Τα μηνύματα είχαν φτάσει από αρμόδια χείλη τις προηγούμενες μέρες. «Θα πληρώσετε για αυτό που κάνατε προβάλλοντας όσα γράφουν τα ξένα Μέσα». Τα πόκεμον που έχουν προσληφθεί για να κάνουν bullying, εκβιασμούς και δολοφονίες χαρακτήρων σχεδόν πάντα ανεπιτυχώς, έδωσαν και την εξήγηση δημόσια: «Μετέφρασαν σε πολλές γλώσσες τα κείμενα, τα έστειλαν στο εξωτερικό και πλήρωσαν τα ξένα Μέσα να τα δημοσιεύσουν». Δεν είναι απλά ηλίθιοι που πιστεύουν ότι η Marca, η Daily Mail και η L Equipe θα τα «έπαιρναν» από ελληνικό Μέσο, είναι ότι παπαγαλίζουν ό,τι τους λένε και το κυριότερο, «καρφώνουν» τους εντολείς και τους γκάνγκστερ.
Τόσο απλά είναι τα πράγματα. Όλοι γνωρίζουμε ότι κανένας αγανακτισμένος πολίτης, ειδικά στον Πειραιά που υπάρχουν άγραφοι κανόνες, δεν μπαίνει στη διαδικασία να τυπώσει 10.000 αφίσες για τέσσερις δημοσιογράφους. Ούτε το ποσό διαθέτει, ούτε τα χέρια να τις κολλήσει σε ένα βράδυ.
Η μοναδική απάντηση που έχει ήδη δοθεί είναι αυτή: Συνεχίζουμε. Εμείς αντρικά, με την ψυχή μας, με τη συνείδησή μας καθαρή να υποστηρίζουμε τα πιστεύω μας, από την πρώτη μέρα της ίδρυσης του SDNA απαρέγκλιτα, απαράλλαχτα. Εσείς με τα λεφτά σας να εξαγοράζετε συνειδήσεις, με μοναδικό στόχο τη φυσική και ηθική εξόντωση μας.
Θα επιχειρήσουν κι άλλα τις επόμενες μέρες. Δεν είναι εκτίμηση, είναι… γνώση και εμπειρία. Θα κυκλοφορήσουν από τα δεκάδες Μέσα που ελέγχουν, ιστορίες με στόχο να μας καταστήσουν αναξιόπιστους, να αποδομήσουν όσους τους κριτικάρουν, όπως το επιχείρησαν με τις αφίσες, όπως το έκαναν τόσες και τόσες φορές. Με σκοπό τι άραγε; Πρέπει να είναι αφελείς για να πιστεύουν ότι θα μας τρομάξουν. Ίσως για να στείλουν ένα μήνυμα στους επόμενους που θα κληθούν να γράψουν ή να πάρουν κρίσιμες αποφάσεις. Δύσκολοι καιροί για «ήρωες» που καλούνται να κάνουν το καθήκον τους…
Επικηρυγμένοι λοιπόν; Από ποιους; Από εκείνους που είναι αιώνια στιγματισμένοι στην ελληνική κοινή γνώμη για την επιβολή της «επικράτησης με κάθε τρόπο», για τους τραμπουκισμούς που θεωρούνται «μαγκιά», και εν τέλει για την τεράστια ζημιά που έχουν προκαλέσει στην κοινωνία διαλύοντας το ηθικό υπόβαθρο και το προφίλ μιας ολόκληρης γενιάς. Κι ακριβώς, επειδή γράψαμε αυτό που νιώθει ο μέσος Έλληνας, η «mafia» θέλει να εξοντώσει ηθικά όσους τόλμησαν και αντιστάθηκαν.
Ναι, συμβάλλαμε στην κάθαρση, όμως ακόμα δεν ολοκληρώθηκε, για την ακρίβεια είμαστε ακριβώς στα μισά. Υπάρχει δρόμος να διανύσουμε και είναι δύσβατος, κακοτράχαλος, επικίνδυνος.
Αν θέλαμε μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά εδώ στο site να διανύσουμε τον ομαλό, safe δρόμο που οδηγεί πάντα στο σπίτι σου κι όχι σε ένα εφημερεύων νοσοκομείο, εκείνο το μεσημέρι που βγήκε η είδηση για την πρόταση της κ.Σπανού, θα γράφαμε ότι η Άουγκσμπουργκ ξαναμπαίνει για προπονήσεις ή ότι η Ιντεπεντιέντε θα παίξει 4-4-2 όταν αρχίσουν πάλι οι αγώνες. Δεν κακογολογούμε κανέναν, είναι επιλογή το πώς πορεύεσαι στη ζωή σου. Άλλος θέλει να ζει στην ησυχία, άλλος ζει στην ανησυχία. Άλλος θέλει να κάνει κομπόδεμα, άλλος θέλει να προσφέρει στην κοινωνία.
Άλλος πάλι μπορεί να θέλει να γίνει Αυγενάκης. Μια περίπτωση που χρίζει περαιτέρω εξέτασης. Διότι υπουργοί που εξυπηρετούν συμφέροντα έχουν υπάρξει πολλοί. Υπουργός που να κατηγορείται από τόσες μεγάλες ΠΑΕ και τόσα media ως οσφυοκάμπτης δεν έχει βρεθεί στην Ελλάδα. Κι είναι να απορεί κανείς με τον Μητσοτάκη, τον Γεραπετρίτη, τον Δημητριάδη. Μετά από τόσο πετυχημένη δουλειά και τόσο σωστές αποφάσεις στην κορυφαία υπόθεση του κορωνοιού, πώς επιτρέπουν σε έναν υπουργό να ντροπιάζει έτσι μια κυβέρνηση για το ποδόσφαιρο.
Πώς επιτρέπουν σε έναν υπουργό να προκαλεί τόσο μεγάλη οργή στο κοινό με ένα tweet ποταπό, εμετικό, πρωτοφανές, στο οποίο κάνει ξεκαθάρισμα λογαριασμών με δημοσιογράφους. Και να ταυτίζεται τόσο στεγνά, ξεκάθαρα με γκάνγκστερ εξισώνοντας την πρακτική της επικήρυξης με την δική του κατά φαντασίαν παραβίαση Κώδικα Δεοντολογίας.
Ο Αυγενάκης είναι η εικόνα μιας προηγούμενης Ελλάδας. Προσωπικά δε θα του εμπιστευόμουν ούτε τη γιαγιά μου να την περάσει στο φανάρι. Η κυβέρνηση του εμπιστεύτηκε τη διαχείριση του αθλητισμού, με βουβάλια να μονομαχούν κι εκείνος σε μορφή βατραχιού να κάνει τον διαιτητή. Σαν τον Σπάθα ας πούμε…
Τα λόγια και η κριτική έχασαν πια το νόημα τους μαζί του μετά το tweet. Οπότε ας επιστρέψουμε εμείς στον δικό μας αγώνα, εκείνος στον δικό του. Για να κερδίσεις έναν αγώνα πρέπει να βγεις μπροστά, να εκτεθείς σε κινδύνους, να κάνεις θυσίες. Έχει μεγαλύτερη αξία να ζεις για ένα όνειρο, έναν κοινό σκοπό με την υπόλοιπη κοινωνία, ακόμα και επικηρυγμένος από τους μαφιόζους, παρά να είσαι ο Αυγενάκης έστω και για μια μέρα…
