ΓιΟ τραγουδιστής που έμελε να αφήσει το δικό του, μοναδικό, αποτύπωμα στη λαϊκή σκηνή της Ελλάδος δεν έγινε γνωστός από τα μικράτα του, αλλά καταξιώθηκε κάποια χρόνια αργότερα.
Ο λόγος για τον μοναδικό Πασχάλη Τερζή, ο οποίος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, αγάπησε αυθεντικά, έμεινε, τραγούδησε και καταξιώθηκε σε αυτή την πόλη.
Περισσότερα από 40 χρόνια ζωντανών εμφανίσεων, 35 χρόνια δισκογραφία, 20 προσωπικοί δίσκοι με πλατινένιες και χρυσές πωλήσεις, δεκάδες συμμετοχές, πολλές συλλογές, μια 20ετία πανελλήνιας εμβέλειας, είναι λίγα μόνο από αυτά χαρακτηρίζουν τον μεγαλύτερο εν ζωή λαϊκό τραγουδιστή.
Το μικρόβιο της μουσικής και τα δημοτικά τραγούδια
Ο Πασχάλης Τερζής ήρθε στον κόσμο στις 24 Φεβρουαρίου το 1949 στηΘεσσαλονίκη.
Κατά τη διάρκεια των νεανικών του χρόνων έκανε ένα πέρασμα από πολλά επαγγέλματα, πάντα όμωςθεωρούσε το τραγούδι αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού του. Για αυτό άλλωστε ξεχώρισε και έφτασε τόσο ψηλά.
Ξεκίνησε να τραγουδά σε δημοφιλή κέντρα μουσικής ως συνοδευτικός τραγουδιστής με διάσημους έλληνες τραγουδιστές της δεκαετίας του 60′. Ένα ταλέντο που λίγοι γνωρίζουν είναι ότι τότε δεν τραγουδούσε μόνο λαϊκά, αλλά και δημοτικά τραγούδια, με τεράστια επιτυχία στο κοινό.
Το ξεκίνημα και η γνωριμία που έμελε να τα αλλάξει όλα
Η ουσιαστική αρχή και επαφή με το χώρο του τραγουδιού έγινε στη Ρόδο το 1974, όπου τραγουδούσε σε μικρά μαγαζάκια.
Εκεί εμφανιζόταν στο πλευρό του Γρηγόρη Τζιστούδη, δεξιοτέχνη του μπουζουκιού.
“Είχα και συνεχίζω να έχω ένα καλό φίλο, ο οποίος από μικρός, 15-16 χρονών, έπαιζε μπουζουκάκι. Αυτός βέβαια έγινε επαγγελματίας πιο νωρίς από εμένα και κάποια στιγμή που πήγα να τον δω στη Ρόδο, με ανέβασε στην πίστα για να πω ένα – δυο τραγούδια. Φαίνεται πως τους άρεσα και μου έκαναν πρόταση. Έτσι ξεκίνησα, από τη Ρόδο, το καλοκαίρι του 1972 και ακριβώς 10 χρόνια μετά μπήκα στη δισκογραφία με τον πρώτο μου δίσκο”, μας αφηγείται για τα πρώτα βήματα που έκανε τότε στα μικρά μαγαζάκια της Ρόδου.
Λίγα χρόνια μετά, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, γνώρισε έναν άνθρωπο σταθμό για τη ζωή του, τον Χρήστο Νικολόπουλο.
Τότε, ο Χρήστος Νικολόπουλος επισκέφτηκε το κέντρο ««Καλύβα» της Θεσσαλονίκης μαζί με τον Γιώργο Νταλάρα.
Δεν χρειάστηκαν παρά λίγα λεπτά για να ενθουσιαστεί από τη συγκλονιστική φωνή του Πασχάλη Τερχή και του υποσχέθηκε να του γράψει τραγούδια.
Ο Τερζής τον αντιμετώπισε τότε με δυσπιστία, αφού μέχρι τότε είχε λάβει κι άλλες αντίστοιχες υποσχέσεις, χωρίς αντίκρισμα.
Ο Νικολόπουλος όμως κράτησε το λόγο του και το 1982 υπέγραψε συνθετικά τον πρώτο δίσκο του ερμηνευτή, που κυκλοφόρησε το Μάρτη εκείνης της χρονιάς από τη μικρή εταιρεία «Salonica», με στίχους των Βαγγέλη Ατραΐδη και Γιάννη Βασιλόπουλου.
