ΤΟ ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΙΟΝΕΣΚΟ

«ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΣΦΑΓΗΣ»

του Ευγένιου Ιονέσκο – 1970

Ένα από τα σημαντικότερα θεατρικά έργα όλων εποχών,

περιλαμβάνει ένα συγκλονιστικό και επίκαιρο απόσπασμα:

«Σας συγκέντρωσα εδώ για τελευταία φορά, στην πλατεία της πόλης μας, για να σας ενημερώσω: Μας συμβαίνει κάτι εντελώς ανεξήγητο. Δεχθήκαμε επίθεση από ένα λοιμό αγνώστων αιτιών. Οι γειτονικές πόλεις και χώρες μάς έχουν κλείσει τα σύνορά τους. Στρατός έχει κυκλώσει την πόλη μας. Κάθε είσοδος και έξοδος απαγορεύεται. Μέχρι χτες ήμασταν ελεύθεροι, όμως από σήμερα είμαστε σε καραντίνα. Συμπολίτες κι επισκέπτες της πόλης μας, μην επιχειρήσετε να δραπετεύσετε, γιατί θ’ αντιμετωπίσετε τα πυρά των στρατιωτών που καραδοκούν σε κάθε έξοδο της πόλης. Χρειάζεται να οπλιστούμε με όλο το θάρρος που διαθέτουμε. Επίσης χρειάζονται γερά χέρια ν’ ανοίγουν τάφους. Τα οικόπεδα, οι ακάλυπτοι χώροι, οι αυλές, τα γήπεδα, όλα επιτάσσονται, γιατί τα νεκροταφεία γέμισαν. Επίσης ζητώ εθελοντές να επιτηρούν τα μολυσμένα σπίτια, μήπως κάποιος μπει ή βγει. Θα ορίσουμε ορκωτούς επόπτες που θα επισκέπτονται τα σπίτια … για να αναφέρουν στις αρχές, προκειμένου να απομονωθούν οι πιθανοί φορείς. Όποιος μπαίνει σε μολυσμένο σπίτι θα θεωρείται ύποπτος και θ’ απομονώνεται εκεί μέσα. Φυλαχτείτε από τους υπόπτους. ΚΑΤΑΓΓΕΙΛΕΤΕ τους για το καλό του συνόλου! Ζητάμε γιατρούς, νεκροθάφτες, σαβανωτές και κάθε χρήσιμη για την περίσταση ειδικότητα. Κάθε πολίτης οφείλει να προσφέρει στο συνάνθρωπό του: να τον επιτηρήσει ή να του κλείσει τα μάτια. Το σύνθημά μας είναι, «Θάψε τόν πλησίον σου, μπορείς!». Αντίδοτο για το λοιμό δεν έχουμε βρει. Προσπαθούμε να τον περιορίσουμε, μήπως μερικοί τυχεροί επιβιώσουν, όμως αυτό είναι άγνωστο. Απαγορεύονται οι συνεστιάσεις και όλα τα θεάματα. Τα καταστήματα, τα εστιατόρια και τα καφενεία θα λειτουργούν ελάχιστες ώρες, για να περιοριστεί η εξάπλωση ψευδών ειδήσεων. Διότι υπάρχει η υποψία πως το κακό που μας βρήκε προέρχεται από κάτι ανώτερό μας, από τον ουρανό, και καθετί από τον ουρανό διαβρώνει σαν αόρατη βροχή τις στέγες, τους τοίχους και τις ψυχές μας. Όπως σας είπα, αυτή είναι η τελευταία δημόσια συγκέντρωση. Ομάδες πάνω από τρία άτομα θα διαλύονται. Επίσης, απαγορεύεται να περιφέρεστε άσκοπα. Όλοι οι πολίτες επιβάλλεται να κυκλοφορείτε ανά δύο, για να επιτηρείτε ο ένας τον άλλο. Τώρα γυρίστε στα σπίτια σας και μείνετε εκεί. Θα βγείτε μόνο σε περίπτωση μεγάλης ανάγκης. Ειδικά συνεργεία θα στιγματίζουν την πόρτα κάθε μολυσμένου σπιτιού: θα κάνουν έναν μεγάλο κόκκινο σταυρό με μπογιά στην πόρτα και θα γράφουν, “Ελέησόν με, Κύριε!”».

1970

Ευγένιος Ιονέσκο – Eugène Ionesco

«Το κωμικό είναι η βαθύτερη γνώση του παραλόγου, γι’ αυτό νομίζω ότι προξενεί μεγαλύτερη απόγνωση από το τραγικό. Το κωμικό είναι τραγικό και η τραγωδία του ανθρώπου είναι μια κωμωδία».
Ευγένιος Ιονέσκο

“Το παιχνίδι της σφαγής” 

Ένα έργο που γράφηκε πριν από πενήντα χρόνια και παραμένει ακόμα επίκαιρο και διαχρονικό.

Το έργο αυτό παίχτηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, το 1971, στο Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν με τον οποίο ο Ιονέσκο ήταν φίλος.

