ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ–ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ: Δύο αρχιτεκτονικά αριστουργήματα-Επιμέλεια Πάρης Βορεόπουλος

ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ – ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ

Δύο αρχιτεκτονικά αριστουργήματα

Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς

Επιμέλεια

Πάρης Βορεόπουλος

ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ

Ύψιστη έκφραση της αρχιτεκτονικής τελειότητας

στον Παγκόσμιο Πολιτισμό

Ο Παρθενώνας είναι ναός ο οποίος κατασκευάστηκε προς τιμήν της θεάς Αθηνάς, προστάτιδας της πόλης της  Αθήνας και βρίσκεται πάνω σε ένα τεράστιο κρηπίδωμα με τρεις βαθμίδες που η ψηλότερη είχε διαστάσεις 70Χ30 μ. Υψώνονταν 46 κολόνες – Δωρικού Ρυθμού –με ύψος πάνω από 10 μ. η καθεμία. Τα ανάγλυφα των διαζωμάτων και τα γλυπτά των αετωμάτων είναι από τα καλύτερα έργα γλυπτικής του κόσμου. Στο κέντρο του ναού υπήρχε το Χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς Παρθένου, ύψος 13 μ., έργο του γλύπτη Φειδία. Υπήρξε το αποτέλεσμα της συνεργασίας σημαντικών αρχιτεκτόνων και γλυπτών στα μέσα του 5ου π.Χ. αιώνα. Άρχισε να κτίζεται το 447 π.Χ. και οι οικοδομικές εργασίες τέλειωσαν μόλις σε εννιά χρόνια, χρόνος ρεκόρ για την εποχή, δηλαδή το 438 π.Χ., καθώς επίσης, το ίδιο έτος ξεκίνησαν τα έργα διακόσμησης και τελείωσαν το 432 π.Χ. Ο Περικλής συνέβαλε στην ανέγερση του Παρθενώνα και η εποχή του είναι περίλαμπρο αποκορύφωμα ακμής στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αρχιτέκτονες ήταν ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης, ο  Φειδίας είχε την ευθύνη του γλυπτού διάκοσμου. Χρησιμοποιήθηκε πεντελικό μάρμαρο. Ο Παρθενώνας έχει 69,54 μέτρα μήκος και 30,87 μέτρα πλάτος.

Η εποχή της κατασκευής του συνταυτίζεται με τα φιλόδοξα σχέδια της Αθήνας και της πολιτικής κύρους που ακολούθησε έναντι των συμμάχων της κατά την περίοδο της Αθηναϊκής Ηγεμονίας στην Αρχαία Ελλάδα όπου η αρχιτεκτονική ξεκίνησε υπηρετώντας τη θρησκεία και παρατηρήθηκε μία τελειοποίηση, ένας εκλεπτυσμός, ένα ισορροπημένο σχήμα ναού.

Η ιστορική πορεία του Παρθενώνα ακολουθεί εκείνη της Ακρόπολης ως σύνολο. Είναι ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα μνημεία του κόσμου. Θαυμάζεται ως σύμβολο παγκόσμιων και διαρκών αξιών αριστείας, δημοκρατίας, τέχνης κ.ά. Στην Ελλάδα έχει επίσης ιδιαίτερη θέση μέσα στο εθνικό συναίσθημα, τόσο το ίδιο το μνημείο όσο και τα γλυπτά που έχουν απομακρυνθεί από αυτό και 

εκτίθενται στο Βρετανικό Μουσείο. Σύμφωνα με το Κέντρο για την παγκόσμια Κληρονομιά της UNESCO, ο Παρθενώνας ως τμήμα του ευρύτερου μνημειακού συμπλέγματος έχει συμπεριληφθεί στον κατάλογο των μνημείων της παγκόσμιας πολιτισμικής κληρονομιάς από τις 11 Σεπτεμβρίου 1987. Ωστόσο, δεν είναι η τυπική πρόσθεση σε έναν κατάλογο εκείνη που κάνει τον Παρθενώνα τμήμα της πολιτισμικής κληρονομιάς. Ως αρχιτεκτονικό εγχείρημα είναι η πλέον αξιόπιστη μαρτυρία ενός προηγμένου τεχνολογικά και αισθητικά πολιτισμού, που έχει επηρεάσει σημαντικά την ανάπτυξη του σύγχρονου κόσμου.

