«Carmen»
L’amour est un oiseau rebelle
Que nul ne peut apprivoiser
Et c’est bien en vain qu’on l’appelle
S’il lui convient de refuser

RIen n’y fait, menace ou prière
L’un parle bien l’autre se tait
Et c’est l’autre que je préfère
Il n’a rien dit mais il me plaît

L’amour (x4)

L’amour est enfant de bohème
Il n’ a jamais connu de loi
Si tu ne m’aimes pas je t’aime
Et si je t’aime prends garde à toi
Prends garde à toi
Si tu ne m’aimes pas, si tu ne m’aimes pas je t’aime
Prends garde à toi
Mais si je t’aime, si je t’aime prends garde à toi

L’amour est enfant de bohème
Il n’a jamais connu de loi
Si tu ne m’aimes pas je t’aime
Et si je t’aime prends garde à toi
Prends garde à toi
Si tu ne m’aimes pas, si tu ne m’aimes pas je t’aime
Prends garde à toi
Mais si je t’aime, si je t’aime prends garde à toi

L’oiseau que tu croyais surprendre
Battit de l’aile et s’envola
L’amour est loin tu peux l’attendre
Tu ne l’attends plus il est là

Tout autour de toi vite vite
Il vient s’en va puis il revient
Tu crois le tenir, il t’évite
Tu crois l’éviter, il te tient

L’amour (x4)

L’amour est enfant de bohème
Il n’a jamais jamais connu de loi
Si tu ne m’aimes pas je t’aime
Et si je t’aime prends garde à toi
Prends garde à toi
Si tu ne m’aimes pas, si tu ne m’aimes pas je t’aime
Prends garde à toi
Mais si je t’aime, si je t’aime prends garde à toi

L’amour est enfant de bohème
Il n’a jamais connu de loi
Si tu ne m’aimes pas je t’aime.

«Carmen»
Η αγάπη είναι ένα ανυπότακτο πουλί
Που κανείς δεν μπορεί να το δαμάσει
Και είναι μάταιο που το λέμε
Αν του ταιριάζει να αρνηθεί

Τίποτα δε βοηθάει, απειλή ή προσευχή
Ο ένας μιλάει καλά ο άλλος σιωπηλός
Και είναι ο άλλος που προτιμώ
Δεν είπε τίποτε αλλά μου αρέσει

Αγάπη (x4)

Η αγάπη είναι ένα μποέμ παιδί
Ποτέ δε γνώρισε κανένα νόμο
Αν δε μ’ αγαπάς σ’ αγαπώ
Κι αν σ’ αγαπώ πρόσεχε τον εαυτό σου
Πρόσεχε τον εαυτό σου
Αν δε μ’ αγαπάς, αν δε μ’ αγαπάς σ’ αγαπώ
Πρόσεχε τον εαυτό σου
Αλλά αν σ’ αγαπώ, αν σ’ αγαπώ πρόσεχε τον εαυτό σου

Η αγάπη είναι ένα μποέμ παιδί
Ποτέ δε γνώρισε κανένα νόμο
Αν δε μ’ αγαπάς σ’ αγαπώ
Κι αν σ’ αγαπώ πρόσεχε τον εαυτό σου
Πρόσεχε τον εαυτό σου
Αν δε μ’ αγαπάς, αν δε μ’ αγαπάς σ’ αγαπώ
Πρόσεχε τον εαυτό σου
Αλλά αν σ’ αγαπώ, αν σ’ αγαπώ πρόσεχε τον εαυτό σου

Το πουλί που νόμιζες ότι είχες εκπλήξει
Χτύπησε τα φτερά του και πέταξε μακριά
Η αγάπη είναι μακριά μπορείς να την περιμένεις
Μην την περιμένεις πια είναι εκεί

Γύρω σου πολύ γρήγορα
Έρχεται, φεύγει, μετά επιστρέφει
Νομίζεις ότι το κρατάς, σου φεύγει
Νομίζεις ότι σου φεύγει, σε κρατά

Αγάπη (x4)

Η αγάπη είναι ένα μποέμ παιδί
Ποτέ δε γνώρισε κανένα νόμο
Αν δε μ’ αγαπάς σ’ αγαπώ
Κι αν σ’ αγαπώ πρόσεχε τον εαυτό σου
Πρόσεχε τον εαυτό σου
Αν δε μ’ αγαπάς, αν δε μ’ αγαπάς σ’ αγαπώ
Πρόσεχε τον εαυτό σου
αλλά αν σ’ αγαπώ, αν σ’ αγαπώ πρόσεχε τον εαυτό σου

Η αγάπη είναι ένα μποέμ παιδί
Ποτέ δε γνώρισε κανένα νόμο
Αν δε μ’ αγαπάς σ’ αγαπώ.