Ο δίσκος ηχογραφήθηκε στο «Papa’s studio» των αδελφών Παπαχατζή, από τον Τζων Καμπάνη και τον Παναγιώτη Παπαχατζή. Η παραγωγή έγινε από τον Γιάννη Τσελέπη.
Η επιτυχία αυτού του δίσκου έγινε η αφετηρία για μια στενότερη συνεργασία μεταξύ των δύο αντρών. Οι δύο τους όμως, δεν συνεργάστηκαν μόνο στη μουσική, αλλά και στη ζωή,καθώς έγιναν δύο καλοί φίλοι και συνοδοιπόροι.
Παράλληλα με τη δισκογραφική τους δουλειά, πραγματοποίησαν μαζί συναυλίες σε όλη την Ελλάδα και εμφανίσεις σε κέντρα της Θεσσαλονίκης.
Όπως έχει αφηγηθεί και ο ίδιος ο Πασχάλης Τερζής, με το μοναδικό γλαφυρό του τρόπο, ο δίσκος ακούστηκε τότε, αλλά μέχρι την…. Κατερίνη. Στην Αθήνα, αυτά τα πρώτα χρόνια της καριέρας του, ήταν σχεδόν άγνωστος.
Μπορεί να έχουν περάσει παραπάνω από 30 χρόνια από τότε, αλλά ο Πασχάλης Τερζής δεν ξεχνάει ποτέ το παρελθόν του.
“Και βέβαια θυμάμαι τον πρώτο μου δίσκο! Είναι όπως ο πρώτος έρωτας!Ήταν το 1982, είχε τον τίτλο «Λέω» και περιείχε 12 τραγούδια σε μουσική του Χρήστου Νικολόπουλου και στίχους του Ατραϊδη Βασιλόπουλου. Είχε κυκλοφορήσει από μια δισκογραφική εταιρία στη Θεσσαλονίκη, τη Σαλόνικα.
Θυμάμαι καταρχήν ότι στη φωτογράφηση ήθελε ο διευθυντής της εταιρίας να βάλω γραβάτα! Εγώ αντέδρασα από την πρώτη στιγμή, δεν έβαλα, ήρθαμε σε ρήξη και ήταν η πρώτη διαφωνία που είχαμε”!
Η αυθεντική αγάπη για τη μουσική και η ιδιαίτερη σχέση με την επιτυχία
«Την επιτυχία δεν την κυνήγησα ποτέ και γι’ αυτό δεν μου φάνηκε ότι ήταν πολλά τα χρόνια. Εγώ από την πρώτη στιγμή που άρχισα να τραγουδάωένιωθα ευτυχισμένος, αφού έκανα αυτό που γούσταρα, αυτό που αγαπούσα, μεγαλώνοντας παράλληλα και τα παιδιά μου. Τι άλλο να θες; Ήμουν πολλά χρόνια τραγουδιστής και δεν με ήξερε η μάνα μου, αλλά δεν παραπονέθηκα. Αν είναι να ‘ρθει, ‘θε να ‘ρθει, έλεγα. Βέβαια, είχα βάλει κι εγώ το χεράκι μου στο να παραμένω άγνωστος, μένοντας στη Θεσσαλονίκη», είχε αναφέρει ο Πασχάλης Τερζής σε μία πρόσφατη συνέντευξή του για την επιτυχία που άργησε να… έρθει.
Το 1982, δύο χρόνια μετά το παρθενικό του δίσκο, συνεχίζει τις δισκογραφικές του δουλειές και συμμετέχει φιλικά στο άλμπουμ «Παίξε Χρήστο επειγόντως», μαζί με την Ελένη Βιτάλη, τον Γιώργο Σαρρή και τον Δημήτρη Κοντολάζο σε μουσική Χρήστου Νικολόπουλου και στίχους Μανώλη Ρασούλη.
Ένα χρόνο μετά, το 1983 ακολουθεί ο δεύτερος προσωπικός δίσκος του με τον τίτλο “Μίλα μου στον ενικό”.
Η μουσική είναι του φίλου του πλέον Χρήστου Νικολόπουλου και οι στίχοι των Λευτέρη Χαψιάδη και Χριστόφορου Μπαλαμπανίδη.
Παράλληλα, οι “μεγάλοι” τραγουδιστες όχι απλά του χτυπούν την πόρτα του, αλλά συμπορεύεται με τεράστια επιτυχία μαζί τους καθώς συμμετέχει στον δίσκο “Όλοι δικοί μας είμαστε” των Χ. Νικολόπουλου, Μανώλη Ρασούλη μαζί με τους Νίκο Παπάζογλου, Δημήτρη Κοντογιάννη και Νάντια Καραγιάννη.
