Το καταφέραμε κι αυτό ως ανθρωπότητα. Να σταυρώσουμε τον αθώο. Να δολοφονήσουμε τον καλύτερο που πάτησε το πόδι του στον πλανήτη. Και να το κάνουμε με τον πλέον ατιμωτικό τρόπο…
Πλείστα τα παραδείγματα των ευκαιριών που έχουμε χάσει να γίνουμε καλύτεροι ως είδος. Καλύτεροι άνθρωποι. Ανά τα χρόνια. Όχι μόνο τότε που ο Ιησούς έλεγε «αγαπάτε αλλήλους» κι εμείς φωνάζαμε «Σταυρώστε τον!».
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΣΥΡΙΓΟΣ
Κάθε χρόνο, κάθε Μεγάλη Εβδομάδα, άλλος συγκλονίζεται την Ανάσταση, άλλος τη Μεγάλη Παρασκευή, άλλος την Κυριακή που… σουβλίζει κι άλλος ποτέ και καθόλου. Προσωπικά τη Μεγάλη Πέμπτη, τη μέρα που Τον κρεμάμε επί ξύλου, τη θεωρώ την πλέον συγκλονιστική…
Σταυρώσεις κάνουμε και σήμερα. Σταυρώνουμε και μας σταυρώνουν. Σταμάτα! Μην σταυρώνεις και μην επιτρέπεις σε κανέναν να σε σταυρώσει… Σε κανέναν.
Βρες μόνος τα λάθη σου και ζήτα συγχώρεση πρώτα από τον εαυτό σου. Μετάνιωσε. Και προχώρα. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να σε γυρίζει πίσω. Να σε σταυρώνει…
Ούτε για τα πάθη, ούτε για τα λάθη… Ζούμε στη χώρα που όλοι δείχνουν με το δάχτυλο. Και κανείς προς τη σωστή κατεύθυνση. Του εαυτού του. Ζούμε στη χώρα που η κριτική προηγείται της αυτοκριτικής ακόμη και στο… λεξικό! Ζούμε στη χώρα του «ο άλλος φταίει». Ποτέ εμείς.
Αυτές οι μέρες, πέρα από τις σούβλες, τα κόκκινα αβγά και τα τσουρέκια (καλά είναι κι αυτά) σου προσφέρουν την αφορμή να δεις προς τα μέσα σου. Εντός σου. Να διορθώσεις και να διορθωθείς. Να συγχωρέσεις και να συγχωρεθείς. Και κυρίως να μην σταυρώσεις και να μην επιτρέψεις σε κανέναν να σε σταυρώσει… ΠΟΤΕ! Καλή Ανάσταση, Έλληνες… Σταυρωθήκαμε από αυτό το χτικιό αλλά θα αναστηθούμε… Ξέρουμε εμείς…
