Η όλη «τελετή» της ορκωμοσίας στη Βουλή είχε βέβαια εορταστικό [το σωστό είναι πανηγυριώτικο] χαρακτήρα, επ’ ουδενί λόγω όμως μπορεί να χαρακτηριστεί γιορτή της δημοκρατίας. Δεν μπορεί κανείς σήμερα να μιλάει για δημοκρατία παρά για επίφαση δημοκρατίας, για ένα πολίτευμα τέλος πάντων που κάτι θυμίζει από δημοκρατικές διαδικασίες. Λένε οι υποστηρικτές αυτού του θολού πολιτεύματος ότι είναι αντιπροσωπευτικό του λαού. Πώς είναι δυνατό να συμβαίνει κάτι τέτοιοι όταν ο μισός λαός προτίμησε να απόσχει, είναι ένα ζήτημα που πρέπει να εξετάσουν οι κύριοι αυτοί. Ενα άλλο ζήτημα είναι εάν και κατά πόσον οι αντιπρόσωποι είναι όντως αντιπρόσωποι των κοινωνικών στρωμάτων ή μήπως μερικών μόνο μικρών ομάδων συμφερόντων, που παρασάγγας απέχουν από τα λαϊκά συμφέροντα.
Με ένα φιλελεύθερων τάχα αντιλήψεων κόμμα στην κυβέρνηση, αρκετά στελέχη από το οποίο είναι κατειλημμένα και βαρεμένα από ακροδεξιά νοοτροπία, πώς να μιλήσει κάποιος για αντιπροσώπευση και δημοκρατία; Τι να την κάνεις στα λόγια τη δημοκρατία, εδώ και σε όλον τον πλανήτη, όταν οι πολίτες απέχουν συνειδητά; Πρόβλημά τους θα πει κάποιος, ας συμμετείχαν -τώρα ας κάτσουν στ’ αυγά τους. Και όλοι να συμμετείχαν, πάλι το ίδιο αποτέλεσμα θα ήταν -η αντιπροσωπευτική τάχα δημοκρατία δεν θα ήταν αντιπροσωπευτική. Ο κόσμος δεν νοιάζεται, τη δουλίτσα του να έχει και την ασφάλειά του και ας τρέχουν άλλοι [τίποτα αριστεροί] να βρουν όποιο είδος δημοκρατίας θέλουν.
Ο κυνισμός και ο καιροσκοπισμός έχουν πλέον ενταχθεί επισήμως στην πολιτική «φιλοσοφία» των κομμάτων που διεκδικούν την εξουσία και ας λένε οι ιδεολόγοι -κάτι αιθεροβάμονες είναι, που ζουν σε άλλη εποχή ή είναι μακριά νυχτωμένοι από τον πολιτικό αγώνα τής σήμερον. Καλώς, έτσι είναι, απλώς δεν το γνωρίζουμε οι πολλοί και γίνεται αυτό που γίνεται. Απορία: όλοι αυτοί οι σπουδαγμένοι στα μεγάλα πανεπιστήμια της αλλοδαπής διδάχτηκαν από ιεροδιδασκάλους, την άμεση συνδρομή των οποίων ζητεί η υπουργός Θρησκευμάτων [η Παιδεία δεν βλέπω να την ενδιαφέρει], για να πάρει μπροστά η παιδεία στη χώρα; Μανία και αυτή των φιλελεύθερων με το ιερατείο…
Στην τελετή της ορκωμοσίας δεν φόρεσε η δημοκρατία τα καλά της, όπως μας έλεγαν [και μας ξεκούφαναν] οι μεταδίδοντες τα συμβαίνοντα· οι βουλευτές, μόνο αυτοί, φόρεσαν τα καλά τους και καμάρωναν και σαν γύφτικα σκεπάρνια, οι καψεροί. Πρώτη φορά, λένε, τόσος κόσμος στα θεωρεία αλλά και στο περιστύλιο. Ελαμψε το δίπτυχο «θρησκεία-οικογένεια» -παραλείπω την τρίτη πτυχή [πατρίδα], γιατί δεν είμαι και βέβαιος κατά πόσον γνωρίζουν τη βαθύτητα της έννοιας οι κατά τα άλλα εμφανιζόμενοι σαν σωτήρες της χώρας νεοεκλεγέντες βουλευτές. Τι πατρίδα είναι αυτή με ξένη νοοτροπία και ξένη θρησκεία [ξένη από τον ελληνισμό];
Γεμάτη αντιφάσεις ετούτη η κυβέρνηση: από τη μια ανάπτυξη, ιδιωτικοποιήσεις και από την άλλη εμμονή σε όσους φυλάνε την περιουσία της εκκλησίας σαν κόρη οφθαλμού -σιγά μην πιάνονταν κορόιδα. Το πρόβλημα δεν το έχουν αυτοί, αλλά οι αυτοαποκαλούμενοι φιλελεύθεροι ή ξέρω ’γω πώς, έτσι που έχουν μπλέξει (;) με τόσους ακροδεξιούς. Αλήθεια, τι λένε γι’ αυτά οι υποστηρικτικές της κυβέρνησης γραφίδες;
Γιώργος Σταματόπουλος