Σε διάφορες περιόδους, το μνημείο δέχτηκε καταστροφές. Το 1975, η Ελληνική κυβέρνηση ξεκίνησε μια συντονισμένη προσπάθεια για την αναστήλωση του Παρθενώνα καθώς και άλλων κτισμάτων της Ακρόπολης. Μια αρχαιολογική επιτροπή τεκμηρίωσε διεξοδικά κάθε αντικείμενο που βρισκόταν στο χώρο, και οι αρχιτέκτονες υποβοηθούμενοι από υπολογιστικά μοντέλα, εξακρίβωσαν τις αρχικές τους θέσεις. Ιδιαίτερα σημαντικά και εύθραυστα γλυπτά μεταφέρθηκαν στο Μουσείο της Ακρόπολης.

ΑΚΡΟΠΟΛΗ

Αρχαία Ελλάδα είναι πρώτα η Αθήνα και βέβαια η Ακρόπολη με τους ναούς και τα ξακουστά αρχιτεκτονικά αριστουργήματα. Το Κάστρο ήταν αφιερωμένο στο πνεύμα των Αθηνών. Η πραγματοποίηση όλου του έργου οφειλόταν στη μεγαλοφυΐα όλων των ανθρώπων που συνέβαλαν στην πραγματοποίηση της μεγάλης ιδέας. Η ακρόπολη ήταν ο σημαντικότερος λατρευτικός χώρος της θεάς Αθηνάς στην αρχαία Ελλάδα. Την εποχή του Περικλή οικοδομήθηκαν στην Ακρόπολη εντυπωσιακά μνημεία κάτω από την επίβλεψη των σημαντικότερων αρχιτεκτόνων και γλυπτών της αρχαιότητας. Η Ακρόπολη είναι η ενσάρκωση της αρχοντικής ομορφιάς και της κλασσικής συμμετρίας, η ύψιστη έκφραση του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, το σύμβολο του αληθινού ουμανισμού, το κέντρο της παγκόσμιας έκφρασης της τέχνης.

Ο μύθος λέει ότι η Αθηνά, προστάτιδα της Αθήνας, φύτεψε μια ελιά στους γυμνούς βράχους και άρχισε να φυτρώνει υπέροχα.

Ο βράχος της Ακρόπολης υψώνεται 156 μ. πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και 60 μ. πάνω από την πόλη της Αθήνας.

Ο όρος «ακρόπολη» σημαίνει «άκρο», «άνω πόλη» και χρησιμοποιούταν για τα οχυρά των πόλεων στην αρχαία Ελλάδα.

Ο Περικλής (495-429 π.Χ.), {ετυμολογικά το όνομα σημαίνει «περί και κλέος», δηλαδή αυτός που περιβάλλεται από «δόξα», «περίδοξος»}, υπήρξε πολιτικός, ρήτορας, στρατηγός, μεγάλος κυβερνήτης της Αθήνας, αποφάσισε να χτίσουν στην Ακρόπολη τα θαυμάσια οικοδομήματα εκείνης της εποχής. Το 448 π.Χ. συνέστησε μια επιτροπή οικοδόμησης από ειδικούς αρχιτέκτονες και γλύπτες. Ο Καλλικράτης ανέλαβε τη διεύθυνση του οικοδομήματος. Η Αρχαία Αθήνα, την περίοδο 461 π.Χ. και 429 π.Χ. που ονομάζεται «Εποχή του Περικλή» και ο 5ος αι. ως «Χρυσός Αιώνας της Αρχαίας Ελλάδας», απέκτησε δύναμη, δόξα και φήμη. Όλα τα επιτεύγματα αποδίδονται στον Περικλή ο οποίος υπήρξε υποστηρικτής της Δημοκρατίας, της ελευθερίας του λόγου και εμπνευστής όλων των μεγάλων δημιουργιών της διακυβέρνησής του.