Σ’ αυτό το έργο δεν υπάρχουν ήρωες. Πρωταγωνιστεί μια ολόκληρη πόλη, όπου οι κάτοικοί της πεθαίνουν κατά χιλιάδες, από μιαν ανεξήγητη και ξαφνική επιδημία που αφανίζει μια πόλη. Οι κάτοικοί της έρχονται ο ένας μετά τον άλλον αντιμέτωποι με το θάνατο.

Είναι από τα πιο πολύμορφα και προκλητικά έργα του Ιονέσκο.

Ένα καταπληκτικό κείμενο του Θεάτρου του παραλόγου όπου ο λόγος υπογραμμίζει τη διαχρονική τραγικότητα και τη γελοιότητα των καθημερινών καταστάσεων, καθώς και το αναπόφευκτο του θανάτου. 

Ο Ιονέσκο δεν εννοεί μόνο το φυσικό-βιολογικό θάνατο του ανθρώπου, αλλά επίσης την ηθική και ψυχική καταστροφή του.

Η υπόθεση του έργου έχει απλή βάση. Μια ξαφνική επιδημία αποδεκατίζει τους κατοίκους μιας πόλης. Ποιας πόλης; Δεν αναφέρεται, σκόπιμα. Θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε πόλη, ακόμη και η δική μας ή η διπλανή από τη δική μας. Οι άνθρωποι αυτής της πόλης, όλοι, ο ένας μετά τον άλλον, έρχονται αντιμέτωποι με το θάνατο.

Η αίσθηση του εγκλεισμού και του αποκλεισμού των ανθρώπων, που βρίσκονται σε καραντίνα, προκαλεί δυσφορία και δύσπνοια. Όλα είναι προκαθορισμένα. Οι άνθρωποι νιώθουν προδιαγεγραμμένοι, φυλακισμένοι, τραγικοί. Δεν μπορούν να φύγουν, δεν μπορούν να ξεφύγουν. Δεν υπάρχουν τρόποι διαφυγής. Αν κάποιος βγει από το σπίτι του θα κολλήσει το θάνατο. Το έργο είναι ένα θέαμα της καταστροφής. Ο θάνατος εξομοιώνει τους πάντες και μπροστά του όλοι απογυμνώνονται.

 Πηγές

Diastixo

Paralaxi

Πάρης Βορεόπουλος

Καθηγητής-Συγγραφέας

ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΙΟΝΕΣΚΟ – EUGÈNE IONESCO

(1909 – 1994)

Γαλλο-Ρουμάνος συγγραφέας του θεάτρου του παραλόγου.

Ο Ιονέσκο γεννήθηκε στη Ρουμανία,   από Ρουμάνο πατέρα και Γαλλίδα μητέρα. Πέρασε την παιδική του ηλικία στη Γαλλία, αλλά επέστρεψε στη Ρουμανία με τον πατέρα του το 1925, μετά το διαζύγιο των γονιών του. Μετά τις σπουδές του στο κολλέγιο, σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου από το 1928 ως το1933 και έγινε καθηγητής της γαλλικής γλώσσας.

To 1936 ο Ιονέσκο παντρεύτηκε τη Ροντίκα Μπουριλεάνου, απέκτησαν μια κόρη κι επέστρεψαν στη Γαλλία το 1938, ώστε να τελειώσει τη διδακτορική του διατριβή. Το ξέσπασμα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου το 1939 τον βρήκε στη Γαλλία. Παρέμεινε στη Μασσαλία κατά τη διάρκεια του πολέμου και τελικά εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στο Παρίσι μετά την απελευθέρωση, το 1944.

Υπήρξε ένας πολυγραφότατος συγγραφέας γράφοντας κυρίως στη Γαλλική γλώσσα.

Έγινε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας το 1970. Κέρδισε πολυάριθμα βραβεία και τιμητικές διακρίσεις.

Τα έργα του εκφράζουν το αίσθημα της αποξένωσης, την αδυναμία και ματαιότητα της επικοινωνίας με σουρεαλιστικό  τρόπο, διακωμωδώντας τις πιο κοινότοπες καταστάσεις, ενώ απεικονίζει τη μοναξιά τού ανθρώπου και την ασημαντότητα της ύπαρξής του.

