Το Ρολόι της Αποκάλυψης δείχνει δύο λεπτά πριν τα μεσάνυχτα

Τον περασμένο μήνα η αμερικανική Εθνική Επιτροπή για την Ατομική Ενέργεια ανακοίνωσε ότι το πρώτο πυρηνικό όπλο της εποχής Τραμπ τέθηκε σε παραγωγή.

Η πυρηνική κεφαλή W76-2 πέρασε από τη γραμμή συναρμολόγησης πέρασε στη γραμμή παραγωγής του αμερικανικού εργοστασίου όπλων Pantex Plant. To εν λόγω όπλο αποτελεί παραλλαγή του βασικού πυρηνικού όπλου που εκτοξεύεται από υποβρύχια του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού, του W76-1, που θεωρείται στρατηγικό όπλο κι έχει απόδοση περίπου 100 κιλοτόνων. Αυτό που κάνει το W76-2 νέο, είναι το γεγονός ότι έχει μικρότερη απόδοση, περίπου 5-7 κιλοτόνων, γεγονός που το κατατάσσει στα «μίνι» πυρηνικά όπλα. Είναι δηλαδή κατά 1/3 μικρότερο από τη βόμβα που έπεσε στη Χιροσίμα το 1945 και είχε απόδοση 15 κιλοτόνων.

Ωστόσο, όπως σημειώνει η Le Monde Diplomatique, αυτό δεν είναι καθησυχαστικό, αλλά αντιθέτως είναι το στοιχείο που κάνει το συγκεκριμένο πυρηνικό όπλο, ίσως, το πιο επικίνδυνο που κατασκευάστηκε ποτέ. Συμβατή με την ευελιξία της διοίκησης Τραμπ για τη χρήση πυρηνικών, η συγκεκριμένη βόμβα δεν είναι σχεδιασμένη ως αποτρεπτικό μέσο έναντι μιας άλλης χώρας που αναπτύσσει πυρηνικά,αλλά έχει σχεδιαστεί για να χρησιμοποιηθεί. Αυτό είναι το όπλο που θα μπορούσε να κάνει το μέχρι σήμερα αδιανόητο, πραγματικότητα.

Εδώ και καιρό οι δυνάμεις που κατέχουν πυρηνικά είχαν στο δυναμικό τους πυρηνικά όπλα χαμηλής ισχύος, αλλά επρόκειτο για όπλα που χαρακτηρίζονται τακτικά και είναι σχεδιασμένα για χρήση στα όρια ενός συγκεκριμένου πεδίου μάχης ή σε ένα περιφερειακό μέτωπο πολέμου. Η συντριπτική τους πλειοψηφία τους , δε, καταστράφηκε με τις συμφωνίες μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας για τη μείωση των πυρηνικών όπλων που ακολούθησαν το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η οποία θα χαιρετιζόταν με ανακούφιση από τους στρατιωτικούς που κατανοούσαν τον αυτοκαταστροφικό παραλογισμό της χρήσης τους.

Το να ταξινομεί όμως κάποιος τα πυρηνικά όπλα ως υψηλής ή χαμηλής απόδοσης με βάση την καταστροφική τους εμβέλεια δεν έχει κανένα νόημα. Στην πραγματικότητα, οποιαδήποτε χρήση ενός τέτοιου όπλου εναντίον ενός παρομοίως ένοπλου αντιπάλου, θα μπορούσε να ξεκινήσει μια αναπόφευκτη αλυσίδα πυρηνικής κλιμάκωσης, που δύσκολα θα μπορούσε κανείς να φανταστεί που θα μπορούσε να σταματήσει. Η μία πλευρά δεν επρόκειτο ποτέ να μην ανταποδώσει ένα χτύπημα από την άλλη και αυτό θα εξελίσσονταν σε μία αποκαλυπτική ανταλλαγή πυρών. Ο «περιορισμένος πυρηνικός πόλεμος», με άλλα λόγια, ήταν φαντασίωση. Όχι πλέον, δυστυχώς.

Σε αντίθεση με τα όπλα τακτικής, τα διηπειρωτικά στρατηγικά πυρηνικά σχεδιάστηκαν για να στοχεύουν άμεσα την μακρινή πατρίδα ενός εχθρού. Μέχρι τώρα, η ακραία καταστροφική δύναμή τους (πολλές φορές μεγαλύτερη από αυτή που προκλήθηκε στη Χιροσίμα) καθιστούσε αδύνατο να φανταστούμε ότι η χρήση τους θα μπορούσε να είναι ένα σενάριο που θα γίνει πραγματικότητα, πολύ δε περισσότερο ότι θα μπορούσαν ποτέ να είναι ηθικά αποδεκτά. Ήταν ακριβώς η άρση αυτής της πρακτικής αναστολής – η ηθική φάνηκε να μην μετράει – που η διοίκηση Τραμπ πρώτα αποσυρόμενη από την συμφωνία για τα πυρηνικά INF και ύστερα με την παραγωγή του W76-2. Μετά από τα δύο αυτά γεγονότα, δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία ότι η ανθρωπότητα μπήκε σε μια επικίνδυνη δεύτερη πυρηνική εποχή.

Πόσο κοντά βρισκόμαστε στην καταστροφή;

Μία «ανωμαλία» της πυρηνικής εποχής είναι μέχρι σήμερα το ότι μερικοί από τους πιο έντονους επικριτές των πυρηνικών όπλων είναι αυτοί που τα δημιούργησαν. Το έμβλημα της αντιπυρηνικής κίνησης, το Bulletin of Atomic Scientists, είναι ένα διμηνιαίο περιοδικό, που ιδρύθηκε μετά τις βομβιστικές επιθέσεις της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι από βετεράνους επιστήμονες του Manhattan Project, το οποίο δημιούργησε τα πρώτα πυρηνικά όπλα.

