Καύση σκουπιδιών: Θάβουμε το κεφάλι μας στην άμμο για να μην βλέπουμε

 Ένα μεγάλο πρόβλημα που απασχολεί την κοινωνία του δήμου Ωραιοκάστρου, είναι η καύση των σκουπιδιών, που πρόκειται να γίνει ”δύο μέτρα” από την πόρτα των σπιτιών μας, στο ΤΙΤΑΝ. Εμείς όμως σαν δήμος, παρότι  βλέπαμε τον κίνδυνο όλους αυτούς τους τελευταίους μήνες, αντί να τον αντιμετωπίσουμε, προτιμήσαμε να κάνουν ότι δεν υπάρχει, ελπίζοντας ίσως ότι το πρόβλημα θα λυθεί από μόνο του.

Βλέποντας όμως τις αντιδράσεις από όλες τις δημοτικές παρατάξεις, τους φορείς της πόλης, και τις ανησυχίες των δημοτών, αρχίσαμε να βγάζουμε εκείνα τα βαρύγδουπα δελτία τύπου, όπως αυτά που με ένα πόντο χιόνι, ξεσηκώσαμε όλον τον κόσμο στο πόδι, αφού και το υπουργείο Υγείας, από πληροφορίες που έχουμε, έπαψε να ασχολείται με την πανδημία, και έριξε όλο το βάρος στον δήμο Ωραιοκάστρου.

Δυστυχώς όμως με το να θάβουμε το κεφάλι μας στην άμμο… πιστεύοντας ότι αφού δε βλέπουμε το λιοντάρι, δε θα μας βλέπει ούτε αυτό, και η μάχη θα χαθεί, θα πρέπει όλοι οι φορείς του δήμου, να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους.

  • Σύμφωνα λοιπόν με έκθεση που έδωσε στη δημοσιότητα το Ελληνικό Γραφείο της Greenpeace, η χρήση της καύσης ως «λύσης» στο εντεινόμενο πρόβλημα των απορριμμάτων είναι η χειρότερη πρόταση για την υγεία των πολιτών, το περιβάλλον και την οικονομία. Ενώ το θέμα της διαχείρισης των απορριμμάτων τίθεται πλέον πιο επιτακτικό παρά ποτέ, θα πρέπει να δρομολογηθούν επιτέλους τα μέτρα που θα εξασφαλίσουν μέσα από την κομποστοποίηση, την επαναχρησιμοποίηση και την ανακύκλωση την θεαματική μείωση του όγκου των απορριμμάτων.
    • Ας δούμε τα στοιχεία που μας δίνει η GREENPEACE
    • Η κυκλική οικονομία και η καύση δεν πάνε μαζί. H EE μέσα από την έκδοση της στρατηγικής για την κυκλική οικονομία δίνει έμφαση στην ελαχιστοποίηση της χρήσης των πόρων και στην έννοια της επαναχρησιμοποίησης. Η τάση αυτή, αναγκάζει χώρες με προϊστορία στην καύση, όπως η Δανία, η Γερμανία και η Σουηδία να αναζητήσουν λύσεις πέρα από την καύση.
    • Η καύση εμποδίζει την επίτευξη των στόχων που έχει θέσει η Ελλάδα. Αν η Ελλάδα αποφασίσει να επενδύσει στην καύση, τότε είναι αδύνατον να επιτευχθούν οι στόχοι, για τους οποίους έχει δεσμευθεί, για ενίσχυση της ανακύκλωσης και συρρίκνωση του ποσοστού ταφής. Αντίθετα, η χώρα θα παραμείνει κολλημένη σε ένα ξεπερασμένο και ακριβό μοντέλο διαχείρισης απορριμμάτων. Στο ίδιο πλαίσιο, η Πορτογαλία, που σήμερα καίει το 20% των σκουπιδιών της, ανακοίνωσε πρόσφατα ότι δεν θα επενδύσει σε νέες μονάδες καύσης, καθώς κινδυνεύει να μην πιάσει τους στόχους της.
    • Η καύση απορριμμάτων είναι πανάκριβη υπόθεση. Με τις ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις για έργα καύσης να έχουν σταματήσει, μια τέτοια επιλογή θα μπορεί να υλοποιηθεί μόνο με την αξιοποίηση εθνικών και ιδιωτικών πόρων. Σε αυτήν την περίπτωση και συνυπολογίζοντας ότι η διαθεσιμότητα όλων των υλικών (πλαστικά, οργανικά, υπόλοιπα ανακυκλώσιμα) που χρειάζεται η καύση για να είναι αποδοτική δεν θα είναι δεδομένη στο άμεσο μέλλον, η μόνη ελπίδα αυτά τα έργα να φέρουν κέρδη στους επιχειρηματίες που τα διαχειρίζονται, είναι η σύναψη εξοντωτικών συμβολαίων και ρητρών εις βάρος των Ελλήνων πολιτών για διάστημα τουλάχιστον 20-30 ετών.
    • Έλλειμμα εμπιστοσύνης και ελέγχου. Με όλα τα παραπάνω αρνητικά χαρακτηριστικά και επιπτώσεις της καύσης, και σε συνδυασμό με τη διαχρονική αδιαφάνεια, την αδυναμία ουσιαστικού ελέγχου και των πολυάριθμων περιπτώσεων παράνομης διακίνησης σκουπιδιών και ανεξέλεγκτης διάθεσης τους στη χώρα μας,  το υπάρχον έλλειμμα εμπιστοσύνης της κοινωνίας προς την πολιτεία αναμένεται να αυξηθεί ακόμα περισσότερο, σε περίπτωση που αποφασίσουμε να προχωρήσουμε με την επιλογή της καύσης.

Μοίρασε το άρθρο!