“Δεν ήταν όλα τα χρόνια της καριέρας μου ρόδινα, η διαδρομή που έχω κάνει, τουλάχιστον τα μισά χρόνια ήμουν τραγουδιστής της πείνας, απλά συντηρούσα την οικογένεια μου, αλλά αυτό δεν με έκανε ούτε να δυσανασχετήσω, ούτε να μην είμαι ευχαριστημένος γιατί έκανα αυτό που αγαπάω και παράλληλα μεγάλωνα και τα παιδάκια μου, τι άλλο να θέλω”;
Δεν επιδίωξα ποτέ να σκαρφαλώσω, να γνωρίσω ανθρώπους, είμαι πολύ κακός σε ότι αφορά δημόσιες σχέσεις, δεν κολλάω πουθενά και όταν ήρθαν κάποια στιγμή, (ούτε που το κατάλαβα), κάποιες μικρές επιτυχίες, δεν τρελάθηκα, δεν πήραν τα μυαλά μου αέρα. Όχι ότι ήταν κάτι που το περίμενα ότι θα γίνει σίγουρα, αλλά από την άλλη έλεγα εντάξει, δόξα το Θεό, μια χαρά είμαι.
Είναι ευλογία να μην χάσεις τον Πασχάλη, τον εαυτό σου, ο Τερζής είναι κάποια στιγμή πάνω στη σκηνή και μέχρι εκεί, από εκεί και πέρα αν πεις εγώ είμαι κ.λπ., τι είσαι; Τίποτα δεν είσαι, πιάσαμε το μικρόφωνο και γίναμε μάγκες. Δεν είναι έτσι τα πράγματα, πρέπει να σεβόμαστε τον εαυτό μας πάνω από όλα και αυτούς που μας χειροκροτούν και μας πληρώνουν από πάνω”.
Ο Πασχάλης Τερζής έμεινε πάντα αναλλοίωτος παρά τις τεράστιες επιτυχίες που έμελε να έρθουν λίγα μοναχά χρόνια μετά το 1983.
Ο “Παλιόκαιρός” του έγινε το ερωτικό άσμα της εποχής
Ακόμη και σήμερα θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους δίσκους του λαϊκού πεντάγραμμου, με την υπογραφή του Γιάννη Καραλή, του Γιώργου Θεοφάνους και τη Εύης Δρούτσα.
Ο Πασχάλης Τερζής μας τραγούδησε για αγάπες δανεικές, στασιμότητα, φουρτουνιασμένους καιρούς και απογοητεύσεις.
Ο δίσκος μίλησε τόσο πολύ στις ψυχές του κοινού, που έγινε διπλά πλατινένιος, ξεπερνόντας κάθε προηγούμενο σε πωλήσεις.
Χρυσός μέσα σε μία ημέρα
Η λέξη επιτυχία είναι λίγη για να περιγράψει το πόσο αγαπήθηκε ο δίσκος “Ο δικός μου ο δρόμος”, ο οποίος κυκλοφόρησε το 1998 .
Ο δίσκος έγινε χρυσός από την πρώτη μέρα της κυκλοφορίας του και πλατινένιο μόλις από τον πρώτο μήνα.
Μάλιστα, το ομώνυμο τραγούδι από το άλμπουμ κρύβει μία μικρή ιστορία- “θησαυρό” που αφηγήθηκε χρόνια μετά ο Γιώργος Θεοφάνους:
«Είναι μια περίεργη ιστορία. Τότε είχαμε συναντηθεί με την Εύη Δρούτσα στο σπίτι της και γράφαμε. Κάποια στιγμή εκείνη φεύγει σε άλλο δωμάτιο.Χτύπησε το θυροτηλέφωνο και ακούω τη φωνή της από μέσα να μου λέει:“Ρε συ Γιώργο, έχει ένα φάκελο πάνω στο τραπεζάκι, δώσ’ το του. Είναι ένας κούριερ για τον Κορκολή“. Παίρνω τον φάκελο, τον ανοίγω και από πάνω βλέπω αυτόν τον στίχο (σ.σ. Ο δικός μου ο δρόμος).
