Ποιοι τελικά επιλέγουν το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας;
του Δημητρίου Σ. Παπαδόπουλου (Σταυριώτη)
Ομολογώ πως με βασάνισε σφόδρα τούτο το ερώτημα. Και με τις λιγοστές γνώσεις της Ιστορίας που διαθέτω, προσπάθησα να δώσω κάποιες απαντήσεις. Ήρθαν πολλά στο μυαλό μου. Οι προδοσίες και οι κλεψιές των δανείων των «προστατών» μας πριν ακόμη αποκτήσουμε την ελευθερία μας διακόσια χρόνια πριν. Με το γαλλικό, το ρώσικο και το εγγλέζικο κόμμα. Ο εθνοκτόνος διχασμός εκατό χρόνια μετά (1916). Κι ύστερα, κείνο το σμάρι των εθνικοσοσιαλιστικών οργανώσεων που ξεφύτρωσαν παντού στην Ελλάδα όταν μπήκαν οι Γερμανοί το ’40. Που διαγκωνίζονταν ποιος θα τους υπηρετήσει πιο πιστά. Κι ύστερα τους τρανσέξουαλ αντιστασιακούς της χούντας. Χούντα της πλάκας δηλαδή, όπως την αποκαλούσε ορθά ο Ραφαηλίδης, εννοώντας φυσικά ότι δεν είχε καμία σχέση με τις αιμοσταγείς χούντες της Λατινικής Αμερικής. Κι ύστερα, μετά την πτώση της χούντας φυσικά, που βρώμισε ο τόπος μας από αντιστασιακούς. Πού ‘ταν κρυμμένοι, αλήθεια; Κι όπως πολύ σωστά είπε κάποτε κι ο Ράμφος: ‘’Ξέρετε ποιο ήταν το μεγαλύτερο κακό της χούντας; Η μεταπολίτευση!’’. Που δεν λέει να τελειώσει η καταραμένη (λέω εγώ…) Με κάτι «καλά παιδιά» σαν τον «Εθνάρχη» μας τον Καραμανλή πρώτο και καλύτερο. Να θυμίσουμε ποιος παρέδωσε την Κύπρο μας στους Τούρκους; Δεν ήταν ο Παπαδόπουλος. Όχι! Ήταν εκείνος που είπε και τη γνωστή «εύστοχη» ρήση: ‘’η Κύπρος κείται μακράν’’. Εθνάρχη τον αποκαλούν βλακωδώς οι νεοδημοκράτες. Που ίδρυσε το κόμμα τους. Κι ο Αβέρωφ από κοντά του, με κάποιο παραπαίδι του που σήμερα είναι Πρόεδρος της Δημοκρατίας! Η προδοσία, βλέπετε, σε κάποιες χώρες αμείβεται. Αδρά! Συνέβησαν αυτά. Γιατί λοιπόν απορούμε σήμερα που έχουμε κυβέρνηση Μητσοτάκη;
Παρασύρθηκα, μάλλον, σε μιαν αχρείαστη εισαγωγή. Το λοιπόν, καθώς έλεγα, με απασχόλησε το εξής ερώτημα: τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί που επιλέγουν την Νέα Δημοκρατία και ειδικότερα την υφιστάμενη ΠΑΣΟΚ-γενή (Σιμιτική για την ακρίβεια) κυβέρνηση; Ειδικά μετά από τόσα φοβερά και τρομερά συνέβησαν και συνεχίζουν να συμβαίνουν (κάθε εβδομάδα και σκάνδαλο). Μπορεί να αποτελούν το 20% περίπου των εκλογέων (ας μην ξεχνάμε την αποχή), ωστόσο δεν τους λες και λίγους. Ομολογώ πως ταλαιπωρήθηκα σφόδρα. Το εύκολο συμπέρασμα της περιορισμένης νοητικής ικανότητάς τους, το προσπέρασα σχετικά σύντομα, αν και υπάρχουν κάποιες αμφιβολίες που επιμένουν εκνευριστικά… τουλάχιστον για μεγάλη μερίδα από αυτούς. Άλλωστε, περί της σημασίας της βλακείας στην κοινωνία καθώς και της κρισιμότητος της ηλιθιότητος στο κοινωνικό γίγνεσθαι, έχουν γραφτεί συγγράμματα μείζονος αξίας. Που βεβαίως συναρτώνται με την περίπτωση που εξετάζουμε. Όπως εκείνο του Κάρλο Τσιπόλα με τον τίτλο: ‘’Οι βασικοί νόμοι της ανθρώπινης ηλιθιότητας’’. Επίσης, ίσως γνωρίζετε, και οι παλαιότεροι ίσως έχετε αναγνώσει το βιβλίο του Ευάγγελου