«ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΊΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ»

(απόσπασμα)

Arrabal Fernando, Le cimetière des voitures, Editions Christian Bourgois, Paris 1968,

μτφρ. Π.Β.

Ο Μίλος κλείνει απότομα το τσουβαλένιο κουρτινάκι και τραβάει μέσα την ΝΤΙΛΑ στο «αυτοκίνητο Α». Η τρομπέτα σταματά.

Σιωπή.

Στο βάθος, δεξιά, ακούγεται κάποιος που παίζει κλαρινέτο. Ο Εμανού ξαναρχίζει να παίζει. Φαίνεται ευτυχισμένος.

Σιωπή.

Στο βάθος και αριστερά, κάποιος παίζει σαξόφωνο. Αμέσως ακούγεται το κλαρινέτο, έπειτα η τρομπέτα του Εμανού.

Σιωπή.

Ο Τοπέ μπαίνει στη σκηνή από δεξιά, κρατώντας ένα κλαρινέτο. Από αριστερά, μπαίνει ο Φοντέρ με ένα σαξόφωνο στο ένα χέρι και τρεις καρέκλες αναδιπλούμενες στο άλλο. Ο Φοντέρ είναι μουγγός. Χαιρετιόνται χαρούμενα…

ΕΜΑΝΟΥ: Έχει κάποια ώρα που σας περιμένω.

ΤΟΠΕ: Δεν μπορείς να πεις ότι φθάσαμε αργοπορημένοι.

Ο Φοντέρ ανοίγει τις τρεις αναδιπλούμενες καρέκλες. Οι τρεις φίλοι βολεύονται άνετα. Ο Φοντέρ παρότι μουγγός, είναι πολύ εκφραστικότατος. Η μιμητική του είναι πολύ ευχάριστη. Είναι σχεδόν πάντα σύμφωνος με τον Εμανού, που τον θαυμάζει πάρα πολύ.

Ο Εμανού βγάζει από το πανέρι του τα σύνεργα του πλεξίματος: κάνει ένα πουλόβερ. Ο Φοντέρ ξετυλίγει το κουβάρι που ο Τοπέ πέρασε ανάμεσα στις παλάμες του.

ΤΟΠΕ: Ξέρεις τι ώρα παίζουμε;

ΕΜΑΝΟΥ: Σε λίγο.

ΤΟΠΕ: Θα έρθουνε να μας πιάσουν;

ΕΜΑΝΟΥ: Έτσι λένε. (Παύση) Αλλά θα σωθούμε όπως πάντα.

ΤΟΠΕ: Ο χορός θα κρατήσει πολύ;

ΕΜΑΝΟΥ: Μέχρι τα χαράματα.

ΤΟΠΕ: Πρέπει να έχουμε δύναμη να παίζουμε!

ΕΜΑΝΟΥ: Πρέπει να το κάνουμε.

ΤΟΠΕ: Θα έπρεπε να ψάξουμε μια άλλη δουλειά, να πληρώνεται καλύτερα.

ΕΜΕΝΟΥ: Το σκέφτηκα ήδη αυτό.

ΤΟΠΕ: Και έχεις κάποια ιδέα;

ΕΜΑΝΟΥ: Θα μπορούσαμε να γίνουμε διαρρήκτες.

ΤΟΠΕ: Σαν αυτούς που κλέβουν;

ΕΜΑΝΟΥ: Βέβαια.

ΤΟΠΕ: (Κατάπληκτος και ευχαριστημένος) Πώς;

ΕΜΑΝΟΥ: Με αυτό τον τρόπο, θα έχουμε πολλά λεφτά. Δε θα υπάρχει ανάγκη να παίζουμε για να τους διασκεδάζουμε. Θα τους τα δίναμε όλα και δε θα είχαμε καθόλου δυσκολίες.

ΤΟΠΕ: (Ξαφνικά) Και θα μπορούσαμε να γίνουμε επίσης φονιάδες;

ΕΜΑΝΟΥ: Γιατί όχι;

ΤΟΠΕ: (Ικανοποιημένος) Θα μιλούσαν για μας στις εφημερίδες.

ΕΜΑΝΟΥ: Αμφιβάλεις;

ΤΟΠΕ: Αλλά να γίνει κανείς δολοφόνος, αυτό θα πρέπει αλήθεια να είναι δύσκολο.

ΕΜΑΝΟΥ: Πολύ περισσότερο από το να είναι κανείς κλέφτης, χωρίς σύγκριση. Κι έπειτα, πρέπει να έχει τύχη.

ΤΟΠΕ: Έχεις δίκαιο. Ένας φόνος, αυτό πρέπει να είναι κάτι φρικτά περίπλοκο.

