοφύλακες απαλλάχθηκαν από τις κατηγορίες και διορίστηκαν σε σημαντικές θέσεις. Τελικά έγιναν σωματοφύλακες του Αλεξάνδρου.
Οι υποψίες για το πρόσωπο του Αλεξάνδρου.
Ο Πλούταρχος είναι αυτός που τοποθετεί τον Αλέξανδρο πίσω από τη δολοφονία, χωρίς να αποδεικνύει τίποτα.
Αν κάπου μπλέχτηκε ο Αλέξανδρος ήταν ίσως προκειμένου να εκμεταλλευθεί τη δυσαρέσκεια των εξωτερικών βασιλείων. Όπως υποστηρίχτηκε η δολοφονία ήταν κατά πάσα πιθανότητα έργο δυσαρεστημένων συνομωτών των εξωτερικών βασιλείων. Ανησυχούσαν ότι ο γάμος του Φιλίππου με την Κλεοπάτρα θα εξάλειπτε την επιρροή τους στην αυλή.
Η εκτέλεση μεγάλου αριθμού υποψηφίων δολοφόνων, μετά την κηδεία του Φιλίππου βοήθησε στην απαλλαγή υποψιών προς το πρόσωπο του γιου του.
Ένας πάπυρος, ο Ορύγυγχος της Αιγύπτου, που δείχνει μια ελληνιστική ιστορία αθωώνει όσους ήταν μαζί με το Φίλιππο (ακόλουθους και όσους ήταν γύρο από το θρόνο).
Σε γενικές γραμμές όμως οι υποψίες προς το πρόσωπο του Αλέξανδρου θα συνεχιστούν ακόμη και μετά το λαϊκό δικαστήριο, και θα συνεχίζονται ακόμη και σήμερα.
Η τακτική του Αλεξάνδρου.
Ο Αλέξανδρος είχε τρία θέματα ανοιχτά:
1) Την εξασφάλιση των βορείων συνόρων μέσω της σταθεροποίησης και της επέκτασης στη βαλκανική.
2) Τον έλεγχο και τη διοίκηση της νεοσύστατης ελληνικής συμμαχίας. (Θα έστελνε πρέσβεις στην Ελλάδα να διαβεβαιώσει ότι έχει καλές προθέσεις. Σίγουρα οι Έλληνες είχαν πιστέψει ότι ο νεαρός βασιλιάς δε μπορούσε να ελέγξει την κατάσταση.)
3) Τα 1 και 2 ήταν προϋποθέσεις για την υλοποίηση της περσικής εκστρατείας.
Άρπαλος, Φρύγιος, Πτολεμαίος, Νέαρχος και Ηφαιστίων τον συμβούλευαν να ενεργήσει με φειδώ και πραότητα ώστε να τον συμπαθήσουν οι υπόλοιποι Έλληνες (αρκετοί ενάντιοι είχαν γυρίσει από την εξορία που τους είχε επιβάλλει ο Φίλιππος). Έπρεπε σύμφωνα με τον περίγυρο του να κερδίσει τη συμπάθεια Ελλήνων και Βαρβάρων.
Ο Αλέξανδρος προτίμησε τη βία από τη διαλλακτικότητα απέναντι στους εχθρούς στου. Έκανε δηλαδή τα αντίθετα από αυτά που τον συμβούλευσαν. Είχε να αντιμετωπίσει κατεπείγοντα προβλήματα, καθώς κινδύνευαν άμεσα οι κατακτήσεις και η τύχη του βασιλείου. Η βία και η στρατιωτική πίεση θα ήταν πλέον τα όπλα του. Έπρεπε να εξοντωθούν όλοι οι αντίπαλοι του ολοκληρωτικά. Η σταθερότητα της μακεδονικής κρεμόταν από αυτόν. Αρχικά έστειλε παντού πρέσβεις να βεβαιώσουν για τις καλές του προθέσεις.