Ιστορία
Η Κάρμεν(Carmen) είναι όπερα σε 4 πράξεις του Γάλλου συνθέτη Ζωρζ Μπιζέ. Το λιμπρέτο της γράφτηκε από τους Ανρί Μεϊλάκ και Λυντοβίκ Αλεβύ με βάση μία ομώνυμη νουβέλα του Προσπέρ Μεριμέ. Η παγκόσμια πρεμιέρα της όπερας έγινε στη σκηνή Opéra-Comique στο Παρίσι, στις 3 Μαρτίου 1875. Στην πρώτη της περίοδο πραγματοποίησε 36 παραστάσεις, αλλά πριν τελειώσουν ακόμα και αυτές ο Μπιζέ πέθανε ξαφνικά και έτσι δε γνώρισε τη μεταγενέστερη μεγάλη επιτυχία της όπερας. Η Κάρμεν, που ανήκει στο είδος της όπερα κομίκ, με μουσικά νούμερα που χωρίζονται με διαλόγους, διηγείται την ιστορία της καταστροφής του Δον Χοσέ, ενός απλοϊκού στρατιώτη που σαγηνεύεται από τα παραπλανητικά νάζια της φλογερής τσιγγάνας Κάρμεν. Ο Χοσέ εγκαταλείπει τον παιδικό του έρωτα και τα στρατιωτικά του καθήκοντα, αλλά παρ’ όλα αυτά χάνει τον έρωτα της Κάρμεν από τον φημισμένο ταυρομάχο Εσκαμίγιο, οπότε ο Χοσέ τη σκοτώνει σε μια κρίση ζηλοτυπίας. Η παρουσίαση της ζωής των εξαθλιωμένων, της ανηθικότητας και της ανομίας, καθώς και το τραγικό τέλος, στο οποίο το ομώνυμο πρόσωπο πεθαίνει επί σκηνής, υπήρξαν πρωτοποριακά στοιχεία για τη γαλλική όπερα και προκάλεσαν πολλές συζητήσεις. Η Κάρμεν πρώτα κέρδισε τη φήμη της σε παραστάσεις της έξω από τη χώρα, και δεν ξαναπαίχτηκε στο Παρίσι μέχρι το 1883. Στη συνέχεια έγινε γρήγορα διάσημη και συνεχίζει να είναι μία από τις συχνότερα παρουσιαζόμενες όπερες. Μεταγενέστεροι σχολιαστές έχουν γράψει ότι η Κάρμεν στέκεται ως γέφυρα ανάμεσα στην παράδοση της όπερα κομίκ και στον ρεαλισμό που χαρακτηρίζει την ιταλική όπερα του ύστερου 19ου αιώνα. Η μουσική της Κάρμεν έχει ευρύτατα εξυμνηθεί για την ευφυή μελωδία, την αρμονία, την ατμόσφαιρα και την ενορχήστρωσή της, καθώς και για την επιδεξιότητα με την οποία ο Μπιζέ απέδωσε μουσικά τα συναισθήματα των χαρακτήρων του. Μετά τον θάνατο του συνθέτη η μουσική του έργου τροποποιήθηκε με την εισαγωγή ρετσιτατίβων στη θέση των αρχικών πεζών διαλόγων. Δεν υπάρχει πρότυπη έκδοση της όπερας και υφίστανται διαφορετικές απόψεις ως προς το ποιες εκδοχές της εκφράζουν καλύτερα τις προθέσεις του ίδιου του Μπιζέ. Η όπερα έχει ηχογραφηθεί πολλές φορές μετά την πρώτη της ηχογράφηση, σε δίσκο 78 στροφών το 1908, ενώ και η πλοκή της έχει αποτελέσει το αντικείμενο πολλών μεταφορών σε κινηματογραφική ταινία και θεατρικό έργο.
Πηγή: Wikipedia

Georges Bizet photo Etienne Carjat 1875

Ο Georges Bizet‎, 25 Οκτωβρίου 1838 – 3 Ιουνίου 1875, ήταν Γάλλος συνθέτης. Το τελευταίο έργο που δημιούργησε στη σύντομη ζωή του, η όπερα Κάρμεν, είναι από τα δημοφιλέστερα και συχνότερα

παριστώμενα του διεθνούς δραματολογίου.

