Ηταν η κακιά στιγμή. Και τις 13 φορές…
Με αφορμή τη σημερινή μέρα, μερικές σκέψεις με βάση τα λόγια αυτών που έκαναν τις στιγμές τόσο κακές.
«Χάλασε η φάση» δήλωσε ο φονιάς που έσπρωξε τη Γαρυφαλλιά από τα βράχια αφού την χτύπησε αλύπητα. Δηλαδή; Βγήκαν από τον δρόμο, εκείνη δεν τον βοήθησε να προσανατολιστεί, δεν του τα είπε σωστά, προφανώς τον νευρίασε, ίσως του αντιμίλησε κιόλας οπότε… χάλασε η φάση [τρίτο πρόσωπο] κι ο τύπος σήκωσε το χέρι του και την πλάκωσε στο ξύλο. Ε μετά, το ένα έφερε το άλλο, ήταν κι η κακιά στιγμή…
ΓΡΑΦΕΙ Η ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΚΟΝΤΟΥ
«Η συμπεριφορά της ήταν τελείως απαράδεκτη» είπε για τη σύζυγό του ο 75χρονος δράστης που έστησε καρτέρι έξω από το σπίτι της στην Αγία Βαρβάρα και την πυροβόλησε εξ επαφής. Τέλος χρόνου για την 64χρονη Ελένη από το χέρι του κακοποιητή της. Όπου την πετύχαινε την έκανε μαύρη στο ξύλο είπαν οι γνωστοί κι οι γείτονες. ο δράστης όμως το ξεκαθάρισε: εκείνη έφταιγε. [τρίτο πρόσωπο κι εδώ].
«Είχαμε προηγούμενα» είπε ο δράστης της δολοφονίας στην Κρήτη. Εμείς. Ο θύτης και το θύμα, εκείνος και εκείνη, σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο. Η ευθύνη μοιρασμένη στα δύο. Νεκταρία 48 ετών από το Ηράκλειο, μητέρα τεσσάρων παιδιών, 25, 22 και δύο δίδυμων κοριτσιών 18 ετών, μαχαιρωμένη μέχρι θανάτου από το χέρι του πρώην συζύγου της.
«Έτσι καθαρίζουμε τις δουλειές μας στη Μάνη» – Άλλη περίπτωση πρώτου πληθυντικού. Εδώ η ευθύνη πέφτει στην καταγωγή. Του ζήτησε η 43χρονη σύζυγός του να φύγει, επέστρεψε με το όπλο, την κυνήγησε μπροστά στα μάτια της 16χρονης κόρτης τους, την πυροβόλησε 8 φορές και καθάρισε/τακτοποίησε τη δουλειά, να μην έχει εκκρεμότητα. Γιατί είναι Μανιάτης. Οπότε, δεν γινόταν αλλιώς, έπρεπε να την σκοτώσει, είναι θέμα καταγωγής. Δικαιολογία με επιχείρημα την καταγωγή: καθαρίζουμε στη Μάνη [πρώτο πληθυντικό πρόσωπο]. Καμία ατομική ευθύνη.
«Εγώ πήγα για να δω το παιδί μου και με εμπόδισαν. Μου το απαγόρευσαν και μου είπαν ότι θα με κλείσουν σε ψυχιατρείο». [τρίτο πληθυντικό πρόσωπο] – Οπότε τι να κάνει ο άνθρωπος; Πήγε στη Μακρινίτσα με ένα μαχαίρι και σκότωσε την Κωνσταντίνα και τον αδερφό της. Οι άλλοι έφταιγαν όχι ο ίδιος. Ας μην τον εμπόδιζαν, ας μην έκαναν ασφαλιστικά μέτρα.
«Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς τη μικρή μου» – Να κι ένα πρώτο ενικό πρόσωπο. Προσέξτε πώς το χρησιμοποιεί ο θύτης παριστάνοντας το θύμα. Λες και η Δώρα έφυγε από τη ζωή από κάποια άλλη αιτία, από κάποιο τροχαίο για παράδειγμα ή μια αιφνίδια ασθένεια, λες και δεν ήταν το δικό του χέρι που πάτησε τη σκανδάλη.
