Αναμφίβολα, ο Ερντογάν κατάφερε να αποκτήσει τεράστια δημοφιλία στο εσωτερικό της χώρας του που πλησιάζει σε ρεύμα την δύναμη του Κεμάλ.
Προφανώς όχι στο ίδιο σημείο, αλλά είναι αλήθεια ότι ο νεοοθωμανισμός του, τον βοήθησε να γίνει μεγάλος παίχτης στη διεθνή σκακιέρα και να μπορεί να σέρνει την ευρωπαϊκή και την διεθνή κοινότητα πίσω από τους τσαμπουκάδες του.
Παρόλα αυτά υπάρχει ένα κρυφό σημείο που μακροπρόθεσμα μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ στον σουλτάνο. Η οικονομία της Τουρκίας, η οποία εξελίσσεται σε μια από τις πιο μεγάλες φούσκες όλων των εποχών.
Παρά την ισχύ του στο εσωτερικό, άπαντες τον περιμένουν στη γωνία, να πέσει σαν ώριμο φρούτο. Η αντιπολίτευση, οι κεμαλιστές και οι Κούρδοι περιμένουν υπομονετικά. Και βεβαίως σε αυτούς συνυπολογίζονται ο Αχμέτ Νταβούτογλου, ο Αμπντουλάχ Γκιούλ, ο συνιδρυτής του ΑΚΡ και πρώην πρωθυπουργός (2002-2003) και πρόεδρος της Τουρκίας (2007-2014), αλλά και οι Γκιουλενιστές. Όλοι αυτοί τους οποίους ο Ταγίπ χρησιμοποίησε για να ανέλθει στην εξουσία και στην συνέχεια τους κυνήγησε ανηλεώς και τους χρέωσε και το αποτυχημένο πραξικόπημα εναντίον του.