Λεμπέση: ‘’Η τεράστια σημασία των βλακών εν τη σύγχρονη κοινωνία’’. Διδακτικό και επίκαιρο! Το λοιπόν, τούτος ο Λεμπέσης κάπου αναφέρει: ‘’ενός βλακός μύριοι έπονται, ο δε ανελθών βλάξ θα προωθήσει πρόσωπα μόνον κατώτερα εαυτού’’… Προβάλλοντάς το στο σήμερα, εξηγείται το πώς μακροημερεύουν σε καίρια κυβερνητικά αξιώματα πρόσωπα όπως ο πολικός παλιάτσος Γεωργιάδης, ο ομογάλακτός του Βορίδης και βέβαια εκείνο το τραγικό και ανεκδιήγητο ΠΑΣΟΚικό απολειφάδι ο Φλωρίδης. Ο Λεμπέσης όμως, γράφει κάπου και κάτι ακόμη: ‘’ο βλάξ πολιτικός, αγόμενος και φερόμενος υπό των υφισταμένων του…’’. Σκέφτομαι πως ίσως εν προκειμένω, το πράμα ημπορεί να λειτουργεί αντίστροφα. Εννοώ, να έχουν βρεθεί κάποιοι επιτήδειοι και να εκμεταλλεύονται την βλακεία του προϊσταμένου τους. Άλλωστε, η γνωστή οικογένεια έχει προμηθεύσει επανειλημμένως τον τόπο μας με ουκ ολίγους άνδρες και γυναίκες πολιτικά ελλιποβαρείς. Όπως ο τελευταίος εξ αυτών, ο οποίος δεν γνώριζε ο άμοιρος τα όσα εξυφαινόταν πίσω από την πλάτη του με την συγκάλυψη στο έγκλημα των Τεμπών, τις υποκλοπές, τον ΟΠΕΚΕΠΕ, την Κρητική Καμόρα και άλλα πολλά τραγικά. Προσωπικά, κρίνοντας από τη φάτσα, τις εκφράσεις του και φυσικά το βεβαρυμμένο διανοητικώς (πολιτικά εννοώ, προς Θεού!) οικογενειακό παρελθόν του, τείνω να ενστερνιστώ την παραπάνω άποψη. Ο Λεμπέσης θα είχε πολλά να ειπεί περί του προσώπου. Εν πάση περιπτώσει, αυτά είναι ζητήματα με τα οποία θα ασχοληθεί η Ιστορία εις το μέλλον. Προσωπικά δεν διαθέτω ικανά αποθέματα βλακώδους σκέψης ώστε να τα διαχειριστώ.
Πάμε παρακάτω…
Εν τέλει, μετά από αρκετή σκέψη και προβληματισμό, νομίζω πως κάτι κατάλαβα. Εννοώ ως προς το ζήτημα των ψηφοφόρων του Μητσοτάκη. Το πράγμα είναι θαρρώ επαρκώς ευεξήγητο. Ας το δούμε απ’ την αρχή, κι ας επιχειρήσουμε να σκιαγραφήσουμε το πολιτικο-οικονομικο-ψυχολογικό (κυρίως) προφίλ των ανθρώπων που ψηφίζουν αυτούς που κυβερνούν σήμερα. Έχουμε και λέμε:
Ο φόβος της ακυβερνησίας… φόβος της
Είναι ασφαλώς μια μεγάλη μερίδα συντηρητικών συνταξιούχων (και όχι μόνον) που τρέμουν στην ιδέα πως εάν έλθει κάποιος άλλος, θα προκληθεί κάποιου είδος ανωμαλία (πολιτική) και θα πάψουν να λαμβάνουν την, έστω και κουτσουρεμένη, σύνταξή τους. Εννοείται βεβαίως ότι αυτοί οι ίδιοι, θα ήταν το ίδιο υπάκουοι σε οποιοδήποτε καθεστώς. Αυτοί που κατά κανόνα δεν ανακατεύονται με την πολιτική και πάνε όπου φυσά ο άνεμος. Οι ‘’κυρ-Παντελήδες’’, καθώς λέει και το τραγούδι. Από την δεξαμενή αυτή των φοβισμένων ανθρώπων προέρχονται άλλωστε και οι κατά καιρούς δοσίλογοι υπό οποιοδήποτε καθεστώς. Κοντά σ’ αυτούς και μια άλλη, συγγενής με την προηγούμενη κατηγορία. Είναι οι βολεμένοι με τα ταμεία ανεργίας, τα αμειβόμενα διαδικτυακά σεμινάρια καθώς και τα παντοειδή κρατικά επιδόματα (διαβ. ελεημοσύνες) και που το πενιχρό εισόδημά τους το συμπληρώνουν οι εργαζόμενοι συγγενείς τους. Από τη φύση τους ολιγαρκείς και κατά σύστημα τρακαδόροι.