Δωρικοί και Ιωνικοί Ρυθμοί συνδυάστηκαν τέλεια σε μια σύνθεση στα υπέροχα κτίσματα της Ακρόπολης. Πρώτα έχτισαν τον Παρθενώνα, κύριο ναό της Αθηνάς, που έχει τη φήμη του τελειότερου Ναού Δωρικού Ρυθμού που χτίστηκε ποτέ στον κόσμο και που η αρχιτεκτονική του λεπτότητα είναι μυθική. Επίσης στην Ακρόπολη υπάρχουν τα επιβλητικά Προπύλαια τα οποία εξωτερικά έχουν Δωρικό Ρυθμό και εσωτερικά Ιωνικό Ρυθμό (447 π.Χ.-432 π.Χ., αρχιτέκτονας ο Μνησικλής), το Ερεχθείο που έχει Ιωνικό Ρυθμό, με τις ξακουστές Καρυάτιδες που απεικονίζουν παρθένες που βοηθούσαν σε τελετουργικά αποκαθαρμού, τόπος λατρείας του Ποσειδώνα και της Παλλάδας Αθηνάς και ο Ναός της Αθηνάς Νίκης στις πύλες της Ακρόπολης, Ιωνικού Ρυθμού, στη δεξιά έπαλξη των προπυλαίων, υμνούσε την Αθηνά, τον κομιστή της Νίκης, φύλακα άγγελο των Αθηνών (το 448 π.Χ. δόθηκε η κατασκευή από τον Καλλικράτη)

ΑΡΧΑΙΑ ΑΘΗΝΑ

Ήταν πόλη-κράτος της αρχαίας Ελλάδας και μία από τις σημαντικότερες πόλεις του αρχαίου κόσμου. Τα όρια της περιλάμβαναν το μεγαλύτερο τμήμα της σημερινής Αττικής. Οι Αθηναίοι κυριαρχούσαν μέσω του ισχυρού τους στόλου σε έναν μεγάλο αριθμό ιωνικών αποικιών στα νησιά του Αιγαίου και στα παράλια της Μικράς Ασίας. Η Αττική αποτελούσε και τη μητρόπολη των περισσότερων ιωνικών αποικιών. Η αρχαία Αθήνα πρωταγωνίστησε στους Περσικούς πολέμους, ηγήθηκε της συμμαχίας της Δήλου, καθώς και στη μία από τις δύο συμμαχίες οι οποίες συγκρούστηκαν κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο.

Η Αθηναϊκή δημοκρατία ενισχύθηκε κυρίως από τις μεταρρυθμίσεις του Περικλή, ο οποίος προχώρησε σε ριζοσπαστικούς νόμους, ενισχύοντας περισσότερο τον θεσμό της δημοκρατίας.

Σε καμία άλλη πόλη της αρχαίας Ελλάδας δεν αναπτύχθηκαν τόσο πολύ οι τέχνες και τα γράμματα όσο στην αρχαία Αθήνα καθώς εκεί αναπτύχθηκαν οι κατάλληλες συνθήκες για να υπάρξει αυτό το αξιοθαύμαστο πολιτιστικό δημιούργημα. Οι λόγοι που αυτό συνέβη ιδιαίτερα στην Αθήνα ήταν η ύπαρξη δημοκρατικού πολιτεύματος, η μεγάλη εισροή πλούτου στην πόλη, αλλά και η έντονη συναναστροφή και ανταλλαγή ιδεών με ξένους λαούς και πολιτισμούς μέσω του ιδιαίτερα ανεπτυγμένου Αθηναϊκού εμπορίου. Το μεγαλύτερο μέρος του πολιτιστικού δημιουργήματος της αρχαίας Ελλάδας οφείλεται στην Αθήνα. Εκεί δημιουργήθηκε το θέατρο, εφαρμόστηκε για πρώτη φορά το δημοκρατικό πολίτευμα, αναπτύχθηκε η φιλοσοφία, η ιστοριογραφία, η ρητορική, η γλυπτική, η αρχιτεκτονική, το θέατρο κ.α. Από την Αθήνα κατάγονταν μεγάλες προσωπικότητες της πολιτικής, των γραμμάτων και των τεχνών  της όπως οι πολιτικοί Περικλής,  Μιλτιάδης,  Αριστείδης, Θεμιστοκλής και Κίμων, οι Δραματικοί ποιητές  Αισχύλος,  Σοφοκλής, Ευριπίδης  και Αριστοφάνης, οι φιλόσοφοι Σωκράτης και Πλάτωνας, οι ιστορικοί Θουκυδίδης και Ξενοφώντας, οι ρήτορες  Λυσίας,  Ισοκράτης  και Δημοσθένης, ο γλύπτης Φειδίας, οι αρχιτέκτονες Ικτίνος, Καλλικράτης και Μνησικλής. Επίσης οι φιλόσοφοι Αριστοτέλης, Αναξαγόρας, Επίκουρος και Ζήνων έζησαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στην Αθήνα όπου λειτούργησαν και οι μεγάλες φιλοσοφικές σχολές της αρχαιότητας, όπως η Ακαδημία Πλάτωνος, το Λύκειο του Αριστοτέλη και αργότερα η σχολή των Επικούρειων φιλοσόφων και των Στωικών

ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ

Σύμβολο της Παγκόσμιας Θεϊκής Σοφίας και της Ορθοδοξίας

Ένα μυστηριακό αρχιτεκτονικό μεγαλείο

Μνημείο υψηλού επιπέδου πολιτισμού, δόξα και καμάρι στην οικουμένη. Ανήκει στις κορυφαίες δημιουργίες της βυζαντινής ναοδομίας, όντας πρωτοποριακού σχεδιασμού και αρχιτεκτονικής συνθέσεως, και υπήρξε σύμβολο της Πόλης, τόσο κατά τη βυζαντινή όσο και κατά την οθωμανική περίοδο όσο και σήμερα.

Ο Μέγας Κωνσταντίνος έχτισε την πρώτη εκκλησία στη θέση όπου βρίσκεται η σημερινή Αγία Σοφία το 336 όταν έκανε το Βυζάντιο με το νέο όνομα Κωνσταντινούπολη πρωτεύουσα του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους. Το 532, κατά τη Στάση του Νίκα, ο ναός κάηκε σε μια εξέγερση κατά του αυτοκράτορα Ιουστινιανού ο οποίος ξαναέκτισε την εκκλησία πιο μεγάλη και πιο ωραία, με τους αρχιτέκτονες Ανθέμιο και Ισίδωρο. Οι εργασίες ξεκίνησαν το 532 και η πρώτη θεία λειτουργία έγινε στις 26 Δεκεμβρίου 537. Στα εγκαίνια, σύμφωνα με το θρύλο, ο Ιουστινιανός αναφώνησε: «Δόξα τω Θεώ τω καταξιώσαντί με τοιούτον έργον επιτελέσαι. Νενίκηκά σε Σολομών». Ήθελε να εκφράσει τον θαυμασμό του βλέποντας αυτόν τον εξαίσιο ναό που ξεπέρασε σε μεγαλείο το Ναό του Σολομώντα στην Ιερουσαλήμ.

Στις εργασίες κατασκευής πήραν μέρος 600 άτομα, ανάμεσα στους οποίους και 80 ιερείς και δαπανήθηκαν τριακόσια εκατομμύρια χρυσές δραχμές για την ανέγερση. Τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν ήταν λαξευτοί λίθοι και τούβλα. Έχει μήκος 76 μ., πλάτος 71 μ. και ύψος 56 μ. Η κορυφή του εξαίσιου κύριου τρούλου ξεπερνάει τα 56 μ. το ύψος του νάρθηκα. Ανήκει στις κορυφαίες δημιουργίες της βυζαντινής ναοδομίας και υπήρξε σύμβολο της Πόλης. Εκτός από τη σπάνια και μοναδική αρχιτεκτονική ξεχωρίζει για τον πλούσιο εσωτερικό διάκοσμο με ψηφιδωτά και εικόνες.

Η θρυλική Αγία Σοφία είναι σε αρχιτεκτονικό ρυθμό βασιλικής με τρούλο και αποτελεί το στολίδι της Ορθοδοξίας. Στο ναό υπάρχουν έντονη θρησκευτικότητα και θεόπνευστη τέχνη, σχήματα και χρώματα, φως και παράδοση και όλα αυτά 

βέβαια προβάλλονται ασύγκριτα.

Στο προαύλιο του ναού λέγεται ότι υπήρχε κρήνη, στην οποία ήταν γραμμένη η φράση: «ΝΙΨΟΝΑΝΟΜΗΜΑΤΑΜΗΜΟΝΑΝΟΨΙΝ» (νίψον ανομήματα μη μονάν όψιν – δηλαδή ξέπλυνε τις αμαρτίες και όχι μόνο το πρόσωπο). Η φράση αυτή αν διαβαστεί ανάποδα, από δεξιά προς τα αριστερά, αποδίδει τις ίδιες λέξεις και το ίδιο νόημα. Πρόκειται για μία ευφυέστατη σύλληψη, μία ρήση σπάνιας δημιουργίας.

Λειτούργησε ως ορθόδοξος καθεδρικός ναός της Πόλης από το 537 ως το 1453. Μετά την άλωση μετατράπηκε σε ισλαμικό τέμενος και το 1934 σε μουσειακό χώρο. Το 2020 ξαναέγινε ισλαμικό τέμενος.