ΕΜΑΝΟΥ: Και υπάρχουν πάντα τόσες δυσκολίες: τα σημάδια με το αίμα, τα αποτυπώματα…

ΤΟΠΕ: (Κόβοντάς τον το λόγο με ένα χαζό γέλιο) Α, σωστά, τα αποτυπώματα, άκουσα να μιλάνε γι’ αυτά.

ΕΜΑΝΟΥ: Κι έπειτα το χειρότερο είναι ότι σχεδόν πάντα το θύμα βάζει τις φωνές, ύστερα από αυτά που άκουσα να λένε.

ΤΟΠΕ: Φωνές;

ΕΜΑΝΟΥ: Βέβαια, δε θέλει να το σκοτώσεις.

ΤΟΠΕ: (Ονειροπόλος) Αυτό πρέπει να είναι πολύ ωραίο.

ΕΜΑΝΟΥ: Ναι, αλλά σου λέω: είναι πολύ δύσκολο και πολύ επικίνδυνο.

ΤΟΠΕ: Και δεν μπορεί να σκοτώσει κάποιος δίχως να τον πιάσουν;

ΕΜΑΝΟΥ: Και βέβαια ναι. Όλα είναι πολύ καλά οργανωμένα. Υπάρχει ένας τρόπος αλλά πρέπει να κάνει κανείς πολλές σπουδές.

ΤΟΠΕ: Πώς αυτό;

ΕΜΑΝΟΥ: Μπορεί να γίνει κανείς δικαστής.

ΤΟΠΕ: Κερδίζουν χρήματα όπως οι φονιάδες;

ΕΜΑΝΟΥ: Ναι, πολλά.

ΤΟΠΕ: Και οι δικαστές ποιους σκοτώνουν;

ΕΜΑΝΟΥ: Σκοτώνουν αυτούς που κάνουν κακές πράξεις.

ΤΟΠΕ: Και πώς ενεργούν για να μάθουν ποιο είναι το κακό;

ΕΜΑΝΟΥ: Είναι πολύ πονηροί.

ΤΟΠΕ: Πρέπει να είναι. (Παύση) Αλλά άκουσε, αυτοί ξέρουν πάντα, πάντα, πάντα ποιο είναι το κακό;

ΕΜΑΝΟΥ: Ναι, πάντα, πάντα, πάντα. Αφού στο είπα, είναι πολύ πονηροί κι έπειτα κάνουν πολλές σπουδές, έχουν απολυτήριο γυμνασίου το λιγότερο και οτιδήποτε άλλο που ακολουθεί.

ΤΟΠΕ: (Έκπληκτος) Με αυτές τις καταστάσεις, καταλαβαίνω.

Από το εσωτερικό του «αυτοκινήτου 2» ακούγεται κλάξον. Ο Εμανού και ο Τοπέ σταματούν την κουβέντα και περιμένουν. Το κλάξον ακούγεται άλλες δύο φορές. Ο Μίλος βγαίνει από το «αυτοκίνητο Α», πάντα ντυμένος τέλεια με τη στολή του καμαριέρη. Οι τρεις φίλοι θαυμάζουν τη σκηνή. Τον παρακολουθούν με το βλέμμα. Ο Μίλος κατευθύνεται «στο αυτοκίνητο 2». Χώνει το κεφάλι του κάτω από το τσουβαλένιο κουρτινάκι.

ΜΙΛΟΣ: Παρακαλώ. Τι επιθυμεί ο Κύριος;

ΑΝΤΡ. ΦΩΝΗ: (Ξερή, επιτακτική) Γυναίκα.

ΜΙΛΟΣ: Φέρνω μία αμέσως στον Κύριο. Επιθυμείς κάτι άλλο;

Σιωπή.

Εύχομαι καλή νύχτα στον Κύριο.

Ο Μίλος πάει στο «αυτοκίνητο Α». Η Ντίλα, με κομπιναιζόν, βγαίνει έτοιμη να κλάψει, και προχωράει προς το «αυτοκίνητο 2». Βάζει το κεφάλι της κάτω από τη λινάτσα.

ΝΤΙΛΑ: Καληνύχτα Κύριε.

Προτού προλάβει να τελειώσει τη φράση της, ένα χέρι την τραβάει μέσα βίαια. Η Ντίλα εξαφανίζεται μέσα στο «αυτοκίνητο 2». Ο Εμανού, ο Τοπέ και ο Φοντέρ παρακολουθούν τη σκηνή με περιέργεια, αλλά χωρίς την παραμικρή έκπληξη.

ΤΟΠΕ: Καταλαβαίνεις, Εμανού… αυτή η ιστορία, να παίζεις όλες τις νύχτες και να μην τελειώνεις ποτέ, αρχίζει να με ενοχλεί.

ΕΜΑΝΟΥ: Μα, Τοπέ, πρέπει και οι φτωχοί να χορεύουν επίσης. Και καθώς δεν έχουν λεφτά να πάνε σε χορό…

ΤΟΠΕ: Βέβαια, εμείς είμαστε που το αναλαμβάνουμε.