Αυτοί που «τα (τον) παίρνουν»…
Είναι βέβαια κι εκείνοι οι παντοειδώς ωφελημένοι από το κλεμμένο κρατικό χρήμα. Και δεν αναφερόμαστε εδώ μόνον στους κατέχοντες υψηλές θέσεις στην κομματική ιεραρχία, οι οποίοι λαμβάνουν τη μερίδα του λέοντος. Άλλωστε είναι γνωστό πια πως μεταπολιτευτικά, η ενασχόληση με την πολιτική είναι ένα σχετικώς επικερδές επάγγελμα. Αν και υπάρχουν και κάποιοι που ξοδεύουν ολόκληρες περιουσίες για την πολιτικοκοινωνική τους καταξίωση, πλην ματαίως. Σπανίζουν, αλλά υφίστανται. Στο δήμο Ωραιοκάστρου έχουμε ένα τουλάχιστον κραυγαλέο παράδειγμα.
Οι προαναφερθέντες, λοιπόν, έχουν τους πολιτικούς πελάτες τους και μοιράζουν κάτι από τα κλοπιμαία. Τα δισεκατομμύρια που αναζητούνται με το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ φερ’ ειπείν, δεν τα πήραν δυο τρεις. Μοιράστηκαν πάμπολλα μικροποσά (20, 30, 40, χιλιάδες ευρώ, έως και πεντακοσάρια, σε ψηφοφόρους), και αρκετά από αυτά λίγο πριν τις τελευταίες εκλογές. Πώς αλλιώς προέκυψε εκείνο το 41% (μετά τα Τέμπη) που δεν το πίστευε ούτε ο ίδιος ο Μητσοτάκης; Άρα, εκείνος ο γραφικός τύπος, ο συγχωρεμένος (από ποιους άραγε;) Πάγκαλος, πολύ ορθά το είπε: ‘’όλοι μαζί τα φάγαμε’’. Άλλοι λιγότερα βέβαια, κι άλλοι περισσότερα (αυτό ξέχασε να το πει ο Πάγκαλος). Για την ιστορία να θυμίσουμε ότι ο συγκεκριμένος πολιτικός (πανέξυπνος, καμία σχέση με τον Μητσοτάκη), έκαμε ακριβώς το ίδιο κάποτε στα χρόνια του «αθάνατου» ΠΑΣΟΚ, αλλά είχε την «σοφία» να επιβάλει στα κομματόσκυλά του κάποιο μέτρο στην κλεψιά (κατά δική του ομολογία).
Μια επίκαιρη όσο και οφειλόμενη παρένθεση εδώ: την ξέρετε την παροιμία: ‘’όταν η μαϊμού ανεβαίνει ψηλά, φαίνεται ο κώλος της’’. Είμαι σίγουρος πως την έχετε ακούσει. Ίσως θα ξέρετε ότι ο κώλος της μαϊμούς είναι κόκκινος. Κατά διαβολική σύμπτωση, κόκκινο είναι και το πιο πετυχημένο από τα χρώματα της Ferrari. Έ, ρε τι παράξενα παιγνίδια μας Μαγειρεια(ύει) η ζωή! Κλείνει η παρένθεση.
