Μια αποστροφή του Κυριάκου Μητσοτάκη στο τέλος της τριτολογίας του στη Βουλή κατά τη συζήτηση ερώτησης του Αλέξη Τσίπρα για τα εργασιακά, έδωσε και το στίγμα της αντιπαράθεσης στη Βουλή.
Ο Πρωθυπουργός, βλέποντας τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ομολογουμένως, σε «φόρμα» και την κοινοβουλευτική του ομάδα συσπειρωμένη, έκανε ένα απολύτως άστοχο σχόλιο – ατυχές και ψευδές – υποστηρίζοντας ότι στο δικό του πολιτικό χώρο όταν κάποιος χάνει εκλογές, παραιτείται. Άτυχές γιατί κανείς στον ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβητεί τις ηγετικές ικανότητες του Αλέξη Τσίπρα και επιπλέον γιατί στην παρούσα φάση η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ είναι συνυφασμένη με τα “άστρο’ του. Αλλά και ψευδές, γιατί στον πολιτικό χώρο της Νέας Δημοκρατίας, τα πράγματα δεν γίνονται όπως ισχυρίστηκε: Ούτε ο Αντώνης Σαμαράς παραιτήθηκε όταν έχασε εκλογές το Γενάρη του 2015, ούτε στη συνέχεια ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης που διεκδικούσε την ηγεσία, ούτε το 2000 ο Κ. Καραμανλής ενώ ο Μιλτιάδης Έβερετ, είχε παραιτηθεί, προσωρινά μόνο, για να επανέλθει και να διεκδικήσει εκ νέου την Προεδρία το 96-97. Αλλά ούτε ο πατέρας του όταν έχασε τις εκλογές του 1985…
Εξάλλου, τα εργασιακά, για τα οποία έγινε η συζήτηση στη Βουλή, είναι ένα πεδίο προνομιακό για το ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος άφησε ένα συνεπές κυβερνητικό στίγμα και χειροπιαστά αποτελέσματα, σε αντίθεση με τη ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που εξαπατώντας με τις προεκλογικές δεσμεύσεις περί μεγάλων αυξήσεων του κατώτατου μισθού κ.α.., επανήλθε στην εξουσία ως «οδοστρωτήρας», όπως υπενθύμισαν και οι απολυμένοι που ήταν στα θεωρία της Βουλής. Είναι δηλαδή το πεδίο όπου ο Τσίπρας συναντιέται και πάλι με την κοινωνική πλειοψηφία που τον ανέδειξε.