ΕΜΑΝΟΥ: Και τι μπορεί να σου στοιχίζει αυτό; Είμαστε οι μόνοι που ξέρουμε όργανο…

ΤΟΠΕ: Ναι, μια φορά, δυο φορές, το πολύ ένα χρόνο αφού το θες. Αλλά πόσα χρόνια πάνε που ερχόμαστε εδώ κάθε νύχτα;

ΕΜΑΝΟΥ: Πολλά που έχασα το λογαριασμό πια.

ΤΟΠΕ: Εγώ καθόλου. Άλλωστε καθώς απαγορεύεται να παίζουμε σε εξωτερικό χώρο, έχουμε τον κίνδυνο να μας πάνε φυλακή, γιατί αυτό δεν ήταν επιτρεπτό. Ξέρεις ότι απόψε θα έρθουνε σίγουρα να μας συλλάβουν.

ΕΜΑΝΟΥ: Έννοια σου. Οι φίλοι θα μας ειδοποιήσουν και θα μπορέσουμε να σωθούμε.

ΤΟΠΕ: Είναι πολύ επικίνδυνο! Κι έπειτα αυτή η επιχείρηση που ξεκίνησες να τους πλέκουμε φανέλες για το χειμώνα και να τους μαζεύουμε μαργαρίτες για να μαθαίνουνε αν το κορίτσι τούς αγαπά όταν είναι ερωτευμένοι. Σε βεβαιώνω πως κι εμένα επίσης θα μου άρεζε πολύ να είμαι ένας φτωχός της συνοικίας.

ΕΜΑΝΟΥ: Να μην ξεχνάς πως πρέπει να είμαστε καλοί.

ΤΟΠΕ: Αλλά σε τι αυτό θα μας εξυπηρετήσει;

ΕΜΑΝΟΥ: Ε, λοιπόν, όταν είμαστε καλοί

(απαγγέλλει σαν να του βάλανε να μάθει ένα μάθημα για αποστήθιση)

αισθανόμαστε μεγάλην εσωτερικήν ευφορίαν που γεννήθηκε χάριν της πνευματικής ηρεμίας της οποίας χαίρεται κανείς όταν εξομοιώνεται προς την ιδεώδη ανθρωπίνην εικόναν.

ΤΟΠΕ: (Ενθουσιώδης) Είσαι καταπληκτικός! Δεν κάνεις ποτέ λάθος ούτε σε ένα γιώτα. Και έπειτα τα λες όλα με μια ανάσα συνεχόμενη, που είναι ακόμα πιο δύσκολο!

ΕΜΑΝΟΥ: Βέβαια, γιατί τα έχω αποστηθίσει απέξω.

Σιωπή.

ΤΟΠΕ: Εγώ πιστεύω πως για να σταματήσουμε τους φτωχούς να βασανίζονται θα έπρεπε να τους σκοτώσουμε όλους.

ΕΜΑΝΟΥ: Αυτό γίνεται για πολύ καιρό που οι άλλοι προσπαθούν και δεν το καταφέρανε, κι ας έχουν πολύ μακρύ χέρι.

ΤΟΠΕ: Δηλαδή, δεν υπάρχει λύση;

ΕΜΑΝΟΥ: Εμείς δεν την γνωρίζουμε ακόμα. Θα πρέπει να συνεχίσουμε τη μουσική, κάθε νύχτα.

ΤΟΠΕ: Το πρόβλημα είναι που οι άλλοι δεν το θέλουν, το ξέρεις καλά. Τις άλλες, τάισες όλους του χορού με ένα καρβέλι ψωμί και μια κονσέρβα σαρδέλες, οργιστήκανε πολύ. Η Χωροφυλακή δε θα σε αφήσει ήσυχο ούτε μία στιγμή.

Από δεξιά μπαίνει ο Τιοσσίδο, εξαντλημένος από την προσπάθεια με τις ασκήσεις του. Η Λάσκα τον ακολουθεί, ακούραστη και τον συμβουλεύει. Κρατάει στα χέρια της ένα μεγάλο ξυπνητήρι.

ΛΑΣΚΑ: Εμπρός, μια μικρή προσπάθεια ακόμη και σπας το ρεκόρ.

Παύση.

Ακόμα μια πολύ μικρή προσπάθεια και σπας το ρεκόρ.

Παύση.

Συνέχισε, συνέχισε.

Παύση.

Αυτή τη φορά θα δεις ότι θα σπάσεις το ρεκόρ πραγματικά.

