Όταν ο Βεζούβιος εξερράγη το 79μ.Χ., η λάβα και τα δηλητηριώδη αέρια σκότωσαν περίπου 2.000 ανθρώπους στην Πομπηία και το Ερκολάνο. Πρόκειται ίσως για μια από τις μεγαλύτερες ηφαιστειακές καταστροφές της ιστορίας. Όμως δεν πέθαναν όλοι και παραμένει ακόμα το ερώτημα για το που πήγαν οι επιζώντες, που δεν μπορούσαν να επιστρέψουν στα καμένα σπίτια τους.
Οι περισσότεροι παρέμειναν κατά μήκος των ακτών της νότιας Ιταλίας και φαίνεται να εγκαταστάθηκαν σε Νάπολη, Όστια, Ποτσουόλι και Κύμη, σύμφωνα με νέα μελέτη που θα δημοσιευθεί την άνοιξη αυτή στο περιοδικό Analecta Romana.
Για παράδειγμα, ο Tuck έκανε μια βάση δεδομένων με ονόματα που ήταν χαρακτηριστικά της Πομπηίας και του Ερκολάνου, και μετά εξέτασε ποια από αυτά τα ονόματα εμφανίζονταν αλλού μετά το 79 μΧ. Επίσης, έψαξε για ίχνη χαρακτηριστικής κουλτούρας από την Πομπηία και το Ερκουλάνο, όπως δείγματα λατρευτικών δραστηριοτήτων. Παράλληλα, υποδομές που εμφανίστηκαν κατά την ίδια περίοδο, πιθανώς για να υποστηρίξουν τους πρόσφυγες, παρέχουν ενδείξεις μετεγκατάστασης. Αυτό οφείλεται στο ότι 15.000-20.000 άνθρωποι ζούσαν στην Πομπηία και το Ερκουλάνο, και οι περισσότεροι εξ αυτών επέζησαν.
Ένας από τους επιζώντες, ο Cornelius Fuscus, πέθανε αργότερα στη σημερινή Ρουμανία σε στρατιωτική εκστρατεία. «Έβαλαν εκεί μια επιγραφή», δήλωσε ο Tuck στο Live Science. «Είπαν ότι ήταν από την αποικία της Πομπηίας, έπειτα έζησε στη Νάπολη και έπειτα μπήκε στο στρατό».
Πολλοί πρόσφυγες παντρεύτηκαν, ακόμα και μετά τη μετεγκατάστασή τους σε νέες πόλεις. Η Vettia Sabina, θάφτηκε σε έναν οικογενειακό τάφο στη Νάπολη. Ωστόσο, υπήρχαν πολλοί οι οποίοι δεν ήταν καταγεγραμμένοι εγγράφως, καθιστώντας δύσκολο τον εντοπισμό τους.
Όσον αφορά στη δημόσια υποδομή, ο Tuck διαπίστωσε ότι ο Ρωμαίοςαυτοκράτορας Τίτος έδωσε χρήματα σε πόλεις που δέχτηκαν μεγάλο αριθμό προσφυγών, τα οποία μάλιστα είχαν προέλθει από τις ίδιες τις πληγείσες πόλεις, με την κυβέρνηση να παίρνει τα χρήματα των νεκρών που δεν είχαν κληρονόμους. Οι υποδομές αυτές βοήθησαν τους πρόσφυγες να εγκατασταθούν στα νέα τους σπίτια.
«Η Πομπηία και το Ερκουλάνο είχαν χαθεί. Αλλά η κυβέρνηση φαίνεται πως έχτισε νέες γειτονιές και υδραγωγεία και δημόσια κτίρια σε κοινότητες όπου είχαν εγκατασταθεί» κατέληξε ο Τακ.
