Αυτές τις μέρες με την υπόθεση Λιγνάδη έχω ένα συνεχές αίσθημα ναυτίας όπως όταν ανεβαίνεις στο τρενάκι στο λούνα παρκ και αδειάζει η ψυχή σου στην τεράστια κατηφόρα. Μια ναυτία και για κάτι που δε λέγεται ρητά.
Δεν είναι μόνο για την επιλογή αυτού του ανθρώπου από τον Πρωθυπουργό και την Υπουργό Πολιτισμού για αυτή τη θέση που σηματοδοτεί υποτίθεται το νόημα που οφείλει να έχει η τέχνη: την καλλιέργεια και την απελευθέρωση του ανθρώπου από την αποκτήνωση και τον εκμαυλισμό –πόσο τραγικό αλήθεια;
ΓΡΑΦΕΙ Η ΗΡΩ ΔΙΩΤΗ
Δεν είναι μόνο για τη συνειδητή απουσία δομών φροντίδας και υποδοχής των ανθρώπων που πέρασαν και ζουν με τη φρίκη του βιασμού και την καθυστέρηση απόδοσης δικαιοσύνης (καγχασμός)–όταν, εάν και εφόσον μια τέτοια υπόθεση καταγγελθεί και φτάσει στο δικαστήριο.
Είναι που ένας σωρός κόσμος κοιμόταν ήσυχος το βράδυ ενώ ήξερε ότι ίσως κάπου σε ένα διαμέρισμα, σε ένα αμάξι, σε μια πολυτελή βίλα, βιάζονται ανήλικα παιδιά. Είναι που όταν γίνονταν καταγγελίες για κάτι τέτοιο έμπαιναν στο αρχείο. Είναι που εγκληματούσαν σε βάρος παιδιών και δεν μιλούσε κανείς. Όχι μόνο αυτοί που ενδεχομένως κάναν τα ίδια όπως ακούγεται. Όχι αυτοί που μπορεί να είναι μπλεγμένοι. Άλλα όλοι οι υπόλοιποι. Οι συνάδελφοί του που γνώριζαν. Η πιάτσα που γνώριζε. Που δεν μιλούσαν γιατί ποιος θα τους ακούγε. Που σιώπαιναν γιατί πού να τα βάλουν με το σύστημα.Που γνώριζαν και έκλειναν τα μάτια και τα αυτιά και συνέχιζαν τη ζωή τους ενώ βιάζονταν και κακοποιούνταν και παρενοχλούνταν νέοι άνθρωποι. Που γνώριζαν και φοβόνταν για να μη χάσουν κάποιο ρόλο ή ανακατευτούν οι ζωές τους.
Αλλά και κοινωνική και ομοεπαγγελματική.
Και εδώ η ανοχή δεν είναι απλά συνενοχή.
Το θηρίο δεν υπάρχει από μόνο του.
Δεν θρέφεται μόνο από τους δυνατούς.
Δεν θρέφεται μόνο από τους ομοίους τους.
Θρέφεται και αυτούς που το κοιτάνε να κατασπαράσσει.