Η Λάσκα και ο Τιοσσίδο διασχίζουν τη σκηνή από δεξιά στα αριστερά. Βγαίνουν από τα αριστερά. Στη διάρκεια αυτή που η Λάσκα και ο Τιοσσίδο άρχισαν να διασχίζουν τη σκηνή, οι τρεις φίλοι έχουν σταματήσει να μιλούν και τους κοιτάνε με περιέργεια, αλλά χωρίς καθόλου έκπληξη.

ΕΜΑΝΟΥ: Κι αν δεν παίξουμε εμείς, ποιος θα παίξει;

ΤΟΠΕ: Γι’ αυτό, ναι, έχεις δίκιο.

ΕΜΑΝΟΥ: Και με το κρύο που κάνει τη νύχτα αυτή τη στιγμή, αν δε χορέψουνε, σκέψου τι θα γίνει…

ΤΟΠΕ: Σε μένα το λες που όταν παίζω κλαρινέτο παγώνω.

ΕΜΑΝΟΥ: Και σου το είπα χίλιες φορές πως δεν ήταν μία μόνιμη δουλειά. Μόλις βρούμε κάτι πιο άνετο γι’ αυτούς και λιγότερο ξεκούραστο για μας, τέλος η μουσική όλες τις νύχτες.

Από τα παρασκήνια αριστερά, ακούγονται φωνές οργισμένες:

-Άντε ρε μουζικάντηδες! Θα έρθετε ή όχι; Αρκετά σας περιμένουμε.

-Μήπως τώρα θα έρχεσθε αργότερα κάθε βράδυ;

-Αυτό είναι αδικία.

­-(Όλοι μαζί) Μου-σι-κή! Μου-σι-κή! Μου-σι-κή! Μου-σι-κή!

ΤΟΠΕ: Τους ακούς;

ΕΜΑΝΟΥ: Είναι αλήθεια πως είναι θυμωμένοι.

ΤΟΠΕ: Κι αν δεν αρχίσουμε αμέσως, δεν ξέρω τι είναι ικανοί να κάνουνε.

ΕΜΑΝΟΥ: Περιμένετε μια στιγμή να τελειώσω τη βελονιά μου.

Ο Εμανού πλέκει με βιάση για να αποτελειώσει την αρχινισμένη βελονιά το δυνατό γρηγορότερα.

Ακούγονται πάντα φωνές ολοένα και περισσότερο πιο απότομες στο βάθος και δεξιά:

-(Όλοι) Μου-σι-κή! Μου-σι-κή! Μου-σι-κή! Μου-σι-κή!

–(Μία φωνή) Μα τι κάνουν αυτοί οι καταραμένοι μουσικοί που δεν έρχονται;

ΤΟΠΕ: Άντε, έλα, θα μας λυντσάρουν.

ΕΜΑΝΟΥ: Βίαιοι όπως είναι!

ΤΟΠΕ: Βέβαια, είναι δικό μας λάθος, θα έπρεπε να είμαστε κιόλας στην εξέδρα.

ΕΜΑΝΟΥ: Πηγαίνετε εσείς εκεί. Θα σας συναντήσω μόλις τελειώσω.

ΤΟΠΕ: Καλά, άντε γεια.

Ο Τοπέ και ο Φοστέρ βγαίνουν από δεξιά. Αμέσως οι άνθρωποι που φώναζαν άρχισαν να σφυρίζουν. Εδώ κι εκεί, ακούγονται, παρόλα αυτά, κάποια ξεκομμένα, αραιά χειροκροτήματα. Ύστερα από λίγο, αρχίζει η μουσική. Τα τραγούδια παίζονται απαλά. Μόνο τζαζ και ροκ-ν-ρολ.

Μόλις ο Τοπέ και ο Φοντέρ αφήνουν τη σκηνή, ο Εμανού τρέχει δεξιά, να σιγουρευτεί πως οι φίλοι του έφυγαν καλά και πλησιάζουν αμέσως στο «αυτοκίνητο 2».

ΕΜΑΝΟΥ: (Μουρμουριστά) Ντίλα! Ντίλα!

Σιωπή.

ΦΩΝΗ ΑΝΤΡΙΚΗ: («Μέσα από το αυτοκίνητο 2» περιφρονητικά) Περιμένετε, βρωμιάρηδες, θα βγει σε λίγο.

Σιωπή.

(Ο Εμανού περιμένει ανυπόμονα. Η Ντίλα ξεπροβάλλει το κεφάλι της. Κάνει να βγει. Ξαφνικά ένα χέρι την τραβάει πάλι μέσα).

Σιωπή.

ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΑΡΡΑΜΠΑΛ – FERNANDO ARRABAL

(1932 – )

Γάλλο-Ισπανός θεατρικός συγγραφέας

Εκφραστής του Θεάτρου του Παραλόγου.