Ο νέος βασιλιάς ενέργησε μεγαλοφυώς. Σε μια κατάσταση που θα έτρεμε και ο πιο τολμηρός, παραμέρισε τις συμβουλές τους φόβους και την ταραχή. Πριν προλάβει κάποιος να δράσει θανάτωσε όλους τους αρχηγούς (Αμύντα, Άτταλο και άρενες συγγενείς Αττάλου). Θα δρούσε με εκθαμβωτική ταχύτητα και δε θα σταματούσε με τίποτα. Επιπρόσθετα θα αντιμετώπιζε όλες τις δυσκολίες με μεγάλα ρίσκα. Θα εκμεταλλευόταν κάθε λεπτό καθιστώντας σύμμαχο του το χρόνο. Ο Fuller θα γράψει εύστοχα για τον Αλέξανδρο ότι πετύχαινε τους σκοπούς του, κάθε φορά, προτού οι άλλοι καθορίσουν τα μέσα…
Η αντιμετώπιση του Άτταλου.
Ο Αλέξανδρος έστειλε τον Εκαταίο στην Προποντίδα με αρκετούς στρατιώτες με αρχική εντολή να συλλάβει τον Άτταλο και να τον φέρει πίσω ζωντανό. Ο Εκαταίος πήγε στην Ασία και περίμενε την κατάλληλη στιγμή ώστε να ολοκληρώσει την αποστολή του. Οι δυνάμεις της Ασίας ήταν έτοιμες να ενωθούν με τους συνωμότες. Στην προσπάθεια του ο Εκαταίος βρήκε σύμμαχο τον αρχιστράτηγο των μακεδονικών δυνάμεων στην Ασία των Παρμενίωνα.
Λίγο αργότερα θα έρθει στο φως η προδοτική αλληλογραφία του Άτταλου με το Δημοσθένη. Ο Μακεδόνας διοικητής είχε μηνύσει στο Δημοσθένη ότι τα στρατεύματα της Ασίας θα δηλώσουν υποταγή στον Αμύντα. Ο Άτταλος μετάνιωσε, βλέποντας τον κλοιό να στενεύει γύρω του, και έστειλε στον Αλέξανδρο την επιστολή που είχε λάβει από το Δημοσθένη. Με φιλικά λόγια άρχισε να προσπαθεί να επιχειρεί να διαλύσει τις «διαβολές» εναντίων του. Στέλνοντας αγγελιοφόρους στον Αλέξανδρο, ενώ εκείνος ήταν στη Θεσσαλία διαμηνύοντας στην πίστη του σ’ αυτόν δείχνοντας ταυτόχρονα τα γράμματα του Δημοσθένη, ο οποίος τον παρότρυνε σε στάση. Μάταια όμως γι αυτόν…
Ο Αλέξανδρος παρέμεινε αμετακίνητος στην εντολή του προς τον Εκαταίο να συλλάβει και να εκτελέσει τον Άτταλο. Είχαν ήδη φυλακιστεί τα αρσενικά μέλη της οικογένειας του Αττάλου. Ο γιος του Φιλίππου δεν πείστηκε από τα επιχειρήματα του συνωμότη και δεν ανακάλεσε τον Εκαταίο και επέμενε στην απόφαση για τη θανατική του εκτέλεση. Ο Άτταλος εκτελέστηκε το 335 π.Χ.
Ο Αμύντας απέδρασε. Ο γιος του Περδίκκα Γ΄, ο οποίος πρόσκαιρα είχε διαδεχθεί τον Αμύντα πριν αναλάβει ο Φίλιππος, οποίος τον είχε κάνει προστατευόμενο του, εξαφανίστηκε. Η ηρεμία στη Μακεδονία μετά το θάνατο του Φιλίππου είχε αποκατασταθεί πλήρως, σειρά θα έπαιρνε η επιβολή στη νότια Ελλάδα…
-Ο Παύλος Παπαδόπουλος γεννήθηκε το 1978 στη Δράμα, μεγάλωσε στις Σέρρες και έζησε στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Από το 1996 εργάζεται στο δημόσιο σε διάφορες διοικητικές θέσεις. Είναι απόφοιτος της Σχολής Αξιωματικών της Ελληνικής Αστυνομίας, της Σχολής Αστυφυλάκων της Αστυνομικής Ακαδημίας, της Σχολής Επιμόρφωσης και μετεκπαίδευσης ΕΛ.ΑΣ., και της Σχολής Ελληνικού Πολιτισμού, του Τμήματος Ανθρωπιστικών. Σπουδών του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου. Μιλάει Αγγλικά και Γερμανικά.
