Θυμάμαι πως όταν σπουδάζαμε δημοσιογραφία, υπήρχαν κάποιοι κανόνες. Γραμμένοι κι άγραφοι. Δεν ακολουθούμε πια κανέναν. Ούτε τους μεν, ούτε τους δε.
Λέγαμε μάλιστα παλιά, ότι η δημοσιογραφία είναι λειτούργημα. Ούτε αυτό ισχύει. Όσο περνάει ο καιρός, δυστυχώς, μοιάζει ολοένα και περισσότερο με κατάντημα. Από την τηλεόραση μέχρι τον γραπτό Τύπο και από τα ραδιόφωνα μέχρι τα sites, οι δημοσιογράφοι έχουμε εξελιχθεί σε «εμπόρους» ειδήσεων, τις οποίες μάλιστα πολλές φορές δεν τις βρίσκουμε αλλά τις κατασκευάζουμε. Για να πουλήσουν.
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΣΥΡΙΓΟΣ
Από τον Κασσελάκη μέχρι τον πόλεμο στη Γάζα, ο χειρισμός των θεμάτων σχεδόν στο σύνολο του δημοσιογραφικού κόσμου γίνεται πια με τέτοιο τρόπο που ευτελίζει τη δημοσιογραφία. Οι απόψεις που γράφονται και ακούγονται είναι φαιδρές. Και εκφράζονται από ανθρώπους που έχουν πλασαριστεί ως ιερά τέρατα. Όσο περνάει όμως ο καιρός φεύγει το ιερά και μένει το τέρατα. Κι αυτό δεν είναι κακό για τη δημοσιογραφία μόνο, είναι και για την κοινωνία.
Αυτή που έχει στραφεί με πάθος στα social media πιστεύοντας ότι εκεί θα βρει τις… ελεύθερες φωνές που θα την ενημερώσουν! Εκεί που επίσης βασιλεύουν τέρατα. Ανθρωποφάγοι. Δηλαδή μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα; Κάπως έτσι.
Με μια διαφορά. Οι δημοσιογράφοι, κρίνονται κάθε μέρα. Και- αν ξυπνήσει κάποια στιγμή ο αρμόδιος φορέας- λογοδοτούν. Οι διάφοροι «κουναωδαχτυλάκηδες» του twitter απλά κατασπαράζουν τη διαφορετική άποψη και αυτούς που την εκφράζουν χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν και… γεμίζοντας τον δικό τους λογαριασμό. Δύναμη και στα δύο τέρατα πάντως δίνεις εσύ. Κι αυτό είναι το πιο σίγουρο από τα συμπεράσματα. Εσύ με το τηλεκοντρόλ σου ή το κινητό σου.
Για να τελειώνουμε: Αν η δημοσιογραφία δεν θέλει να βουλιάξει θα πρέπει να αλλάξει. Χθες. Αλλιώς σε λίγο θα ντρεπόμαστε να λέμε τι δουλειά κάνουμε… Κάποιοι δηλαδή ντρεπόμαστε ήδη.