Γεννήθηκε στη Melilla της Ισπανίας. Σπούδασε νομικά στη Μαδρίτη. Από το 1954 μέχρι σήμερα ζει μόνιμα στη Γαλλία και γράφει τα έργα του στη γαλλική γλώσσα. Όσον αφορά την εθνικότητά του, ο ίδιος περιγράφει τον εαυτό του ως “desterrado” – “μισό-εκπατρισμένο, μισό-εξόριστο”. Είναι ένας εκκεντρικός καλλιτέχνης και ανατρεπτικός διανοούμενος, ένας πολυγραφότατος συγγραφέας και μία πολυσχιδής προσωπικότητα καθότι είναι θεατρικός συγγραφέας, μυθιστοριογράφος, δοκιμιογράφος, ποιητής, σεναριογράφος, σκηνοθέτης, κινηματογραφιστής και ζωγράφος. Τα έργα του εκφράζουν τη φρίκη και την οδυνηρή εμπειρία του εμφυλίου πολέμου και της δικτατορίας στην Ισπανία. Στη συγγραφή των έργων του αμφισβητεί τα πάντα και αντιτίθεται στην πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα που μαστίζει την ύπαρξή του. Η κατάσταση στην Ισπανία επηρέασε την παιδική του ηλικία, τραυματίστηκε ψυχικά από την απουσία του πατέρα του, ο οποίος κατηγορήθηκε και φυλακίστηκε για τις πολιτικές του θέσεις. Έχει διαρκή αντιφασιστική δράση. Θεωρείται ως εκπρόσωπος μιας εποχής έντονης επαναστατικής δημιουργίας. Αποτυπώνει το ουτοπικό, το φανταστικό στοιχείο που κυριαρχεί στα έργα του και έχει μία προοδευτική καλλιτεχνική οπτική καθώς και ανατρεπτική γραφή. Εμπνευσμένος από το Θέατρο του Παραλόγου έδωσε μία απάντηση με μία πρόταση συμπυκνωμένη και περιεκτική: «Οι λογοκριτές και οι ιεροεξεταστές, αυτοί με κατανοούν, καθώς γκαρίζουν και σκούζουν δυνατά, είπε ο υποκριτής στον ιπποκρατικό». Οι χαρακτήρες των προσώπων στα έργα του είναι ταυτόχρονα καταπιεστές και καταπιεζόμενοι, αθώοι και σκληροί. Ένοχο είναι το κατεστημένο που πρέπει να αλλάξει. Ο Αρραμπάλ είπε: «δεν ψηφίζω για να μη χαλάσω τη δημοκρατία».

Το βιβλίο του «Γράμμα στον Φράνκο», κατά τη διάρκεια της ζωής τού δικτάτορα στην Ισπανία, απαγορεύτηκε, όπως και το σύνολο τού έργου του.

Η συγγραφική του τέχνη έχει αναγνωριστεί διεθνώς,  τα κείμενά του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και τα θεατρικά του έργα ανεβαίνουν συνεχώς σε θεατρικές σκηνές σε ολόκληρο τον κόσμο.

Μέσα από τα έργα του εκφράζει τα προσωπικά του συναισθήματα και όνειρα καθώς επίσης ενδιαφέρεται να αναπτύξει ένα αφηρημένο θέατρο.

Έγραψε εκατό θεατρικά έργα, δεκατέσσερα μυθιστορήματα, δοκίμια, συμμετείχε σε οχτακόσιες ποιητικές συλλογές.

Το 1958 παντρεύτηκε με την Luce Moreau και απέκτησαν δύο παιδιά.

Χαρακτηριστικά του έργα είναι:

Ως δραματικός συγγραφέας: «Νεκροταφείο αυτοκινήτων»

Ως μυθιστοριογράφος: «Η κόρη του Κινγκ Κονγκ»

Ως δοκιμιογράφος: «Αποτυχία και μύθος»

Ως ποιητής: «Ο λίθος της τρέλας»

Ως κινηματογραφιστής: «Θα καλπάσω σαν άλογο τρελό»

Ως ζωγράφος: «Αδύνατοι έρωτες»

Ήταν από τους πιο αμφιλεγόμενους συγγραφείς της εποχής του και το έργο του αναγνωρίστηκε διεθνώς. 

Βραβεία:

–Μεγάλο Βραβείο για το Θέατρο της Γαλλικής Ακαδημίας

–Premio Mariano de Cavia για τη δημοσιογραφία

–Nabokov για μυθιστορήματα

–Espasa για δοκίμια

–Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας Ισπανίας

-Παγκόσμιο Βραβείο Θεάτρου

–Κέρδισε μία θέση στη λίστα των υποψηφίων για το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 2005

Στις 14 Ιουλίου, 2005, στη Γαλλία του απενεμήθη το παράσημο του Ιππότη της  Λεγεώνας της Τιμής – Légion d ‘Honneur

Το 2007, το Τμήμα Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ. τον ανακήρυξε «Επίτιμο Διδάκτορα».

