«ΞΟΔΕΜΕΝΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ»– «ΟΙ ΣΠΟΡΟΙ»: ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΥΑΣ ΜΗΛΙΟΥ

ΞΟΔΕΜΕΝΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ

Ίχνη ευτυχίας;
Σκιά δοσήματος;
Βήματα χαμόγελου;
Εξομολόγηση έρωτα;
Τι απ’αυτά σου έλειψαν;
Τι θες να ξαναζωντανέψεις;

Τον έρωτα,τον έρωτα
μου φώναξες αυθόρμητα.
Ο παράδεισος χωρίς έρωτα
είναι ίδιος η κόλαση.

Όχι,όχι το χαμόγελο
αυτό μου έλειψε μου είπες.
Οι άνθρωποι είναι σκυθρωποί
δεν χαμογελούν πιά,ψιθύρισες.

Μα ναι τα δοσήματα
κι ας είναι χωρίς έρωτα αληθινό. 
Το δόσημο μου έλειψε 
μ’απάντησες με δισταγμό.

Ω! ναι ,ναι η ευτυχία 
σίγουρα αυτή μου έλειψε.
Έζησα δίχως αγκαλιά
μόνος χωρίς φαμίλια.

Χαμένες στιγμές ευτυχίας.
Ξοδεμένοι έρωτες.
Θανή του χαμόγελου.
Δοσήματα χωρίς ανταπόκριση.
Πληρωμένοι έρωτες.
Πως να τα ζωντανέψω ξανά
και με ποιά αιτία;
Με ποιά δικαιολογία ;
Αναρωτήθηκες.

Μόνος στην τελευταία 
πράξη της ζωής.
Χωρίς ευτυχία.
Χωρίς δοσήματα.
Δίχως έρωτα
Με μια γκριμάτσα φόβου.
Δίχως ίχνος χαμόγελου.

Μόνος μ’απάντησες με σιγουριά.
Τον κύκλο μόνος θα κλείσω
μ’αυτή τη μονωδία.

Κι άρχισες να τραγουδάς 
τραγούδια λυρικά,
λυπητερά που φθάσαν στα ουράνια.
Σαν θέατρο αρχαίας τραγωδίας,σαν ραψωδία,
μ’άλλες μοναχικές ψυχές
μαζί,ψάλλουν σε χορωδία.

ΕΥΑ ΜΗΛΙΟΥ

ΟΙ ΣΠΟΡΟΙ

Φίλοι επίλεκτοι.
Καλοί,γλυκείς μου φίλοι.
Μαζί πορευόμαστε,
στα χνάρια του ονείρου.
Με έμπνευση
για δημιουργίες.
Για το αύριο
ανοίγουμε δρόμους.

Εγώ ειμί η γη
και απ’το χώμα μου
λουλούδι θα βγει.

Φίλοι μου έμορφοι
και δοτικοί.
Τον σπόρο θα ρίξουμε 
στην γη μαζί,
αγάπη να φυτρώσει.

Έχω στην ψυχή μου “άνοιξη”
και γόνιμο έδαφος εντός μου.
Έχω το φως στα μάτια μου.
Λαμπρό φως την ημέρα.
Να μεγαλώσει το φυτό,
στην πλάση,στον αιθέρα.

Τα αρώματά του
να φθάσουν 
στα πέρατα της γής
και λίγο παραπέρα.

Οι σπόροι που ρίξαμε στην γη,
ήσαν γεροί, ήσαν καλοί.
Ριζώσανε,φυτρώσανε
αγάπη παντού εδώσανε.

ΕΥΑ ΜΗΛΙΟΥ

Μοίρασε το άρθρο!