Οι της προσκολλήσεως…
Υπάρχει και μια άλλη αρκετά μεγάλη κατηγορία πολιτών που είναι προσκολλημένοι στους τοπικούς βουλευτές τους που τους εξυπηρετούν παντοειδώς. Όχι απαραίτητα οικονομικά, αλλά πολύ απλά για να αποφύγουν τις τρικλοποδιές που κάθε τόσο τους βάζει το επιτελικό κράτος του Μητσοτάκη. Άλλωστε είναι κι αυτός ένας τρόπος να δικαιολογούν οι βουλευτές την ύπαρξή τους στη Βουλή των Ελλήνων (με τον παχυλό μισθό τους και τα πολλά προνόμια). Διότι κατά τα άλλα δεν είναι τίποτα άλλο παρά μαντρωμένα, καλοταϊσμένα κομματικά προβατάκια. Κι όταν μπορούν, πού και πού, διορίζουν και κάποιον ομογάλακτο. Είδαμε πως φιλούσαν τα χέρια του Καραμανλή των Τεμπών (μετά το έγκλημα-ατύχημα) οι ψηφοφόροι του στις Σέρρες.
Συμπέρασμα…
Άρα δεν είναι και τόσο μειωμένης νοητικής ικανότητος όλοι αυτοί οι ψηφοφόροι. Μάλλον φοβισμένοι, δειλοί και μοιραίοι είναι. Εθισμένοι στις ψιλοαρπαχτές, ή ελπίζοντας σ’ αυτές. Και δυστυχώς είναι πολλοί. Πάρα πολλοί! Όπως και τα φράγκα είναι πολλά (κυρίως τα ευρωπαϊκά). Μπορείς να αγοράσεις (εκλογικά) ένα ολόκληρο νησί μ’ αυτά. Θυμήθηκα τώρα τον Ίωνα Δραγούμη. Που δεν είχε και την καλύτερη γνώμη για τους Κρητικούς. Κάτι ήξερε. Τελικά ήταν αυτοί που τον «φάγανε»… Η γνωστή Βενιζελική (του έτερου «Εθνάρχη») συμμορία των Γυπαραίων… ας πρόσεχε…
Εν κατακλείδι…
Οι κοινοβουλευτικές δημοκρατίες της Δύσης, έχουν καταντήσει ιδιόμορφες δικτατορίες μιας ξεπεσμένης, διεφθαρμένης ελίτ. Με ηγέτες σπιθαμιαίους.
Όσον αφορά την Ελλάδα, διαθέτουμε ένα από τα πλέον αντιπροσωπευτικά μοντέλα. Άκρως ανταγωνιστικό ως προς τα ευρωπαϊκά (και ασφαλώς αρκούντως εξαγώγιμο). Είναι σίγουρο λοιπόν πώς όταν ολοκληρώσει το καταστροφικό του έργο στην Ελλάδα ο πρωθυπουργός μας, θα βρεθεί κάποια θέση και γι’ αυτόν στις Βρυξέλες να βολευτεί ώστε να διαπρέψει και εις την αλλοδαπήν.
Και ιδού η ειρωνεία:
Καθεστώτα όπως αυτά της Κίνας, της Ρωσίας και της Τουρκίας τείνουν να φαντάζουν ελκυστικότερα ως προς αυτά της Ευρώπης. Ο Πούτιν μέσα σε μια γενιά έφτιαξε ξανά την κατεστραμμένη Ρωσία. Το ίδιο κι ο Κινέζος ομόλογός του. Που κατόρθωσε πολύ περισσότερα. Ο δε Ταγίπ Ερτογάν, χρειάζεται καμιά δεκαριά Μητσοτάκηδες μόνο για μπρέκφαστ. Τραγική ιστορική ειρωνεία είναι το ότι τούτος ο τελευταίος είναι Πόντιος από την Ριζούντα. Ηγέτες πρωτίστως πατριώτες που αγαπούν τη χώρα τους. Βεβαίως πατριώτης είναι και ο δικός μας ηγέτης και την αγαπά την Ελλάδα. Απόδειξη γι’ αυτό είναι ότι πούλησε την πατρίδα του σε πολύ καλή τιμή.