 

Του απονεμήθηκαν βραβεία για το έργο του από διάφορες χώρες:

Ισπανία, Γαλλία, Γερμανία, Βραζιλία, Βέλγιο, Ιταλία, Ελλάδα κ.ά.

• 1999: Βραβείο ποίησης Alessandro Manzoni (Ιταλία)

• 1998: Βραβείο της Εταιρείας Συγγραφέων (Γαλλία)

• 1995: Λειτουργός Τεχνών και Γραμμάτων (Γαλλία)

• 1986: Χρυσό μετάλλιο Καλών Τεχνών του Υπουργείου Πολιτισμού (Ισπανία)

• 1983: Chevalier of Arts and Letters (Γαλλία)

• 1982: Βραβείο Nadal για το La Torre herida por el rayo (Ισπανία)

• 1976: Βραβείο Obie για το Θέατρο (Νέα Υόρκη)

• 1965: Βραβείο Θεάτρου Lugné-Poë (Γαλλία)

• 1959: Βραβείο Ίδρυμα Ford με τον Italo Calvino , τον Hugo Claus , τον Charles Tomlinson , τον Günter Grass και τον Robert Pinget (Νέα Υόρκη)

 Κύρια έργα του:

Θέατρο 

1958

–Oraison-Λόγος 

-Les deux bourreaux-Οι δύο δήμιοι 

-Fando et Lis 

-Le cimetière des voitures – Νεκροταφείο αυτοκινήτων

–Guernica 

-Le labyrinthe-Λαβύρινθος 

-Le tricycle-Το τρίκυκλο 

–Pique-nique en campagne-Πικνίκ στην εξοχή

–La bicyclette du condamné-Το ποδήλατο του καταδικασμένου 

1959

–Baal Babylone-Ο Βάαλ της Βαβυλώνας

1965

-Cérémonie pour un noir assassiné-Τελετή για ένα δολοφονημένο Μαύρο  

-Cérémonie pour une chèvre et un nuage-Τελετή για μια κατσίκα και ένα σύννεφο 

1966

-Le Couronnement-Η Στέψη 

-Concert dans un œuf-Συναυλία σε ένα αυγό 

1967

–L‘architecte et l‘Empereur d‘Assyrie–Ο αρχιτέκτονας και ο αυτοκράτορας της Ασσυρίας

-Les amours impossibles-Ακατόρθωτοι έρωτες

-Les quatre cubes-Τέσσερις κύβοι 

-La société solennelle-Επίσημη κοινωνία 

-La jeunesse illustrée-Λαμπρή νεότητα 

1968

-Le Jardin des Délices-Ο Κήπος των Ηδονών 

-Bestialité érotique-Ερωτική κτηνωδία 

-Une tortue nommée Dostoïevski-Μία χελώνα που ονομάζεται Ντοστογιέφσκι 

1969

-L’Aurore rouge et noire-Κόκκινη και μαύρη Αυγή 

–Le lai de Barabbas-Το ποιηματάκι του Βαραββά 

1975

-Jeunes barbares d’aujourd’hui-Νεαροί βάρβαροι του σήμερα 

1976

-La guerre de mille ans-Ο πόλεμος χιλίων χρόνων

1978

-La tour de Babel-Ο πύργος της Βαβέλ

-La marche royale-Βασιλικό εμβατήριο 

-La gloire en images-Η δόξα σε εικόνες 

1980

-Mon doux royaume saccagé-Το γλυκό μου λεηλατημένο βασίλειο 

–Le Roi de Sodome-Ο Βασιλιάς των Σόδομ 

1982

-Lève-toi et rêve-Σήκω και ονειρέψου 

1984

-Les délices de la chair-Οι απολαύσεις της σάρκας 

1992

-Œuvres Tome I (théâtre, poésie, roman)–Έργα Τόμος Ι (θέατρο, ποίηση, μυθιστόρημα)

1996

–Comme un lis entre épines-Σαν ένα κρίνο ανάμεσα στ’αγκάθια 

1999

-Lettre d’amour-Ερωτική επιστολή 

 Μυθιστορήματα 

 -L’enterrement de la sardine-Η κηδεία της σαρδέλας (1984)

-La Reverdie-Ονειροπόληση (1985)

-La vierge rouge-Ερυθρά παρθένα (1986)

-La fille de King-Kong-Η κόρη του King-Kong (1988)

-La tueuse du jardin d’hiver-Η δολοφόνος του χειμωνιάτικου κήπου (1994)

–Le funambule de Dieu-Ο σχοινοβάτης του Θεού (1998)

–Porté disparu-Ο εξαφανισμένος (2000)

-Champagne pour tous-Σαμπάνια για όλους (2002)

 Δοκίμια

-Le Panique-Πανικός 

-Les échecs féeriques et libertaires-Σκάκι μαγικό και της απόλυτης ελευθερίας (άρθρα  L’Express)

-Carta a Fidel Castro 

-Echecs et mythe-Σκάκι και μύθος 

-El Greco 

-Goya / Dalí 

–Fêtes et défaites sur l’échiquier-Γιορτές και αποτυχίες στην σκακιέρα

-Un esclave nommé Cervantès-Ένας ονομαστός σκλάβος Cervantès

-Diccionario panico 

-Houellebecq! 