Μετά από λαμπρές σπουδές στο Κονσερβατουάρ του Παρισιού, κέρδισε, μεταξύ άλλων βραβείων, και το πολυπόθητο Prix de Rome (1857). Ήταν ιδιαίτερα διακεκριμένος πιανίστας, αλλά προτιμούσε τη σύνθεση. Όταν όμως επέστρεψε ύστερα από τρία χρόνια από τη Ρώμη, διαπίστωσε ότι τα παρισινά λυρικά θέατρα δυσπιστούσαν προς τους νέους συνθέτες και αναγκάστηκε να κερδίζει τα προς το ζην ενορχηστρώνοντας και μεταγράφοντας μουσική άλλων συνθετών. Δύο έργα του που ανέβηκαν τελικά στη σκηνή, Οι αλιείς μαργαριταριών και Η γλυκιά κόρη του Περθ, δε γνώρισαν μεγάλη επιτυχία. Ευτυχέστερη ήταν η μουσική επένδυση του θεατρικού έργου του Αλφόνς Ντωντέ Η Αρλεζιάνα, που έγινε αμέσως δημοφιλής.

Η Κάρμεν ανέβηκε τον Μάρτιο του 1875 σε μια αποτυχημένη πρεμιέρα. Τρεις μήνες μετά ο συνθέτης πέθανε από καρδιακή προσβολή κι έτσι δεν πρόλαβε να δει ούτε καν την απαρχή της λαμπρής της πορείας. Στον 20ο αιώνα οι μουσικοκριτικοί και το κοινό αναγνώρισαν την αξία του και διερωτήθηκαν τι έχασε η μουσική από τον πρόωρο θάνατό του. Έζησε 37 χρόνια.

Ο Prosper Mérimée, 28 Σεπτεμβρίου 1803 – 23 Σεπτεμβρίου 1870 ήταν Γάλλος συγγραφέας, ιστορικός, αρχαιολόγος, ανθρωπολόγος, πολιτικός, μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας και μεταφραστής.  Υπήρξε Inspector general of the Historical Monuments,

Γερουσιαστής της Β΄ Αυτοκρατορίας, κατείχε την  25η έδρα της Γαλλικής Ακαδημίας

Καταγόμενος από μεσοαστική οικογένεια, σπούδασε νομικά, τα οποία όπως τόσοι άλλοι συγγραφείς εγκατέλειψε, έμαθε ξένες γλώσσες και σε ηλικία δεκαεννέα ετών δημοσίευσε το πρώτο του θεατρικό έργο, τον Κρόμβελ, με την ενθάρρυνση του Σταντάλ, που ήταν φίλος του παρά τις ιδεολογικές τους διαφορές.

Το 1825 κυκλοφόρησε στην Γαλλία το Θέατρο της Κλάρας Γκαζύλ, μια συλλογή θεατρικών έργων μεταφρασμένων δήθεν από κάποιον Ζοζέφ Λ’ Ετράνζ, κάποιας Ισπανίδας ηθοποιού. Επίσης, το 1827, κυκλοφόρησε το Λα Γκυζλά, μπαλάντες με «γοτθικά» θέματα μεταφρασμένα από κάποιον Υασίντ Μαγκλάνοβιτς από τα Ιλλυρικά ! Όλα ήταν έργα του Μεριμέ που εξαπάτησαν ακόμη και τους λόγιους της εποχής.

Στη συνέχεια ο Μεριμέ έγραψε ιστορικά μυθιστορήματα, επηρεασμένος από τον Ουώλτερ Σκοτ και αναδείχθηκε αριστοτέχνης του διηγήματος, με αποκορύφωμα την Κολόμπα και την Κάρμεν.

Έγραψε επίσης ιστορικά και αρχαιολογικά έργα (ήταν γενικός επιθεωρητής των ιστορικών μνημείων), Σημειώσεις από ταξίδια στην Ισπανία, Ελλάδα και Τουρκία, λογοτεχνικές κριτικές και μετέφρασε στα Γαλλικά έργα του Πούσκιν και του Τουργκένιεφ.