Κατά την περίοδο των Σταυροφοριών, 12041261, ο ναός έγινε Ρωμαιοκαθολικός και μετά την Άλωση της Πόλης το 1453 μετατράπηκε σε μουσουλμανικό τέμενος. Αυτές τις περιόδους η Αγία Σοφία υπέστη τεράστιες ζημιές. Κατά την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας πραγματοποιήθηκαν στο ναό σημαντικές καταστροφές, καθώς ασβεστώθηκαν οι τοιχογραφίες εξαιτίας της ισλαμικής θεώρησης της απεικόνισης του ανθρώπινου σώματος ως βλασφημίας. Ο ναός με την σπουδαία αρχιτεκτονική του αποτέλεσε πρότυπο για την κατασκευή διαφόρων τεμενών, ανάμεσα στα οποία βρισκόταν και το Μπλε Τζαμί.

Αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ

(330 – 1453)

Πρωτεύουσα του Βυζαντίου

Αυτοκρατορική πόλη

Βασιλεύουσα

ΠΟΛΗ

Η γόησσα, πολύχρυση πόλη, με καλλιτεχνικό πλούτο,

με έξοχη θέση, ανάμεσα σε δύο θάλασσες, με Ιστορία και Πολιτισμό.

Υπήρξε η ανατολική πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από το 330 μ.Χ. και η πρωτεύουσα της Ανατολικής Ρωμαϊκής-Βυζαντινής ως το 1453, μία συνολική περίοδο άνω των χιλίων ετών. Ιδρύθηκε επί της αρχαίας πόλης του Βυζαντίου το 324 μ.Χ. ως νέα πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Α΄, (272 – 337),ο οποίος κυβέρνησε 31 χρόνια (306-337), και είναι ο ιδρυτής της Κωνσταντινούπολης. Εγκαινιάστηκε στις 11 Μαΐου του 330 ως η Νέα Ρώμη και πήρε απ’ αυτόν το όνομά της. Ήταν η μεγαλύτερη και πλουσιότερη πόλη της Ευρώπης και αποτέλεσε μία από τις κύριες έδρες του Χριστιανισμού, ως η βάση του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης. Η Πόλη φημιζόταν για τα απόρθητα χερσαία τείχη της, που την προστάτευαν από τους διάφορους επιδρομείς και τα οποία κτίστηκαν 

από το 408 ως το 447, από τον Θεοδόσιο Β΄ (401 – 450), είχαν ύψος 12 μέτρα, πάχος 5 μέτρα, μήκος 6 χιλιόμετρα, είχαν διπλή οχυρωματική γραμμή και 10 πύλες. Τα παραθαλάσσια Τείχη ήταν μονά με πολλούς πύργους, 27 πύλες και ήταν απόρθητα, αποτρέποντας κάθε δυνατότητα αποβίβασης στους διάφορους επιδρομείς. Τα χερσαία Τείχη συναντούσαν τα παραθαλάσσια στην Προποντίδα από τη μια πλευρά και τα Τείχη των Βλαχερνών, κοντά στον Κεράτιο κόλπο, από την άλλη. Εκτός από την αμυντική προστασία που παρείχαν τα Τείχη της Πόλης, ήταν και αισθητικά πανέμορφα κατασκευασμένα, από μάστορες καλλιτέχνες, θα μπορούσε να πει κανείς ότι αποτελούν έργα απαράμιλλης τέχνης στην κατασκευή τους.

Διάσημη και μοναδική υπήρξε η βυζαντινή αρχιτεκτονική των κτηρίων της, με τη δική της θαυμάσια τεχνοτροπία, όπως ο καθεδρικός ναός της Αγίας Σοφίας, το Μεγάλο Παλάτι όπου έμεναν οι αυτοκράτορες, ο Πύργος του Γαλατά, ο Ιππόδρομος, η Χρυσεία Πύλη και τα πολυτελή αριστοκρατικά παλάτια. Διέθετε την αυτοκρατορική βιβλιοθήκη, όπου υπήρχαν πάνω από 100.000 τόμοι αρχαίων κειμένων.

