Στη Μέση Ανατολή μετράμε νεκρούς. Και μετριόμαστε ως άνθρωποι. Στην αρχή ήταν η Χαμάς με το Ισραήλ. Μετά η γενοκτονιά των Παλαιστινίων. Τώρα το Ισραήλ εναντίον του Ιράν. Σε λίγο θα μπουν κι άλλοι στο παιχνίδι. Αυτοί που τώρα κάνουν ότι δεν βλέπουν ή έστω ότι παρακολουθούν από απόσταση. Ο πλανήτης κυβερνάται από πολεμοχαρείς που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να λύσουν τις διαφορές τους αλλιώς πέρα από τα όπλα. Σαν να μην έχουν άλλη επιλογή. Να μην μπορούν να μιλήσουν. Αρνούνται το δώρο της λογικής που τους έδωσε ο Θεός. Κι ο δικός τους και των άλλων. Όλων.
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΣΥΡΙΓΟΣ
Το 2025 μ.Χ. και αυτοί που αποφασίζουν για τους λαούς τους, αποφασίζουν να τους στείλουν στο απόσπασμα. Άλλος λίγο, άλλος πολύ. Μια ανθρωπότητα ανήμπορη ακόμη και να ψελλίσει τη λέξη «Ειρήνη» απέναντι στους ψυχάκηδες. Ανήμπορη γενικώς. Εδώ και δυο χρόνια βλέπουμε μια χώρα, έναν λαό να δολοφονείται και δεν κάνουμε τίποτα. Τώρα βλέπουμε και διαγωνισμό καλύτερης βόμβας. Και πάλι χωρίς να κάνουμε το παραμικρό. Βλέπω ποιος κυβερνάει τον κόσμο και με πιάνει πανικός.
Ποιος να βγει μπροστά για την Ειρήνη; Ποιος έστω να την επιβάλλει; Κανείς. Όλοι αφήνουν να μιλάνε τα όπλα κι όχι οι άνθρωποι. Μάλλον γιατί δεν έχουν τίποτα να πουν. Ή επειδή τελικά θέλουν αυτό το ξεκαθάρισμα λογαριασμών εκεί κάτω. Θέλουν να κάνουν τη Γάζα «οικόπεδα φιλέτο», να αρπάξουν τα πετρέλαια από αυτούς που τα έχουν, να σκοτώσουν και να σκοτωθούν για το κέρδος. Τέτοιος παραλογισμός. Κι αν από τις ΗΠΑ σπάνια περιμένεις μια φωνή λογικής, ήλπιζες ότι η Ευρώπη, το άντρο του πολιτισμού θα φώναζε «κάπου ώπα». Έστω ένας. Αλλά ποιος; Ποιος έχει το σθένος και την προσωπικότητα; Ουδείς. Οι πολιτικοί είναι πια κατώτεροι των περιστάσεων. Και μαζί παρασύρουν και τους ανθρώπους. Γιατί δυστυχώς μάλλον όταν μπαίνεις στην πολιτική μεταλλάσσεσαι σε κάτι άλλο. Ξεχνάς την ανθρωπιά σου. Και γίνονται για σένα πια όλα αριθμοί. Ακόμα και οι νεκροί.