Έργα του:

Ποίηση
–Elegii pentru fiinte mici (στα ρουμανικά, 1931)

Θεατρικά έργα
–La Cantatrice Chauve (Η Φαλακρή Τραγουδίστρια, 1948)
–Les Salutations (Χαιρετισμοί, 1950)
–La Leçon (Το Μάθημα, 1951)
–Les Chaises (Οι Καρέκλες, 1952)
–Le Maître (Ο Αρχηγός, 1953)
–Victimes du devoir (Θύματα του καθήκοντος, 1953)
–La Jeune Fille à marier (Κόρη σε ηλικία γάμου, 1953)
–Amédée ou Comment s’en débarrasser (Αμεδαίος ή Πώς να τον ξεφορτωθείτε, 1954)
–Jacques ou la soumission (Ιάκωβος ή η υποταγή, 1955)
–Le Nouveau Locataire (Ο Καινούριος Νοικάρης, 1955)
–Le Tableau (Η Εικόνα, 1955)
–L’Impromptu de l’Alma (Ο Αυτοσχεδιασμός της Άλμα, 1956)
–L’avenir est dans les œufs (Το μέλλον είναι στα αυγά, 1957)
–Tueur sans gages (Δολοφόνος χωρίς αμοιβή, 1958)
–Scène à quatre (Σκηνή με τέσσερις, 1959)

–Apprendre à marcher (Μάθετε να περπατάτε, 1960)
–Rhinocéros (Ρινόκερος, 1959)
–Délire à deux (Ντελίριο για δύο, 1962)
–Le Roi se meurt (Ο Βασιλιάς πεθαίνει, 1962)
–Le Piéton de l’air (Ο Πεζός του αέρα, 1963)
–La Soif et la faim (Η Δίψα και η Πείνα, 1964)
–La Lacune (Η Ρωγμή, 1966)
–Jeu de massacre (Παιχνίδι σφαγής, 1970)
–Macbett (Μακμπέττ, 1972)
–L’Homme aux valises (Ο Άνθρωπος με τις βαλίτσες, 1975)
–Voyages chez les morts (Ταξίδια στους νεκρούς, 1980)

–Δοκίμια και θεωρητικές μελέτες
–Nu (Γυμνό, 1934)
–Hugoliade (Ουγκολιάδα, 1935)
–La Tragédie du langage (Η Τραγωδία της γλώσσας, 1958)
–Expérience du théâtre (Εμπειρία του θεάτρου, 1958)
–Discours sur l’avant–garde (Λόγος για την avant–garde, 1959)
–Notes et contre–notes (Σημειώσεις και αντισημειώσεις, 1962)
–Fragments of a Journal (Αποσπάσματα ημερολογίου, 1966)
–Découvertes (Ανακαλύψεις, 1969)
–Antidotes (Αντίδοτα, 1977)

Νουβέλες και ιστορίες
–La Vase (Το Βάζο, 1956)
–Le Piéton de l’air (Ο Πεζός του αέρα, 1961)
–La Photo du colonel (Η Φωτογραφία του συνταγματάρχη, 1962)
–Le Solitaire (Ο Μοναχικός, 1973)

Διασκευές σε όπερα και λιμπρέτα
–Le Maître (Ο Αρχηγός, 1962)
–Maximilien Kolbe (1988)

 Πηγές

Ionesco : Théâtre complet

Wikipedia

Πάρης Βορεόπουλος

Καθηγητής–Συγγραφέας

Πάρης Βορεόπουλος [Συνεργάτης του RealOraiokastro.gr]

 

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Φοίτησε στο Κολλέγιο De La Salle. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και Θέατρο σε Δραματική Σχολή. Εργάστηκε ως καθηγητής και διευθυντής σε σχολεία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Ασχολήθηκε με την ποίηση, το θέατρο, την κριτική, τη λογοτεχνία, τη μετάφραση κ.ά.

Ως συγγραφέας δημοσίευσε τα έργα:

• «Ανθολογία Γαλλικής Ποίησης», μεταφράσεις ποιημάτων δέκα Γάλλων ποιητών, παρουσίαση βιογραφικών στοιχείων και ποιητικών “Σχολών”.

• «Το Αιώνιο Παιχνίδι», μονόπρακτο θεατρικό έργο, το οποίο ανεβάστηκε σε θεατρική σκηνή.

• «Ποιητικές Διαδρομές», ποιητική συλλογή.

• «Η Ζωή και το Έργο του Αλμπέρ Καμύ», κριτική μελέτη.

• «Κριτικές Μελέτες Αισθητικής του Γκυ ντε Μωπασσάν», μετάφραση παρουσίαση και σχόλια όσον αφορά τις απόψεις του Γάλλου συγγραφέα, για την τεχνική απόδοσης ενός γραπτού κειμένου καθώς και των εικαστικών τεχνών, ζωγραφική-γλυπτική.

• «Οδοιπορικό Ζωής», ποιητική συλλογή.

• «Ταξιδεύοντας στο Χρόνο», συλλογή διηγημάτων.

• «Η Παιδεία στην Καππαδοκία»

από την αρχαιότητα ως την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1924,

επιστημονική μελέτη.

– «Δύο Λογοτεχνικά Μανιφέστα: André Breton και Jean–Paul Sartre»,

δοκίμιο.

• «Η Μικρά Ασία μέσα από την Ελληνική Λογοτεχνία», δοκίμιο.

• «Τραγούδια του Δημήτρη Θέμελη με συνοδεία πιάνου σε στίχους Πάρη Βορεόπουλου», ποιήματα, μουσικά κείμενα και CD με τραγούδια.

Μοίρασε το άρθρο!