Ξεκινώντας από το 1947, στο εξώφυλλο του περιοδικού λειτουργεί ως ένα είδος πυρηνικού συναγερμού, το λεγόμενο «Ρολόι της Αποκάλυψης» (Doomsday Clock), που ο λεπτοδείκτης του πλησιάζει τα μεσάνυχτα, που θα σημάνουν την πυρηνική καταστροφή.

Το 1947 το ρολόι έδειχνε 23:53. Όταν, το 1949, η Σοβιετική Ένωση απέκτησε την πρώτη της ατομική βόμβα, η ώρα πήγε 23:57. Το 1991, μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, επανατοποθετήθηκε στις 23:43 και στη συνέχεια για μερικά χρόνια γεμάτα ελπίδα κανείς δεν το κοίταξε ξανά. Το 2005 η «ώρα της Αποκάλυψης» έδειξε και πάλι 23:53. Τον περασμένο μήνα, μετά την ανακοίνωση της κατασκευής του πρώτου W76-2 το περιοδικό κυκλοφόρησε με το «Ρολόι της Αποκάλυψης» να δείχνει μόλις δύο λεπτά από τα μεσάνυχτα. Κάτι που συνέβη μόνο μία φορά ακόμη αλλά 66 χρόνια πριν.

Αν η κατασκευή ενός νέου πυρηνικού όπλου χαμηλής απόδοσης σηματοδοτεί μια αποφασιστική στροφή κινδύνου, αποτελεί ειρωνεία ότι η τελευταία τέτοια στιγμή αφορούσε την κατασκευή του ακριβώς αντίθετου είδους πυρηνικού όπλου: ενός σούπερ όπλου, όπως ονομάστηκε στη συνέχεια, της βόμβας υδρογόνου. Αυτό έγινε το 1953 και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η πιο μοιραία στροφή στην πυρηνική ιστορία. Η βόμβα υδρογόνου ήταν 100 έως και 1.000 φορές πιο ισχυρή από τη βόμβα στη Χιροσίμα.

H υδρογονοβόμβα έδωσε στα χέρια των ανθρώπων , μια δύναμη που μόνο οι θεοί θα μποορούσαν να έχουν. Οι επιστήμονες της ατομικής βόμβας του Manhattan Project διαφώνησαν σθεναρά με την ανάπτυξη ενός τέτοιου νέου όπλου, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου για το ανθρώπινο είδος. Η «Σούπερ Βόμβα» θα ήταν «γενοκτονική». Μετά τις προειδοποιήσεις των επιστημόνων, τα μέλη της Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας συνέστησαν – με τρεις ψήφους έναντι δύο – να μην αναπτύξουν ένα τέτοιο όπλο, αλλά ο Πρόεδρος Τρούμαν αποφάσισε την κατασκευή της.

Στις 31 Οκτωβρίου του 1952 στην πόλη Enewetak, στα Νησιά Μάρσαλ του Ειρηνικού ωκεανού έγινε η πρώτη έκρηξη βόμβας υδρογόνου από τις ΗΠΑ. Η έκρηξη εξαέρωσε 80 τόνους εδάφους και είχε 8 μίλια διάμετρο με 27 μίλια ύψος. Στις 12 Αυγούστου η Σοβιετική Ένωση απάντησε, πραγματοποιώντας την πρώτη δοκιμή βόμβας υδρογόνου της.

Μπορεί να φαίνεται άτοπο να συγκρίνεται η κατασκευή ενός λεγόμενου «μίνι πυρηνικού πολέμου» με τη δημιουργία του «σούπερ όπλου» σχεδόν πριν από έξι δεκαετίες, αλλά ειλικρινά, ποιο νόημα μπορεί πραγματικά να έχει ο χαρακτηρισμός «μίνι» όταν μιλάμε για πυρηνικό πόλεμο;

Το θέμα είναι ότι, όπως και το 1952 έτσι και το 2019, διασχίζεται ένα ακόμη κομβικό όριο διαμόρφωσης της εποχής. Κατά ειρωνικό τρόπο, επειδή η βόμβα υδρογόνου έγινε τελικά κατανοητό ότι ήταν ακριβώς αυτό που οι διαφωνούντες επιστήμονες ισχυρίστηκαν ότι ήταν – ένα όπλο γενοκτονίας – οι πιέσεις κατά της χρήσης της αποδείχθηκαν ανυπέρβλητες κατά τη διάρκεια σχεδόν τεσσάρων δεκαετιών άγριας εχθρότητας Ανατολής-Δύσης. Σήμερα, το W76-2 που είναι τοποθετημένο στους πυραύλους Trident, θα μπορούσε να ρίξει το μετα-Χιροσίμα και Ναγκασάκι ταμπού κατά της χρήσης πυρηνικών όπλων. Με άλλα λόγια, τόσα χρόνια μετά την εξαφάνιση από προσώπου γης του νησιού Elugelab, το «απόλυτο όπλο» κανονικοποιείται.

Με τον Πρόεδρο Τραμπ να ενσαρκώνει τη θεωρία του madman, του Ρίτσαρντ Νίξον, δηλαδή την πεποίθηση ότι ένας Αμερικανός ηγέτης θα πρέπει να είναι τόσο ασταθής που ένας αντίπαλος θα πρέπει να φοβάται ότι στην πραγματικότητα θα μπορούσε να πατήσει το κουμπί των πυρηνικών – τι μέλλει γενέσθαι;

Χρειάζεται άμεση δράση πριν το W76-2 και τα διάδοχα όπλα του κάνουν τον πλανήτη να καταλάβει τι πραγματικά σημαίνει πυρηνικός πόλεμος.

Μοίρασε το άρθρο!