 Ποίηση

• La pierre de la folie-Η πέτρα της τρέλας (1963)

• Cent sonnets-Εκατό σονέτα (1965)

• Humbles paradis-Ταπεινοί παράδεισοι (1985)

Ταινίες μεγάλου μήκους 

Έγραψε και σκηνοθέτησε επτά μεγάλου μήκους ταινίες και του έχει απονεμηθεί το Premio Pier Paolo Pasolini για τη συνεισφορά του στον κινηματογράφο.

• 1971: Viva la muerte 

• 1973: J’irai comme un cheval fou–Θα πάω σαν ένα τρελό άλογο   

• 1975: L’arbre de Guernica-Το δένδρο της Guernica

• 1982: L’empereur de Pérou–Ο αυτοκράτορας του Περού 

• 1983: Le cimetière des voitures–Νεκροταφείο αυτοκινήτων

• 1992: Adieu, Babylone!-Αντίο, Βαβυλώνα!  

• 1998: Χόρχε Λουίς Μπορτζέ: Una vida de poesía  

 Ταινίες μικρού μήκους

• 1978: Sang et or-Αίμα και χρυσός 

• 1990: Échecs et Mythe-Σκάκι και μύθος 

• 1991: Νέα Υόρκη! 

Έγραψε Όπερες 

•Faustbal  με τη μουσική του Λεονάρντο Μπαλάντα 

•Apokaliptica , μουσική του Milko Kelemen .

•L’opéra de la Bastille , μουσική του Marcel Landowski

•Picknick im Felde , μουσική του Κωνσταντίνου Στυλιανού

•Guernica , μουσική του Ostfiend Busing

Βιβλία καλλιτεχνών 

Ο Arrabal έχει κάνει πάνω από 700 βιβλία καλλιτεχνών σε συνεργασία με τους  Σαλβαδόρ Νταλί, Ρενέ Μαγκρίτ, Roland Topor, Julius Baltazar, Antonio Saura, Olivier Ο Olivier, Μαξίμ Γκοντάρ,  Jean Cortot, Χόρχε Καμάτσο, Ralph Gibson, Milan Kundera, Michel Houellebecq κ.ά. Περιλαμβάνουν:

• L’odeur de Sainteté (Παρίσι: Yves Rivière, 1975 · με τον Antonio Saura · 2 αντίτυπα)

• Cinq sonnets, cincq eaux-fortes (Παρίσι: André Biren, 1980 · με Baltazar · 80 αντίγραφα)

• Sous le flux libertin (Παρίσι: Robert et Lydie Dutrou, 1991, με τον Jean Cortot )

• Τριπτίκ ( Cuenca : Menú, 2004 · με την Catherine Millet και τον Michel Houellebecq · 36 αντίτυπα)

• Clitoris (ποίημα 2008 με 56 μεταφράσεις, συμπεριλαμβανομένης της Τσεχίας από τον Μίλαν Κούντερα)

 ΤΕΧΝΗ

Πίνακες ζωγραφικής

Ο Arrabal έχει παραγάγει περίπου 50 καμβάδες και 100 σχέδια και κολλάζ, τα οποία έχουν εκτεθεί σε μουσεία όπως το Κέντρο Τέχνης του Παρισιού, το Musée de Bayeux και το Μουσείο Τέχνης Villa San Carlo Borromeo στο Μιλάνο .

• Η προσέγγισή του στη ζωγραφική συνεπάγεται στενή συνεργασία με καλλιτέχνες που παράγουν ελαιογραφίες μεγάλου σχήματος με βάση τα λεπτομερή σκίτσα που παρέχει.

• Το 1962, η πρώτη ζωγραφική του επιλέχθηκε για αναπαραγωγή στην τέχνη La Brèche: Action Surrealiste Revue από τον ιδρυτή του συντάκτη, André Breton .

