Τον φάκελο ενός από τα τραγικότερα, όσο και συναρπαστικότερα μυστήρια του 20ού αιώνα αποφάσισε να ανοίξει ξανά το γραφείο του Γενικού Εισαγγελέα της Ρωσίας, 60 χρόνια μετά την εμφάνισή του: Το μυστήριο του Περάσματος του Ντιάτλοφ ή το μυστήριο του Βουνού των Νεκρών.
Στις 23 Ιανουαρίου του 1959, μία 10μελής ομάδα φοιτητών, ανάμεσά τους δύο κοπέλες, οι οποίοι ήταν και μέλη του πανεπιστημιακού ορειβατικού ομίλου, με επικεφαλής τον νεαρό, πλην έμπειρο ορειβάτη, Ίγκορ Ντιάτλοφ, ξεκινάνε να κάνουν μια συνηθισμένη ορειβατική – περιπατητική διαδρομή με χιονοπέδιλα στα βόρεια Ουράλια Όρη, τα οποία αποτελούν και το φυσικό σύνορο του ευρωπαϊκού και του ασιατικού τμήματος της Ρωσίας. Σύμφωνα με το σχέδιο, θα επέστρεφαν στη βάση τους στις 12 Φεβρουαρίου.
Την παραμονή της έναρξης της εκδρομής, ένα από τα μέλη της ομάδας αρρώστησε. Υπάρχουν κινηματογραφικά πλάνα που δείχνουν την ομάδα να τον αποχαιρετά. Κανείς δεν ξέρει, ότι θα είναι η τελευταία φορά που θα βρίσκονται όλοι μαζί και ότι ο άρρωστος συμφοιτητής τους που έμεινε πίσω, θα ήταν και ο μοναδικός επιζών της τραγωδίας.
Η 12η Φεβρουαρίου φτάνει, αλλά η ομάδα δεν εμφανίζεται. Αμέσως ξεκινούν ομάδες έρευνας – διάσωσης. Στις 26 Φεβρουαρίου, στο ύψωμα 1079, το οποίο η τοπική φυλή των Εσκιμώων Μάνσι ονομάζει «Βουνό των Νεκρών», οι διασώστες βρίσκουν τον πρόχειρο καταυλισμό των φοιτητών και τα εννέα πτώματά τους.
Οι περισσότεροι από τους φοιτητές πέθαναν από υποθερμία, ακριβώς επειδή βγήκαν σχεδόν γυμνοί έξω. Κάποιοι βρέθηκαν κάτω από ένα δέντρο, όπου προσπάθησαν να ανάψουν φωτιά. Κάποιοι διαπιστώθηκε ότι προσπάθησαν κάποια στιγμή να επιστρέψουν στη σκηνή αλλά δεν πρόλαβαν. Δύο φοιτητές έφεραν κατάγματα, ενώ μία φοιτήτρια βρέθηκε δίχως μάτια και γλώσσα. Ολοι έφεραν ένα περίεργο πορτοκαλί χρώμα στο δέρμα τους.
Αμέσως ξεκινούν έρευνες για το τι συνέβη και τι τρόμαξε τόσο πολλοί εννέα υγιείς, νέους ορειβάτες. Οσο όμως προχωρούσε η έρευνα, τόσο τα ερωτήματα γίνονταν περισσότερα από τις απαντήσεις.
Μετά από πολλούς μήνες, κατά τους οποίους τέθηκαν διάφορες εκδοχές, οι ερευνητές κατέληξαν σε ένα πόρισμα, το οποίο αμέσως χαρακτηρίστηκε απόρρητο και μόνο μερικά αποσπάσματα είδαν το φως της δημοσιότητας. Από αυτά τα αποσπάσματα έγινε γνωστό, ότι στα πτώματα ανιχνεύθηκε ραδιενέργεια.
Ολα αυτά, οδήγησαν αυτή την τραγωδία να αποκτήσει μυθικές διαστάσεις, τόσο στο εσωτερικό της ΕΣΣΔ όσο και στο εξωτερικό, με τις θεωρίες συνωμοσίας να κάνουν πάρτι: Από δοκιμές μυστικών όπλων (άλλωστε η τραγωδία συνέβη στην καρδιά του Ψυχρού Πολέμου) μέχρι… εξωγήινοι.
Οι ειδικοί απέκλεισαν εξαρχής εγκληματική ενέργεια και όλοι οι σοβαροί επιστήμονες δεν συζητούν καν τις θεωρίες συνωμοσίας. Η μέχρι τώρα πιο ισχυρή εκδοχή είναι μια ξαφνική αλλαγή στις καιρικές συνθήκες – πολύ συχνή σε εκείνη την περιοχή – η οποία δημιούργησε μια επίσης συχνή αιτία καταστροφών: Εναν κινούμενο με ταχύτητα «τοίχο» χιονιού, που έπεσε πάνω στον μικρό καταυλισμό με δύναμη, την ώρα που οι φοιτητές το πιθανότερο κοιμόντουσαν. Μην ξέροντας τι τους χτύπησε, μέσα στο σκοτάδι, έσκισαν τη σκηνή από το εσωτερικό και έτρεξαν.
Ωστόσο, αφενός η παραπάνω εκδοχή δεν είναι επίσημη, αφετέρου δεν απαντά σε όλα τα ανοιχτά ζητήματα του πορίσματος.
Προς τέρψη της φαντασίας φυσικά.