Υπάρχει διέξοδος; Να προτιμήσουμε κάποιο άλλο κόμμα στις εκλογές; Ας μην έχουμε αυταπάτες. Ό,τι και να ψηφίσει κανείς, πάλι Μητσοτάκης θα βγει, ή κάτι μητσοτακοειδές τέλος πάντων. Μετά τον καημένο τον Λοβέρδο που είδε επιτέλους το φώς το αληθινόν και προσήλθε προσκυνητής στη Νέα Δημοκρατία, απομένει τώρα να πάει κι ο Ανδρουλάκης. Κι ο μεν πρώτος είδε κι απόειδε πως έξω απ’ το μαντρί κινδυνεύουν να τον φαν οι λύκοι, ο δε Ανδρουλάκης, σίγουρα δεν θα αντέξει πολύ την δημοσκοπική πενία που τον κατατρύχει και θα μπει κι αυτός στη Μητσοτακική στρούγκα. Και έτσι θα έχουμε το ‘’Όλον ΠΑΣΟΚ’’ εν πλήρη απαρτία στη στρούγκα της ΝΔ. Πληροφοριακά, στρούγκα λέμε ένα πρόχειρα περιφραγμένο μέρος όπου αρμέγουν τα γιδοπρόβατα.
Το λοιπόν. Κανείς δεν πρόκειται να μας σώσει. Το σύστημα δεν είναι ικανό να δημιουργήσει, όχι μόνον ηγέτες ικανούς, αλλά και νοήμονες ψηφοφόρους.
Και ερχόμαστε τώρα στην ουσία του ζητήματος.
Ίσως εμείς οι ίδιοι οι πολίτες να μη θέλουμε να σωθούμε. Καλά είμαστε μέσα στο κλουβάκι μας με εξασφαλισμένο το κανναβούρι. Τι τη θέλουμε την ελευθερία μας; Τι να την κάνουμε; Ας μη γελιόμαστε. Είμαστε όλοι συμμέτοχοι σ’ αυτήν την πολιτική εκπόρνευση. Ξέρουμε ότι θα έπρεπε να ψηφίζουμε με διαφορετικά κριτήρια, να μην ξεπουλάμε την ψήφο μας, να μην την εξαργυρώνουμε με εξυπηρετήσεις. Η ύπαρξη ενός ανήθικου πολιτευτή, προϋποθέτει την ύπαρξη και αντιστοίχου ήθους και ποιότητος πολίτη-ψηφοφόρου.
Από τη στιγμή που το χρήμα στην πολιτική βοά, κάθε εκλογικό αποτέλεσμα είναι προδεδικασμένο. Αυτός που το μοιράζει, κερδίζει τις εκλογές και κατόπιν αποζημιώνεται πολλαπλώς (και εντόκως). Πώς; Ξέρουμε πως. Ας μην κάνουμε τους ανήξερους τώρα… Κι ας μην πάμε μακριά. Εδώ στον τόπο μας το Ωραιόκαστρο, γίνηκαν πράματα και θάματα στις εκλογές (όχι μόνον στις πρόσφατες). Κι εδώ το χρήμα βοά! Ίσως κάποτε θα πρέπει να γραφτεί κάτι για τους «κρυφούς» τιμοκαταλόγους των ψήφων ανά δημοτική ενότητα. Κρυφούς, τρόπος του λέγειν. Ο κόσμος το ‘χε τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι… Αλλά και για «Χρηματιστήριο Αξιών Ψήφων» του Δήμου Ωραιοκάστρου. Θα μιλήσουμε εκτενέστερα περί αυτού στις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές. Και θα έχουμε πολλά να πούμε. Εάν τα αποτελέσματα δεν ήταν τόσο τραγικά για τον τόπο μας, θα μπορούσαμε να το διασκεδάζαμε…
Το λοιπόν… Οποιαδήποτε αναγέννηση μόνο μέσα από μια καταστροφή μπορεί να προέλθει. Τι να κάνουμε; Αυτή είναι η σειρά. Με θρησκευτικούς όρους, πρέπει να σταυρωθούμε πρώτα και μετά να αναστηθούμε. Δεν χρειάζεται να τα λέμε ίσως. Τα ‘πε πιο πριν, πιο καλά ο Νίτσε.