Σε κάθε περίπτωση οι γυναικοκτόνοι προσπαθούν να περάσουν αυτό το μήνυμα: ότι ΔΕΝ γινόταν αλλιώς. Η δολοφονία ήταν αναπόφευκτη. Επίσης, ποτέ δεν φταίει ο γυναικοκτόνος, φταίει το θύμα γιατί εξαιτίας της χάλασε η φάση, γιατί είχε άλλον, γιατί ήθελε να φύγει και φυσικά, φταίει πάντα η κακιά στιγμή.
Μόνο που 13 κακές στιγμές σε έναν χρόνο είναι πάρα πολλές. Δεν υπάρχουν περιθώρια πια για άλλες κακές στιγμές. Ούτε για άλλον έναν κακό χρόνο.
Στο site του Κέντρου Διοτίμα δίνονται οδηγίες για το πώς μπορεί μια γυναίκα να αναγνωρίσει τα πρώτα σημάδια στη συμπεριφορά ενός κακοποιητικού συντρόφου. Ένα από αυτά είναι ότι ποτέ δεν αναλαμβάνει την ευθύνη για καμία του πράξη. Ακόμη και μετά από ένα ξέσπασμα βίας για το οποίο μετανιώνει κι έρχεται με λουλούδια και συγγνώμες, δώρα και παρακάλια, ακόμη και τότε, κατηγορεί το θύμα ότι τον προκάλεσε.
Τι μπορούμε να κάνουμε; Να μιλάμε για την ενδοοικογενεναική βία, ξανά και ξανά. Υπάρχουν γυναίκες που κακοποιούνται λεκτικά, ψυχολογικά, οικονομικά, σεξουαλικά και δεν το έχουν καν συνειδητοποιήσει. Να ενημερωνόμαστε, να αναγνωρίζουμε νωρίς τα σημάδια και να μένουμε μακριά από ανθρώπους με κακοποιητική συμπεριφορά. Να μην περιοριζόμαστε σε επικριτικά ερωτήματα που μετακυλύουν την ευθύνη στην κακοποιημένη γυναίκα: “γιατί δεν έφευγε”;
Να εκπαιδεύσουμε τις γυναίκες-θύματα ενδοοικογενειακής βίας να μπορούν να φεύγουν από κακοποιητικούς συντρόφους και συζύγους. Σχεδιάζοντας και εφαρμόζοντας βήμα-βήμα ένα πλάνο φυγής. Να ενημερώσουμε ότι υπάρχουν κάποιοι Φορείς υποστήριξης, ελάχιστοι ναι, θα μπορούσαν και θα έπρεπε να υπάρχουν περισσότεροι, αλλά μπορούν να αποταθούν σε αυτούς. Να πάψουμε να δικαιολογούμε κακοποιητικές συμπεριφορές. Να πάψουμε να ανεχόμαστε δικαιολογίες. Θυμηθείτε ότι το ζήσαμε κι αυτό: οι συγγενείς των δραστών να πλέκουν το εγκώμιό τους και να ρίχνουν την ευθύνη στα θύματα.
Να μεγαλώσουμε τουλάχιστον τα παιδιά μας μαθαίνοντας τα μερικά στοιχειώδη πράγματα: να σέβονται η βούληση των άλλων ανθρώπων, να μη θεωρούν ιδιοκτησία τους κανέναν άνθρωπο ούτε γυναίκα ούτε παιδιά, να αγαπούν την ελευθερία και των άλλων όχι μόνο τη δική τους, να μισούν τη βία σε όλες της τις μορφές, να εκτιμούν τη ζωή, να αναλαμβάνουν την ευθύνη για τις πράξεις τους. Το χρωστάμε στην Κωνσταντίνα, τη Γαρυφαλλιά, την Ελένη, τη Νεκταρία…
