Στη συζήτηση στη Βουλή, ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Ευάγγελος Καρακώστας εξύμνησε τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο, λέγοντας πως ήταν «ο μοναδικός μέχρι σήμερα εκλεγμένος απευθείας από τον λαό, μέσω δημοψηφίσματος, Πρόεδρος της Δημοκρατίας». Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος εκείνου ήταν προϊόν νοθείας, όπως τόνισε και ο πρόεδρος της Βουλής Ν. Βούτσης. Δημοσιεύουμε παρακάτω τη μαρτυρία του Μανόλη Αλεξάκη, από το βιβλίο του Στέλιου Κούλογλου «Μαρτυρίες για τη δικτατορία και την αντίσταση».
«Από πολύ νωρίς άρχισε ο κόσμος στην Κρήτη, σε κάθε χωριό πιστεύω, να καταλαβαίνει τι σήμαινε η δικτατορία των Συνταγματαρχών. Oι συζητήσεις στα καφενεία αλλά και στα σπίτια ήταν βαθύτατα πολιτικοποιημένες και πολλές φορές, έτσι όπως τα θυμάμαι τώρα, ήταν και πολύ ανοιχτές οι συζητήσεις. Ακόμα και στο καφενείο δεν δίσταζαν πολλοί συγχωριανοί μου να μιλήσουν ανοιχτά εναντίον της χούντας.
Θυμάμαι λοιπόν, ήμουν μικρός, πήγαινα στην 2α ή στην 3η του Δημοτικού, την συνωμοτική αντιστασιακή ομάδα που την είχε ιδρύσει ένας ξάδερφος, ο Γιώργης ο Αλεξάκης ή ο Γιώργης του Αλεξανδρή, έτσι ήταν γνωστός. Ήταν εφοριακός αλλά παραιτήθηκε γιατί δεν άντεχε να βλέπει αυτά που συνέβαιναν στον χώρο της δουλειάς του. Έμενε στην Αθήνα και είχε επικοινωνήσει με μερικούς χωριανούς μου, τον πατέρα μου, τον Σταμάτη τον Παπάζογλου και βρίσκονταν με άλλους ανθρώπους στο Ηράκλειο για να συστήσουν μια αντιστασιακή ομάδα.
Όταν έγινε το δημοψήφισμα του 1973, στο χωριό ήρθαν οι στρατιώτες που ήταν υπεύθυνοι για το εκλογικό τμήμα, εμείς ως πιτσιρίκια τους στρατιώτες τους θαυμάζαμε. Κρατάγανε όπλα, ήταν για εμάς κάτι το ξεχωριστό, σύμβολο της δύναμης. Οπότε πηγαίναμε να τους πάρουμε τσιγάρα και όλη μέρα εκεί στο εκλογικό τμήμα γυρίζαμε.
Θυμάμαι λοιπόν χαρακτηριστικά όταν έκλεισαν οι κάλπες και τελείωσε η καταμέτρηση πήγανε για φαγητό. Τότε με τα πιο μικρά πραγματάκια παίζαμε και ασχολιόμασταν, οπότε μάζεψα λοιπόν εγώ τα ψηφοδέλτια από το εκλογικό τμήμα να τα πάρω για να τα έχω για σημειώσεις. Και, διαπιστώνω ότι ή η συντριπτική πλειοψηφία των πεταμένων ψηφοδελτίων ήταν ΝΑΙ, που σήμαινε δηλαδή ότι οι συγχωριανοί μου είχαν ψηφίσει ΟΧΙ στη χούντα. Άρχισα λοιπόν εγώ να φωνάζω και να μιλάω με τους στρατιώτες ότι βλέπετε εδώ έχει πολλά ΝΑΙ. Οπότε με πλησιάζει ένας στρατιώτης και μου λέει, αυτό δεν θα το πεις σε κανέναν και θα το ξεχάσεις. Και όταν βγήκαν βέβαια τα αποτελέσματα ήταν εντελώς ανάποδα, όλοι είχαν ψηφίσει ΝΑΙ και ελάχιστοι ΟΧΙ».