19/03/2016
Σε ορισμένες γειτονιές υπάρχουν δρόμοι, στους οποίους η εμπορική δραστηριότητα μοιάζει να έχει δεχθεί επίθεση με… πυρηνική βόμβα.
Στη Θεσσαλονίκη όταν γίνεται λόγος για την αγορά οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται το κέντρο της πόλης, την Τσιμισκή, την Αγίας Σοφίας, τη Μητροπόλεως, την Ερμού, την Εγνατία και τους κάθετους δρόμους και τους παράδρομους. Άντε και το Καπάνι. Πρόκειται, όντως, για την περιοχή με τη μεγαλύτερη συγκέντρωση εμπορικών καταστημάτων. Το εμπορικό κέντρο που δικαιούται να έχει κάθε πόλη του ενός εκατομμυρίου και κάτι.
Μόνο που αν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες οι πόλεις του μεγέθους της Θεσσαλονίκης έχουν ένα βασικό εμπορικό κέντρο, στην Ελλάδα η εικόνα είναι διαφορετική. Η διάθεση υπερεκμετάλλευσης των ακινήτων, σε συνδυασμό με τη μέθοδο της αντιπαροχής που για να συμφέρει σε εργολάβο και ιδιοκτήτη πρέπει να εκμεταλλεύεται και το τελευταίο τετραγωνικό εκατοστό, έχουν ως αποτέλεσμα σχεδόν όλες οι πολυκατοικίες της χώρας να έχουν ισόγεια καταστήματα. Εκεί, δηλαδή, που κανονικά θα έπρεπε να υπάρχουν χώροι στάθμευσης αυτοκινήτων, δημιουργήθηκαν μαγαζιά και αποθήκες, που αξιοποιούνται για επαγγελματική χρήση. Ή μάλλον αξιοποιούνταν, διότι σε αυτό το επίπεδο των συνοικιακών καταστημάτων η καταστροφή των τελευταίων χρόνων στη Θεσσαλονίκη είναι μεγάλη. Τεράστια. Σε ορισμένες γειτονιές υπάρχουν δρόμοι, στους οποίους η εμπορική δραστηριότητα μοιάζει να έχει δεχθεί επίθεση με… πυρηνική βόμβα.
Επίσης, σε ορισμένα άλλα σημεία, όπου λειτουργούσαν μεγάλα εμπορικά καταστήματα, τα οποία από μόνα τους συνιστούσαν πιάτσα για ολόκληρη τη γειτονιά, με το λουκέτο καταδίκασαν την περιοχή τους στο σκοτάδι της αβύσσου της καταναλωτικής κρίσης. Μια βόλτα στις ανατολικές και στις δυτικές συνοικίες της πόλης – για παράδειγμα στον Εύοσμο, στη Σταυρούπολη και στους Αμπελόκηπους, μέχρι την Καλαμαριά, την Κηφισιά, τη Χαριλάου, την Τούμπα και την Πυλαία- δείχνει ανάγλυφα το μέγεθος της καταστροφής και των προβλημάτων που δημιουργούνται.
-Προβλήματα για τους ιδιοκτήτες των ακινήτων που παραμένουν όχι απλώς ανοίκιαστα και χωρίς προοπτική στο ορατό μέλλον, αλλά και πηγή φορολογικών βαρών τύπου ΕΝΦΙΑ.
-Προβλήματα για τους επιχειρηματίες και εργαζομένους των μαγαζιών που έκλεισαν και συνήθως είναι άνθρωποι της περιοχής.
-Προβλήματα για την ούτως ή άλλως περιορισμένη οικονομική και κοινωνική δραστηριότητα μιας γειτονιάς, που όταν κλείνει ένα μαγαζί γίνεται ακόμη πιο σκοτεινή.
Στην πραγματικότητα η περιφέρεια της Θεσσαλονίκης υφίσταται στο εμπορικό πεδίο τον υδροκεφαλισμό του κέντρου της πόλης. Ακόμη κι αν κάτι τέτοιο είναι ορθολογικό με βάση το καταναλωτικό μέγεθος, η προσαρμογή που συμβαίνει λόγω της κρίσης είναι βίαιη. Ως εκ τούτου αιματηρή, με πόνο, δάκρυα και δυστυχία. Μόνο που τα ζητήματα αυτού του επιπέδου δεν τα συζητάει κανείς. Πολύ περισσότερο κανείς δεν αναζητά τις απαιτούμενες ειδικές λύσεις, που αν υπάρχουν κινούνται σαφώς εκτός των ορίων της κρατούσας νοοτροπίας, αφού απαιτούν διαφορετική επιχειρηματική κουλτούρα, εμποτισμένη από την έννοια της συνεργασίας, του συνεταιρισμού και της καινοτομίας. Ψιλά γράμματα για τον μικρό έμπορο της Θεσσαλονίκης, ο οποίος επιπλέον έχει την επιχείρησή του στην περιφέρεια της πόλης. Κι ας ανήκει ο ίδιος –θεωρητικά τουλάχιστον- σε μια επαγγελματική ομάδα, που εκ των πραγμάτων είναι αναγκασμένη να κινείται στον πυρήνα της λειτουργίας της αγοράς και του ανταγωνισμού.
Η κρίση στην Ελλάδα ανέδειξε –και απέδειξε- ότι συχνά οι λάθος άνθρωποι βρίσκονται σε λάθος θέσεις. Ή μάλλον οι ακατάλληλοι άνθρωποι σε ακατάλληλες θέσεις. Όχι μόνο στο δημόσιο τομέα. Εν προκειμένω η μικρο-επιχειρηματικότητα της ανάγκης και όχι του οράματος, που αναπτύσσεται επί δεκαετίες στη χώρα μας ως επαγγελματική διέξοδος και μόνο, πληρώνει σήμερα βαρύ τίμημα. Κι αν το κέντρο της πόλης ως πιάτσα μπορεί να διασώζει κάποιους μικρούς παίκτες, στην περιφέρεια του πολεοδομικού συγκροτήματος η εικόνα είναι μελαγχολική. Τα κλειστά μαγαζιά είναι πολύ περισσότερα από αυτά που λειτουργούν…
Πηγή: http://www.voria.gr