Με τρομερό θράσος, παίρνω τον στίχο, τον βάζω στην τσέπη, κλείνω τον φάκελο και τον δίνω στον κούριερ. Δεν είπα τίποτα στον κούριερ. Τελειώσαμε τη δουλειά, πήγα στο σπίτι μου, κάθισα στο πιάνο -ήταν από αυτές τις ευλογημένες μέρες που μου βγήκε μία κι έξω το τραγούδι- και την πήρα τηλέφωνο. Κλαίγαμε και οι δύο. Της είπα “Μη νομίζει ο Στέφανος ότι του πήρα το τραγούδι”.
Μου λέει “Ο Στέφανος δεν ξέρει τίποτα, το τραγούδι θα γίνει μεγάλη επιτυχία”. Στέφανε απολογούμαι αν σου έκλεψα την επιτυχία! Ο Πασχάλης Τερζής δεν έχει ιδέα».
Η αλλαγή σελίδας
Ο Πασχάλης Τερζής έχει δείξει ότι δεν φοβάται τις αλλαγές και αποφασίζει να γυρίσει σελίδα στη δισκογραφικό του μονοπάτι το 2001.
Συγκεκριμένα, το 2001 αλλάζει δισκογραφική εταιρεία αποφασισμένος να συνεργαστεί με δημιουργούς που δεν είχε την δυνατότητα νωρίτερα να συμπράξει.
Το αποτέλεσμα; Ένας αυθεντικός λαϊκός δίσκος που έγινε πλατινένιος από την πρώτη μέρα της κυκλοφορίας του, με το όνομα “Θέλω να πω”.
Ο Φίλιππος Γράψας, ο Κώστας Φασουλάς, ο Πάνος Φαλάρας, η Άννα Αργυρού και η Ευγενία Ασλανίδου είναι οι στιχουργοί του δίσκου, ενώ ο Γιάννης Πάριος δωρίζει από καρδιάς τους στίχους τριών από τα τραγούδια.
Το αντάμωμα για τον Στέλιο Καζαντζίδη
Έξι κορυφαίοι ερμηνευτές ένωσαν το 2009 τις φωνές για να τιμήσουν τον τεράστιο Στέλιο Καζαντζίδη.
Από αυτούς δεν θα μπορούσε να λείπει και ο Πασχάλης Τερζής, σε μία από τις συγκλονιστικότερες εμφανίσεις της καλλιτεχνικής του πορείας.
Παρέα με τη Μαρινέλλα, τον Γιώργο Νταλάρα, τον Δημήτρη Μητροπάνο, την Χάρις Αλεξίου, την Γλυκερία και υπό τη σκηνοθετική επιμέλεια του Σταμάτη Φασουλή, ο Πασχάλης τιμής απέτισε φόρο τιμής στον αξεπέραστο Στέλιο Καζαντζίδη.
Η πρώτη συναυλία πραγματοποιήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 2009 στο Παναθηναϊκό Στάδιο της Αθήνας, σχεδόν, κατά το ήμισυ, αφού διακόπηκε λόγω της καταρρακτώδους βροχής.
Η δεύτερη συναυλία πραγματοποιήθηκε κανονικά και με μεγάλη επιτυχία στο Καυτανζόγλειο Στάδιο της Θεσσαλονίκης στις 23 του Σεπτέμβρη.
Η συνεργασία που οδήγησε σε μία φιλία ζωής
Αν σκεφτεί κάποιος το όνομα του στιχουργού Γιώργου Θεοφανούς, σίγουρα το επόμενο όνομα που θα έρθει στο μυαλό του είναι αυτό τουΠασχάλη Τερζή.
Η συνεργασία των δύο αντρών έχει ένα πολύ σπάνιο χαρακτηριστικό για τη μουσική σκηνή: ότι κάθε φορά ήταν επιτυχημένη.
Εξάλλου, όπως ο ίδιος ο Πασχάλης Τερζής αναφέρει πάνω από όλα είναι δύο καλοί φίλοι. Αυτή η χημεία εξάλλου αποτυπώνεται και πάνω στο πεντάγραμμο.
“Πάνω απ’ όλα είμαστε φίλοι με τον Γιώργο. Από την άλλη, στο επαγγελματικό κομμάτι, τον εμπιστεύομαι απόλυτα. Η πορεία του μέχρι τώρα, εξάλλου, και τα πανέμορφα τραγούδια που έχει γράψει έχουν δείξει ξεκάθαρα ποιος είναι. Λογικό είναι λοιπόν να συνεργαστούμε ακόμα μια φορά και ίσως και άλλη μια και άλλες πολλές ακόμα”!