 Ενδιαφέρον για το σκάκι 

Ο Arrabal έχει έντονο ενδιαφέρον για το σκάκι και έχει παρακολουθήσει πολλά τουρνουά σκακιού. Για περισσότερα από τριάντα χρόνια, έχει γράψει μια στήλη για το σκάκι για το γαλλικό εβδομαδιαίο περιοδικό ειδήσεων L’Express . Οι στήλες του έχουν συμπεριλάβει, μεταξύ πολλών άλλων:

• Echecs et mythes

• Fêtes et défaites sur l’échiquier

• Les échecs féeriques et libertaires

«Νεκροταφείο αυτοκινήτων»

Παράλογο δεν είναι το έργο, ούτε ο συγγραφέας που αντιμετωπίζει, παρουσιάζει και μεγεθύνει τον παραλογισμό που διαπιστώνει μέσα στον κόσμο. Προσές που ζητάει λογική συγκρότηση, φιλοσοφικό έρεισμα, αιτιολόγηση, και χέρια γερά να κρατάνε τα γκέμια του έργου. Δηλαδή, το νέο τούτο θέατρο δεν είναι, καθώς αισιοδοξούν μερικοί, μια νέα ευκαιρία για αγυρτεία. Ούτε ευκαιρία για τους παραληρούντες, τους επιληπτικούς, που πάνε να μετουσιώσουν το ολότελα προσωπικό τους πρόβλημα σε τέχνη. Το έργο που θα προβεί από τέτοια διεργασία χρησιμεύει, για την προσωπική σωτηρία του συγγραφέα του, ίσως υποκαθιστά το ψυχαναλυτικό ντιβάνι, αποτελεί προσωπική υπόθεση του γράψαντος.
Όμως, επειδή το θέατρο, σήμερα μάλιστα περισσότερο από άλλες εποχές, είναι κοινωνικό λειτούργημα, το μη υπέρ-προσωπικό είδος έργου, μια ευκαιρία ψυχαναλυτικής εκτόνωσης του συγγραφέα του, είναι λάθος… Η προσωπική αποδέσμευση του καθενός από τα στοιχεία που τον κυνηγούν δεν ενδιαφέρει το Κοινό. […]

(Από τον πρόλογο της έκδοσης: Μάτεσις Παύλος)

Υπόθεση:

Μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων καταφεύγει σε ένα νεκροταφείο αυτοκινήτων ύστερα από μία πυρηνική έκρηξη που έχει καταστρέψει τον κόσμο. Όλοι όσοι βρίσκονται εκεί καταζητούνται από την αστυνομία. Ο ήρωας Emanou (Εμμανουήλ), ένας τρομπετίστας, είναι ο αρχηγός ενός γκρουπ τριών μουσικών.

Η δράση των προσώπων τοποθετείται σε ένα χώρο άθλιο και βρώμικο, σε ένα εγκαταλειμμένο νεκροταφείο αυτοκινήτων, που λειτουργεί ως ξενοδοχείο.

*Το έργο ανέβηκε στην Ελλάδα το 1972, στο Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν.

Πάρης Βορεόπουλος [Συνεργάτης του RealOraiokastro.gr]

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Φοίτησε στο Κολλέγιο De La Salle. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και Θέατρο σε Δραματική Σχολή. Εργάστηκε ως καθηγητής και διευθυντής σε σχολεία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Ασχολήθηκε με την ποίηση, το θέατρο, την κριτική, τη λογοτεχνία, τη μετάφραση κ.ά.

Ως συγγραφέας δημοσίευσε τα έργα:

• «Ανθολογία Γαλλικής Ποίησης», μεταφράσεις ποιημάτων δέκα Γάλλων ποιητών, παρουσίαση βιογραφικών στοιχείων και ποιητικών “Σχολών”.

• «Το Αιώνιο Παιχνίδι», μονόπρακτο θεατρικό έργο, το οποίο ανεβάστηκε σε θεατρική σκηνή.

• «Ποιητικές Διαδρομές», ποιητική συλλογή.

• «Η Ζωή και το Έργο του Αλμπέρ Καμύ», κριτική μελέτη.

• «Κριτικές Μελέτες Αισθητικής του Γκυ ντε Μωπασσάν», μετάφραση παρουσίαση και σχόλια όσον αφορά τις απόψεις του Γάλλου συγγραφέα, για την τεχνική απόδοσης ενός γραπτού κειμένου καθώς και των εικαστικών τεχνών, ζωγραφική-γλυπτική.

• «Οδοιπορικό Ζωής», ποιητική συλλογή.

• «Ταξιδεύοντας στο Χρόνο», συλλογή διηγημάτων.

• «Η Παιδεία στην Καππαδοκία»

από την αρχαιότητα ως την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1924,

επιστημονική μελέτη.

– «Δύο Λογοτεχνικά Μανιφέστα: André Breton και Jean–Paul Sartre»,

δοκίμιο.

• «Η Μικρά Ασία μέσα από την Ελληνική Λογοτεχνία», δοκίμιο.

• «Τραγούδια του Δημήτρη Θέμελη με συνοδεία πιάνου σε στίχους Πάρη Βορεόπουλου», ποιήματα, μουσικά κείμενα και CD με τραγούδια.

Μοίρασε το άρθρο!