Μοναξιά
Σκυθρωπός κι αμίλητος.
Αγανακτισμένος,μ’αναρίθμητα ερωτηματικά στην καρδιά του.
Εξαντλημένος,μ’ έναν αναστεναγμό,διέκοψε για μια στιγμή την σιωπή του.
Δεν θέλει,δεν επιθυμεί να δώσει κάποια εξήγηση.
Ακόμη κι αν πεθάνει,τα ερωτηματικά αυτά,στην ψυχή του μαχαίρια αιχμηρά,θα αφήσουν βαθιές πληγές,αγιάτρευτες.
Παράδειγμα διδακτικό, η ζωή του όλη.
Με σιδερένια θέληση,με ψυχραιμία,κυνήγησε πάντοτε το καθημερινό όνειρο,τους στόχους του.
Αλλά η ζωή του, μέχρι σήμερα,δίχως αγάπη,χωρίς θαλπωρή, γεμάτη πόνο, συναισθηματική πείνα, ερωτική δίψα.
Σαν να μην έχει ζήσει ούτε μια όμορφη μέρα, σαν να μην έχει γραφεί ούτε μια λέξη στην πονεμένη ιστορία του.
Ζωή σκληρή αλλά αποφασιστική.
Ολομόναχος συνάντησε από νωρίς την μοναχική του,την σκληρή του μοίρα.
Δυσκολεύεται να το πάρει απόφαση,ότι θα γεράσει μόνος του.
Δεν θυμάται την καρδιά του,το πρόσωπό του, να γελά από χαρά,από ευτυχία.
Η ζωή του βιβλίο κλειστό χωρίς αίσιο τέλος με πολλά και ατέλειωτα κεφάλαια, που δεν έχει ποτέ διαβαστεί από κανένα.
Και κει μέσα στην τεράστια απελπισία του,συναντά ξαφνικά τον φίλο.
Τον άνθρωπο που του τείνει χείρα βοηθείας,για να τον βγάλει από την μοναξιά του,από την κατάντια του,από την άσχημη καταστασή του.
Μια αληθινή βοήθεια.
Μια συνάντηση μεγάλης τύχης,μεγάλης αλλαγής.
Κάθεται μαζί του στο ίδιο τραπέζι.
Κοιτάζουν αντάμα το πρόσωπό τους, μπροστά στον ίδιο καθρέφτη.
Μπροστά στην ίδια αλήθεια.
Την μοναξιά καλύπτει μόνο η αγάπη,μόνο η φιλία,
μόνο η ανθρωπιά.
Εύχονται αντάμα με τα χέρια ενωμένα καλή χρονιά και καλοτάξιδη η φιλία τους.
Εύα Μήλιου
Ποιήτρια-συγγραφέας
Συγχώρεση
Οι πληγές σου επιφανειακές και τιποτένιες.
Λεφτερωμένος από ασθένειες ψυχικές και βάρη.
Στον δρόμο για την ελευθερία σου γλύτωσες από πολλές κακοτοπιές και άγχη.
Όλα τα χρέη προπληρωμένα στο ακέραιο.
Κι η κριτική τους σαν χάδι απαλό πάνω σε πέτρα,σε οπάλιο.
Λησμόνησες τις προσβολές τους και τις χειριστικές βουλές τους.
Τα τελευταία λόγια τους σαν βάλσαμο σταλάξαν στην καρδιά σου.
Όλα τα πλάσματα της γης τα ένιωσες δικά σου.
Κι ένα απαλό αναφιλητό σφραγίζει,μυστικά σου.
Το μαύρο παρελθόν ρίχνεις στα τάρταρα.
Τώρα ανάλαφρη η καρδιά σου.
Θα στέκεσαι από δω και μπρος ορθός.
Τα πονεμένα μάτια σου ξαναχαμογελούν.
Κι όσοι υπέφεραν εξ αιτίας σου, ευθύς σε συγχωρούν.
Η ψυχική σου θεραπεία,πολλής αγάπης έχει χρεία.
Για να ξαναβρείς τα χαμένα κλειδιά του Παραδείσου
και με την χάρη Του ν’ανοίξουν διάπλατα οι πύλες του,για χάρη σου.
Συγχώρεση με την ψυχή σου όταν ζητάς,όλο τον κόσμο κατακτάς.
Εύα Μήλιου
Ποιήτρια-συγγραφέας