Η αλλαγή σελίδας και η ήρεμη ζωή στο κτήμα
Ο Πασχάλης Τερζής έκανε μία συνειδητή επιλογή στη ζωή του, επέλεξε να ζήσει μακριά από τα λαμπερά φώτα της δημοσιότητας.
Κατά διαστήματα έχουν ακουστεί πάμπολλες φορές φήμες ότι έπασχε απόκάποια σοβαρά προβλήματα υγείας.
Ο ίδιος όμως αποφάσισε να ζήσει μία ήρεμη ζωή στο κτήμα του, μακριά από τις νυχτερινές πίστες και τα νυχτερινά μαγαζιά.
«Δεν μου επιβάλει κανείς τι θα κάνω. Αυτή τη στιγμή μου αρέσει που είμαι στο κτήμα μου».
Ο τραγουδιστής απολάμβανε οικογενειακές στιγμές πληρότητας, ζώντας σε ένα ήσυχο περιβάλλον, στο Πευκοχώρι, λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη.
«Εγώ ποτέ δεν ήθελα να φτάσω στην κορυφή, όχι γιατί δεν είμαι φιλόδοξος, αλλά γιατί φοβόμουν τον γκρεμό. Έτσι, πήραν την απόφαση να σταματήσω να δουλεύω, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σνομπάρω τους χώρους στους οποίους εμφανίστηκα και τώρα είμαι κάποιος».
Οι φήμες όμως δεν έλεγαν να σταματήσουν ακόμη και όταν ο ίδιος είχε πλέον ανακοινώσει τη συνειδητή επιλογή να αλλάξει σελίδα στη ζωή του.
“Τι να έχω; Μια χαρά είμαι. Το μόνο μου πρόβλημα είναι ότι δυσκολεύομαι να φάω τρίτο πιάτο φαγητό! Δεν μπορώ πάντως να κόψω το τσιγάρο”, είχε απαντήσει με το γνωστό καυστικό του τρόπο.
Μάλιστα, τέλος στις φήμες είχε προσπαθήσει να δώσει και η ίδια του η κόρη, Γιάννα Τερζή.
«Όσα έλεγαν για την υγεία του πατέρα μου ήταν τόσο ψέμα που δεν ξέραμε πώς να το αντιμετωπίσουμε. Είχε μια περιπέτεια με την υγεία του τρία χρόνια πριν αλλά… Όλοι νόμιζαν ότι συνέβαινε κάτι πολύ σοβαρό, το οποίο όμως δε συνέβαινε ποτέ και πάντα ήταν ένα ψέμα.
Εγώ γελούσα όταν το άκουγα, μέχρι που κατάλαβα ότι είναι πολλά τα σχόλια και άρχισα να ενοχλούμαι. Αλλά δεν μπορείς να κάνεις και πολλά γιατί ο κόσμος “τρώει” πιο εύκολα το κακό από ότι το καλό».
Η μεγάλη επιστροφή
Για πέντε ολόκληρα χρόνια η εγχώρια μουσική σκηνή ήταν λιγάκι πιο φτωχή, χωρίς την υπέροχη λαϊκή φωνή του Πασχάλη Τερζή.
«Μετά από πέντε χρόνια κάποια τραγούδια ήταν το έναυσμα για να ξανατραγουδήσω για τους φίλους μου. Πιστεύω πώς έκανα ότι καλύτερο μπορούσα. Η δουλειά μου και το τραγούδι δεν μου έχει λείψει γιατί τραγουδούσα κάθε μέρα όπου βρισκόμουν! Στο καφενείο, στο σπίτι, στο αμάξι».
Το 2016 λοιπόν κυκλοφόρησε έναν καινούριο δίσκο που τιτλοφορείται «Ό,τι κι αν πεις σου λέω ναι».
Για τους συντελεστές του CD αρκεί να αναφερθεί το όνομα του Λευτέρη Παπαδόπουλου, ενός ανθρώπου που έχει σφραγίσει με την ποίησή του το ελληνικό λαϊκό τραγούδι για ένα διάστημα που υπερβαίνει τον μισόν αιώνα.
Εκτός από τον θρυλικό Λευτέρη Παπαδόπουλο στον νέο δίσκο του Πασχάλη Τερζή συμμετείχαν εξέχοντες καλλιτέχνες, τόσο μουσικοί όσο και στιχουργοί, όπως ο Βασίλης Δήμας, ο Χρυσόστομος Καραντωνίου, ο Νίκος Μωραΐτης, ο Βασίλης Παπαδόπουλος, ο Κυριάκος Παπαδόπουλος, ο Δημήτρης Παπαχαραλάμπους και ο Ηλίας Φιλίππου.
