«ΜΕΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ»–«ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ, ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΕΙΡΟ»: ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΥΑΣ ΜΗΛΙΟΥ

Μες στο σκοτάδι

Σ’ αγγίξω,μια νύχτα χωρίς φεγγάρι.
Με λυρική διάθεση,πιάνω και το δοξάρι.
Νυχτερινή επίσκεψη,τυφλά μες στο σκοτάδι,
με όλη μου την χάρη,στον έρωτά σου πάλι.
Να τραγουδώ,να σε ποθώ,
εσένα απόψε λαχταρώ.
***
Οι στίχοι μου, ότι κι αν πω,
πλούσια ρίμα.
Δεν είναι κρίμα
που τους ξαναδιαβάζω.
Νιώθω πως σ’αγαπώ.
Ιδέες στροβιλίζουν γλυκά μες στο μυαλό,
που μου θυμίζουν δόξες.
***
Δόξες παλιές κι αγαπημένες.
Ζω για τον έρωτα ξανά,
μ’επιφωνήματα πολλά και ηχηρά.
Ήχοι νεόφαντοι,υφαίνουν ένα χάδι
Τα δάχτυλά μας έμπλεξες,μαζί,μες στο σκοτάδι.
Mια νύχτα δίχως φεγγάρι,
η αγάπη μας το φώτισε,
για λίγο το σκοτάδι.

Εύα Μήλιου
Ποιήτρια-συγγραφέας

Οι λέξεις, οι σκέψεις και το άπειρο

Οι λέξεις βαραίνουν τον νου μου.
Αθώες ψυχές αλύτρωτες,
στον ρου της ζωής μου,
όπου η μοίρα,μου δείχνει νέους δρόμους,
νέες ζωές φανταστικές,
με πιότερο αγάπη,
μεγαλύτερη προσφορά,
περισσότερο έλεος.
Τα πρόσωπά μου,αλλάζουν όψη καθημερινά.
Πρόσωπα γνωστά.
Πρόσωπα άγνωστα.
Πρόσωπα άπειρα.
Κάθε μου σκέψη κι ένα συναίσθημα.
Κάθε μου λέξη,καινούργια θεότητα.
Κάθε μου μορφή,νέα αθωότητα.
Ξημέρωσε και βρίσκομαι
μ’ένα χαρτί κι ένα μολύβι.
Να γράφω λέξεις ακατάληπτες.
Να συνθέτω φράσεις αξεδιάλυτες.
Να οργιάζει η σκέψη μου,
μέσα στο νου μου.
Να γράφω,να γράφω ασταμάτητα,
χωρίς φραγμούς και τέλος.
Προσέξτε και θαυμάστε.
Ξημέρωσε κι η μέρα ,
προχωράει βιαστικά.
Σημειώματα δεν κρατάει.
Δεν σταματάει.
Ακολουθεί κατά πόδας
τον χρόνο,τον άπειρο χρόνο.
Ο χώρος μου κενώνεται.
Εξαφανίζεται.Μοριοποιείται.
Δεν με χωράει πια.
Με κατάπιαν οι λέξεις μου,
οι φράσεις μου,
οι σκέψεις μου,στο άπειρο μαζί τους.
Κι εγώ στροβιλίζομαι εκεί,
σ’έναν απόκοσμο χορό
που δεν τελειώνει……..
Με μεγαλώνει……..

Εύα Μήλιου
Ποιήτρια-συγγραφέας

 

Μοίρασε το άρθρο!