Η Πόλη είχε στρατηγική θέση μεταξύ του Ευξείνου Πόντου, του Κεράτιου κόλπου, του Βοσπόρου, της θάλασσας του Μαρμαρά, των στενών των Δαρδανελίων και του Αιγαίου, αλλά και ως κόμβος ανάμεσα στις ηπείρους της Ευρώπης, της Ασίας και της Αφρικής. Γι αυτό κατά τη διάρκεια των αιώνων δέχθηκε πολλές επιδρομές και πολιορκίες, όμως άντεξε.

Η ιστορική περίοδος της Πόλης κατέχει σημαντική θέση στην ελληνική ιστοριογραφία, στις παραδόσεις και στα έθιμα καθώς είναι ορόσημο του νεότερου ελληνισμού.

ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ ΑΕΤΟΣ

Συμβολίζει την κυριαρχία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας

Η αριστερή κεφαλή του αετού που είναι στραμμένη προς τη Δύση συμβολίζει τη Ρώμη, ενώ η δεξιά που είναι στραμμένη προς την Ανατολή συμβολίζει την Κωνσταντινούπολη. Ο σταυρός και η σφαίρα στα νύχια συμβολίζουν την πνευματική και κοσμική εξουσία αντίστοιχα. Ο αετός στέκεται επάνω σε δάφνινο στεφάνι που συμβολίζει τη δόξα. Ήταν η προσωποποίηση της δύναμης. Υιοθετήθηκε για πρώτη φορά ως αυτοκρατορικό έμβλημα από τον Ισαάκιο Κομνηνό (1093 – 1152).

Το ανάγλυφο του Δικέφαλου Αετού βρίσκεται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης.

Πηγή

Goock Roland, Τα θαύματα του κόσμου μας, μετάφραση Φούλα Χατζιδάκι, εκδόσεις Αρσενίδη, Αθήνα, 1968

Mitchell Beazley Publishers Ltd, Αρχιτεκτονικοί θησαυροί της γης, για την Ελληνική γλώσσα εκδόσεις Αρσενίδη, Αθήνα, 1975

wikipedia

Πάρης Βορεόπουλος [Συνεργάτης του RealOraiokastro.gr]

ΠΑΡΗΣ ΒΟΡΕΟΠΟΥΛΟΣ

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Φοίτησε στο Κολλέγιο De La Salle. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και Θέατρο σε Δραματική Σχολή. Εργάστηκε ως καθηγητής και διευθυντής σε σχολεία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Ασχολήθηκε με την ποίηση, το θέατρο, την κριτική, τη λογοτεχνία, τη μετάφραση κ.ά.

Ως συγγραφέας δημοσίευσε τα έργα:

  • «Ανθολογία Γαλλικής Ποίησης», μεταφράσεις ποιημάτων δέκα Γάλλων ποιητών, παρουσίαση βιογραφικών στοιχείων και ποιητικών “Σχολών”.

  • «Το Αιώνιο Παιχνίδι», μονόπρακτο θεατρικό έργο, το οποίο ανεβάστηκε σε θεατρική σκηνή.

  • «Ποιητικές Διαδρομές», ποιητική συλλογή.

  • «Η Ζωή και το Έργο του Αλμπέρ Καμύ», κριτική μελέτη.

  • «Κριτικές Μελέτες Αισθητικής του Γκυ ντε Μωπασσάν», μετάφραση παρουσίαση και σχόλια όσον αφορά τις απόψεις του Γάλλου συγγραφέα, για την τεχνική απόδοσης ενός γραπτού κειμένου καθώς και των εικαστικών τεχνών, ζωγραφική-γλυπτική.

  • «Οδοιπορικό Ζωής», ποιητική συλλογή.

  • «Ταξιδεύοντας στο Χρόνο», συλλογή διηγημάτων.

  • «Η Παιδεία στην Καππαδοκία»

από την αρχαιότητα ως την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1924,

επιστημονική μελέτη.

– «Δύο Λογοτεχνικά Μανιφέστα: André Breton και JeanPaul Sartre»,

δοκίμιο.

  • «Η Μικρά Ασία μέσα από την Ελληνική Λογοτεχνία», δοκίμιο.

  • «Τραγούδια του Δημήτρη Θέμελη για φωνή και πιάνο σε ποίηση Πάρη Βορεόπουλου» με τη Χριστίνα Σιδηροπούλου, μουσικολόγο, πιανίστα• μουσικοποιητική συλλογή.

  • «Το Θέατρο του Παραλόγου-Ευρωπαίοι και Έλληνες θεατρικοί συγγραφείς», δοκίμιο.

Μοίρασε το άρθρο!