Για την ειρωνεία του και το διεισδυτικό του πνεύμα χαρακτηρίστηκε «δεύτερος Βολταίρος». Το φανταστικό, το εξωτικό (Ανδαλουσία, Κορσική, Λιθουανία, Περού), και τα δυνατά πάθη είναι τα ιδιαίτερα γνωρίσματα του έργου του. Έζησε 67 χρόνια.

Το 1845 έγραψε, το πιο γνωστό του έργο, τη νουβέλα Κάρμεν.

H Προμετωπίδα του έχει το επίγραμμα του Παλλάδα (ποιητής και επιγραμματογράφος).
«Πᾶσα γυνὴ χόλος ἐστίν•

ἔχει δ᾿ ἀγαθὰς δύο ὥρας• τὴν μίαν ἐν θαλάμῳ, τὴν μίαν ἐν θανάτῳ»
Μετάφραση:

«Κάθε γυναίκα μόνο οργή σου προξενεί• έχει δύο καλές στιγμές • του γάμου και του θανάτου»

* (Παλατινή Ανθολογία, ΧΙ 381) Η Παλατινή Ανθολογία είναι συλλογή αρχαίων και βυζαντινών ελληνικών επιγραμμάτων της περιόδου από τον 7ο αιώνα π.Χ. μέχρι το 600 μ.Χ., που βρέθηκε σε χειρόγραφο το 1606 το οποίο συντάχθηκε τον 10ο αιώνα στο Βυζάντιο.

Πηγή: Wikipedia

Πρώτη Πράξη / Act One

Δεύτερη Πράξη / Act Two

Τρίτη Πράξη / Act Three

Τέταρτη Πράξη / Act Four

Πάρης Βορεόπουλος [Συνεργάτης του RealOraiokastro.gr]

ΠΑΡΗΣ ΒΟΡΕΟΠΟΥΛΟΣ

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Φοίτησε στο Κολλέγιο De La Salle. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και Θέατρο σε Δραματική Σχολή. Εργάστηκε ως καθηγητής και διευθυντής σε σχολεία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Ασχολήθηκε με την ποίηση, το θέατρο, την κριτική, τη λογοτεχνία, τη μετάφραση κ.ά.

Ως συγγραφέας δημοσίευσε τα έργα:

• «Ανθολογία Γαλλικής Ποίησης», μεταφράσεις ποιημάτων δέκα Γάλλων ποιητών, παρουσίαση βιογραφικών στοιχείων και ποιητικών “Σχολών”.

• «Το Αιώνιο Παιχνίδι», μονόπρακτο θεατρικό έργο, το οποίο ανεβάστηκε σε θεατρική σκηνή.

• «Ποιητικές Διαδρομές», ποιητική συλλογή.

• «Η Ζωή και το Έργο του Αλμπέρ Καμύ», κριτική μελέτη.

• «Κριτικές Μελέτες Αισθητικής του Γκυ ντε Μωπασσάν», μετάφραση παρουσίαση και σχόλια όσον αφορά τις απόψεις του Γάλλου συγγραφέα, για την τεχνική απόδοσης ενός γραπτού κειμένου καθώς και των εικαστικών τεχνών, ζωγραφική-γλυπτική.

• «Οδοιπορικό Ζωής», ποιητική συλλογή.

• «Ταξιδεύοντας στο Χρόνο», συλλογή διηγημάτων.

• «Η Παιδεία στην Καππαδοκία»

από την αρχαιότητα ως την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1924,

επιστημονική μελέτη.

– «Δύο Λογοτεχνικά Μανιφέστα: André Breton και Jean–Paul Sartre»,

δοκίμιο.

• «Η Μικρά Ασία μέσα από την Ελληνική Λογοτεχνία», δοκίμιο.

• «Τραγούδια του Δημήτρη Θέμελη για φωνή και πιάνο σε ποίηση Πάρη Βορεόπουλου» με τη Χριστίνα Σιδηροπούλου, μουσικολόγο, πιανίστα• μουσικοποιητική συλλογή.

• «Το Θέατρο του Παραλόγου-Ευρωπαίοι και Έλληνες θεατρικοί συγγραφείς», δοκίμιο.

Μοίρασε το άρθρο!