Εχουμε και λέμε:
●Πάνω από ένα εκατομμύριο συνταξιούχοι λαμβάνουν κύρια σύνταξη έως 500 ευρώ, ενώ σε ένα εκατομμύριο ανέρχονται και οι συνταξιούχοι που λαμβάνουν από 500 έως 1.000 ευρώ. Δηλαδή δύο εκατομμύρια σε σύνολο 2,5 εκατομμυρίων συνταξιούχων (4 στους 5) λαμβάνουν συντάξεις που δεν υπερβαίνουν τα 1.000 ευρώ.
●Η αγοραστική δύναμη του εργαζομένου που λαμβάνει τον κατώτατο μισθό στην Ελλάδα είναι η έβδομη χαμηλότερη μεταξύ των κρατών-μελών της Ε.Ε., ενώ το 46% των μισθωτών στη χώρα μας που αμείβονται με τον κατώτατο μισθό ζουν σε συνθήκες υλικής στέρησης. Το ποσοστό αυτό είναι το υψηλότερο ανάμεσα στα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
●Σύμφωνα με το Ευρωβαρόμετρο, εννέα στους δέκα Ελληνες θεωρούν ότι η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα δεν είναι ικανοποιητική, το υψηλότερο αρνητικό ποσοστό σ’ αυτήν την έρευνα για την Ευρωπαϊκή Ενωση. Τρεις στους τέσσερις Ελληνες αδυνατούν να πληρώσουν τους μηνιαίους λογαριασμούς τους τις περισσότερες φορές, ποσοστό εξαιρετικά υψηλότερο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, καθώς το 66% των ερωτηθέντων Ευρωπαίων απάντησε ότι δεν αντιμετωπίζει τέτοιο πρόβλημα.
●H έρευνα που διεξήγαγε το Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς με την Prorata είναι χρήσιμο εργαλείο για να διαπιστώσουμε πώς σκέφτεται η νέα γενιά και ποια αιτήματα θέτει. Το 41,4% ζουν στο πατρικό με τους γονείς. Ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι ότι αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στα έξοδα μιας κατοικίας σχεδόν ένας στους τρεις νέους 25-34 ετών. Αν σε αυτό προσθέσουμε ότι το 72,2% απαντά ότι στηρίζεται οικονομικά από την οικογένειά του, σε σταθερή ή περιστασιακή βάση, μιλάμε για μια γενιά χωρίς ορατή προοπτική διεξόδου. Εξάλλου, 6 στους 10 δεν νιώθουν καμία ασφάλεια για το μέλλον. Οι τρεις παράγοντες που προκαλούν ανησυχία στους νέους και στις νέες είναι οι χαμηλοί μισθοί και οι συνθήκες εργασίας (65,3%), η έλλειψη στέγης και τα ακριβά ενοίκια (30,4%) και η ανεργία (29,5%). Τα συναισθήματα που κυριαρχούν είναι απογοήτευση (45,3%), θυμός (42,5%) και απελπισία (30,9%).
Η Ελλάδα που προκύπτει από τα στοιχεία και τις έρευνες δεν έχει καμιά σχέση με την Ελλάδα που θέλουν να παρουσιάσουν. Ξέρουν τι συμβαίνει, απλώς προσπαθούν με τη δύναμη των μηχανισμών προπαγάνδας που έχουν στη διάθεσή τους να εξωραΐσουν την κατάσταση, να παραπλανήσουν και όταν τα πράγματα ζορίζουν, καταφεύγουν στη γνωστή πρακτική: κατασκευάζουν τον αποδιοπομπαίο τράγο που δεν είναι άλλος από τον λαϊκισμό, για να τρομάξουν τον κόσμο.
Δεν πρωτοτυπούν. Αντιγράφουν το ερμηνευτικό μοντέλο που χρησιμοποιούν οι νεοφιλελεύθεροι και σε άλλες χώρες: χαρακτηρίζουν λαϊκισμό οτιδήποτε ξεφεύγει από τα όρια της κανονικότητας, όπως οι ελίτ την αντιλαμβάνονται. Η αμφιβολία για τις κυρίαρχες πολιτικές είναι ύποπτη για ροπή στη δημαγωγία. Οι μαχητικές διαφωνίες κατηγορούνται για φλερτ με τον εξτρεμισμό και οι κινητοποιήσεις αντιμετωπίζονται με τη βία και την αυστηροποίηση του θεσμικού πλαισίου. Καλούν σε συστράτευση τις… υγιώς σκεπτόμενες πολιτικές δυνάμεις για να εξουδετερωθεί ο κίνδυνος του λαϊκισμού και να προστατευτεί η δημοκρατία (τους). Και φυσικά αποσιωπούν τις δικές τους μεγάλες ευθύνες.
Οπως αναφέρει ο Μάικλ Σαντέλ στο βιβλίο του «Η τυραννία της αξίας» (Εκδόσεις Πόλις), «το να χαρακτηρίζεται η λαϊκιστική διαμαρτυρία είτε κακόβουλη είτε αποπροσανατολισμένη απαλλάσσει τις κυβερνώσες ελίτ από τις ευθύνες τους για τη δημιουργία των συνθηκών που έχουν υπονομεύσει την αξιοπρέπεια της εργασίας και έχουν κάνει πολλούς να αισθάνονται περιφρονημένοι και ανήμποροι…Δεν καταλαβαίνουν ότι η αναταραχή της οποίας γινόμαστε μάρτυρες συνιστά μια πολιτική απάντηση σε μια πολιτική αποτυχία ιστορικών διαστάσεων» (σελ. 34-35). Ο ρόλος της Αριστεράς; Πώς πρέπει να κινηθεί μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες;