Ο δίσκος «Ό,τι κι αν πεις σου λέω ναι» αποτέλεσε μία τεράστια απόδειξη ότι η πενταετής αποχή του Πασχάλη Τερζή από τη δισκογραφία, όχι μόνο δεν επηρέασε στο ελάχιστο την ερμηνευτική δεξιοτεχνία του, αλλά τον όπλισε με νέα εκφραστική δύναμη.
Η στιγμή της αποθέωσης στην “Μπουάτ Αλ Γκάιντα”
Το 1999 ο Πασχάλης Τερζής κυκλοφόρησε ένα ακόμη πολύ πετυχημένο άλμπουμ με τον τίτλο “Δεν με κατάλαβες ποτέ”.
Ο δίσκος περιλαμβάνει και μία συμμετοχή έκπληξη, καθώς στον ρόλο του στιχουργού συναντάμε τον Λάκη Λαζόπουλο.
Το τραγούδι “Μην ορκιστείς” ερμηνεύουν υπέροχα οι δύο άντρες στη σκηνή της “Μπουάτ Αλ Γκάιντα”, το 2007.
Η χημεία τους ήταν ολοφάνερη, γεγονός που φανερώνει τη φιλία που συνδέει τους δύο άντρες.
Το ταλέντο υπάρχει στο οικογενειακό DNA
Ο Πασχάλης Τερζής αγαπάει τη μουσική, αλλά η μεγάλη του αγάπη στη ζωή είναι η οικογένειά του.
Έχει κάνει δύο γάμους και έχει αποκτήσει δύο παιδιά. Μάλιστα ο γιος τουτον έχει κάνει και παππού.
Η κόρη του, η Γιάννα Τερζή, κληρονόμησε το οικογενειακό καλλιτεχνικό “μικρόβιο”.
“Στην αρχή ήμουν κάθετος και έλεγα στην κόρη μου πως δεν γίνεται να γίνει τραγουδίστρια γιατί οι τραγουδίστριες έχουν δύο πόδια. Μα κι εγώ δύο πόδια έχω μου έλεγε και εγώ της απαντούσα ναι, αλλά το ένα θα στο κόψω”, αφηγείται για την πρώτη φορά που η κόρη του του αποκάλυψε πώς θέλει να ακολουθήσει τα χνάρια του.
Μπορεί αρχικά να φάνηκε διστακτικός και καχύποπτος, αλλά η Γιάννα κατάφερε όχι μόνο να κάνει την επανάστασή της, αλλά να καθιερωθεί και η ίδια στο εγχώριο μουσικό στερέωμα.
Άλλωστε, έχοντας μεγαλώσει με τέτοια ερείσματα και σε ένα τέτοιο μουσικό περιβάλλον, μάλλον αναπόφευκτο ήταν να πέσει το “μήλο κάτω από τη μηλιά”.
Δισκογραφία:
Λέω (1982)
Μίλα μου στον ενικό (1983)
Εθνική Θεσσαλονίκης (1986)
Καινούργια χρώματα (1988)
Είμαι μόνος μου (1990)
Θα ‘θελα να ‘σουν εδώ (1991)
Μια βραδιά στη Σαλονίκη (1991, ζωντανή ηχογράφηση με Φωτιάδη και Μελά)
Μια αφιέρωση καρδιάς (1992)
Αυτοί που δε μιλάνε (1993)
Μεσόγειος (1994)
Άφησέ με μόνο (1995)
Αυτά είναι τα τραγούδια μου (1996)
Παλιόκαιρος (1997)
Ο δικός μου ο δρόμος (1998)
Δε με κατάλαβες ποτέ (1999)
Οι μεγαλύτερες επιτυχίες Χθες, σήμερα, αύριο… (2000)
Τα ζεϊμπέκικα του Πασχάλη (2001)
Θέλω να πω (2001)
Hitmix (2001)
Τραγούδια μιας ζωής (2002, ζωντανή ηχογράφηση)
Φωτιά στις νύχτες (2003)
Στα υπόγεια είναι η θέα (2004)
Αρχιπέλαγος (2005)
Είναι κάποιες αγάπες (2006)
Η διαφορά (2007)
Μια νύχτα ζόρικη (2008)
Δυο Νύχτες Μόνο (2011)
Ό,τι κι αν πεις σου λέω ναι (2016)