Να αναστηθούμε; Ναι! Αρκεί να υπάρχει η μαγιά. Κι η μαγιά είναι η παιδεία μας, η αγάπη για τούτη την πολύπαθη χώρα και κυριότατα, η γλώσσα μας. Τούτο το βαρύ τρισχιλιόχρονο πυροβολικό μας. ‘’Η γλώσσα μου είναι τα όρια του κόσμου μου’’ είπε ο Βιτγκενστάιν. Δίκαιο είχε. Τούτη η ράτσα μας, επιβίωσε μέσα στην Ιστορία μετά από τόσα δεινά και καταστροφές, χάρη και στη γλώσσα. Ενώ άλλοι λαοί, πολυπληθέστεροι, πολεμικότατοι, ευφυέστατοι, εξέλειπαν, αφομοιώθηκαν. Ήρθε η Ιστορία με το βάρος της και τους καταπλάκωσε, τους αφάνισε. Εάν συνεχίσουμε να πορευόμαστε κι εμείς έτσι, θα έχουμε την τύχη τους…
Πολύ καλά τα είπε η Ευθυμίου σε μια ομιλία της. Από τη στιγμή που αντί για ‘’σκηνή’’ λέμε stage και αντί για ‘’διάλειμμα’’ λέμε break, το πράμα σαφώς έχει αρχίσει να στραβώνει. Όλο το project πάει να στραβώσει… Τι είπα τώρα; Project; Σόρι (συγγνώμη), παρασύρθηκα. Η ‘’δουλειά’’ ήθελα να πω…
Τι κάνουμε λοιπόν; Τι ψηφίζουμε; Τι έχουμε να προτείνουμε;
Δεν γνωρίζω για εσάς, αλλά εγώ το αποφάσισα. Τι αποφάσισα; Να ειπώ: άι σιχτίρ σε όλους αυτούς τους θλιβερούς πολιτικούς θεατρίνους. Αποφάσισα να μη γίνω συμμέτοχος σ’ αυτήν την κακόγουστη ιλαροτραγωδία, όπως έχει καταντήσει η κοινοβουλευτική μας δημοκρατία.
Προτιμώ τον Κανένα για πρωθυπουργό… Και θα περιμένω τους βαρβάρους… Να μας καταστρέψουν… για ν’ αναστηθούμε…
Διότι, καλά το ‘πε ο ποιητής ο Αλεξανδρινός! ‘’Τι θα γενούμε χωρίς βαρβάρους; Οι άνθρωποι αυτοί είναι μια κάποια λύσις’’.
Υστερόγραφο:
Γράφοντας τούτο το άρθρο, παράλληλα διάβαζα και το βιβλίο του αγαπητού συμπολίτη μας, του Γαβριήλ Μουχλιανίτη. ‘’Πάσχα στην Κέρκυρα’’. Μέσα από τις σελίδες του, απήλαυσα τον άψογο χειρισμό της γλώσσας και ανακάλυψα ξανά τον πλούτο της. Εάν θα μπορούσα να θεωρήσω τον εαυτό μου συνάδελφό του, έχω να πω πως τούτη η γλώσσα, όσο έγραφα, δεν με πρόδωσε ποτέ! Ποτέ!
Τον λοιπόν, αντιγράφω από το βιβλίο του αγαπητού μας καθηγητή:
‘’Ανοχύρωτη η βούληση των λαών. Εύπλαστη μάζα η ψυχή τους. Τι σκληρό τίμημα πρέπει να καταβάλλει ο άνθρωπος για να γίνει ον νοήμον. Πόσο αγώνα πρέπει να κάμει ένας λαός για να γίνει Δήμος. Αδύναμος να πληρώσει το τίμημα, παραμένει αγέλη βοσκημάτων…’’ (σελ. 81).
Τι λέγαμε πριν;
Πώς την είδαμε τη δουλειά δηλαδή; Ψηφίζουμε μια φορά στα τέσσερα χρόνια κι έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο να κάμουν κάποιοι άλλοι τη δουλειά; Κι αυτούς τους άλλους ποιος τους ελέγχει; Διότι δίχως έλεγχο, οι πειρασμοί είναι μεγάλοι. Κι εδώ που τα λέμε, ουδέποτε οι πολιτικοί της Μεταπολίτευσης, φημίζονταν για το ήθος τους. Ας το πάρουμε απόφαση: η Δημοκρατία είναι άθλημα απαιτητικό και επίπονο. Θέλει καθημερινή άσκηση. Είναι ο μόνος τρόπος ‘’ ο λαός να γίνει Δήμος’’ καθώς ορθά επισημαίνει ο αγαπητός κ. Γαβριήλ.
Αυτά…
