Η προσπάθεια να παρουσιαστεί η επαναλειτουργία της παλιάς σιδηροδρομικής σύνδεσης Θεσσαλονίκης–Σίνδου ως «Δυτικό Προαστιακό» μοιάζει με μια ακόμη επικοινωνιακή άσκηση ωραιοποίησης. Μια άσκηση που υποτιμά τη νοημοσύνη της δυτικής Θεσσαλονίκης, των δήμων που ασφυκτιούν καθημερινά στο κυκλοφοριακό και των κατοίκων που επί 20 χρόνια ακούν υποσχέσεις για πραγματικό προαστιακό και βιώσιμη αστική κινητικότητα.
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΑΒΡΗΣ ΑΓΓΕΛΟΣ
Η πραγματικότητα είναι απλή: γραμμή χωρίς ενδιάμεσες στάσεις δεν είναι προαστιακός. Είναι μια υφιστάμενη, υποβαθμισμένη σύνδεση που προορίζεται να εξυπηρετήσει – πρακτικά – μόνο τους φοιτητές του ΔΙΠΑΕ στη Σίνδο. Και σίγουρα δεν δικαιολογεί τον κυβερνητικό θόρυβο περί «μεγάλης παρέμβασης».
Πώς η κυβέρνηση προσπαθεί να παρουσιάσει το άσπρο–μαύρο
Εδώ και εβδομάδες ο κυβερνητικός μηχανισμός προωθεί την επαναλειτουργία της γραμμής Σιδηροδρομικού Σταθμού–Σίνδου σαν να πρόκειται για «αναπτυξιακή τομή». Η αλήθεια όμως είναι ότι:
- Η γραμμή υπήρχε ανέκαθεν και ποτέ δεν καταργήθηκε θεσμικά.
- Οι υποδομές δεν αναβαθμίστηκαν.
- Οι σταθμοί στους δήμους της δυτικής Θεσσαλονίκης δεν υπάρχουν καν στον σχεδιασμό.
- Ο προαστιακός, ως έννοια, προϋποθέτει πυκνές στάσεις μέσα στον αστικό ιστό, κάτι που η κυβέρνηση αποφεύγει επιμελώς να συζητήσει.
Παρά τα παραπάνω, κυβερνητικά στελέχη παρουσιάζουν το μέτρο ως «ανακούφιση για τους πολίτες της Δυτικής Θεσσαλονίκης». Είναι όμως εντυπωσιακό ότι δεν μπορούν να κατονομάσουν ούτε μία συνοικία που ανακουφίζεται, γιατί απλούστατα… καμία δεν εξυπηρετείται.
Ποιος εξυπηρετείται πραγματικά;
Μόνο ένας πληθυσμός: οι φοιτητές που πηγαίνουν στο ΔΙΠΑΕ στη Σίνδο.
Και ακόμη κι εκεί, η εξυπηρέτηση είναι περιορισμένη, αφού:
- Δεν υπάρχουν συχνά δρομολόγια.
- Δεν υπάρχει ασφαλής και άμεση σύνδεση από τον σταθμό Σίνδου προς τις σχολές.
- Δεν υπάρχει δικτύωση με το υπόλοιπο σύστημα μεταφορών της πόλης.
Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση επενδύει πολιτικά σε μια παρέμβαση που αγγίζει μόνο μία κατηγορία πολιτών, αφήνοντας ανέπαφο το κυκλοφοριακό χάος της Δυτικής Θεσσαλονίκης.
Τι σημαίνει πραγματικός Δυτικός Προαστιακός – και γιατί δεν τολμά να τον φτιάξει η κυβέρνηση
Ένας προαστιακός δεν είναι μια απλή επαναλειτουργία μιας παλιάς γραμμής. Είναι:
- στάσεις σε Μενεμένη – Αμπελόκηπους – Κορδελιό – Εύοσμο – Νεάπολη – Σταυρούπολη – Πολίχνη,
- υποδομές προσβασιμότητας,
- συνδυασμός με το μετρό και τα λεωφορεία,
- αραίωση του κυκλοφοριακού όγκου που πνίγει καθημερινά τη Δυτική Θεσσαλονίκη,
- πραγματική αστική ανάπτυξη και μεταφορά εργαζομένων, μαθητών, κατοίκων.
Αν κάτι τέτοιο υλοποιούνταν, η Δυτική Θεσσαλονίκη θα σταματούσε να αντιμετωπίζεται ως «δεύτερη κατηγορία». Όμως αυτό απαιτεί:
- χρηματοδότηση,
- σύγκρουση με συμφέροντα και γραφειοκρατίες,
- στρατηγική αστικού σχεδιασμού.
Η κυβέρνηση, αντί για αυτό, επέλεξε την εύκολη λύση: να παρουσιάσει ως “μεταρρύθμιση” κάτι που λειτουργούσε ήδη.
Γιατί η Δυτική Θεσσαλονίκη εξακολουθεί να θεωρείται αόρατη
Οι δήμοι της Δυτικής Θεσσαλονίκης σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος:
- στο κυκλοφοριακό,
- στην έλλειψη υποδομών,
- στην περιβαλλοντική επιβάρυνση,
- στις διαχρονικές ανεπάρκειες συγκοινωνιακού σχεδιασμού.
Η επαναλειτουργία της γραμμής Θεσσαλονίκη–Σίνδος όχι μόνο δεν αγγίζει αυτά τα ζητήματα, αλλά τα συγκαλύπτει. Βολεύει μια κυβέρνηση που χρειάζεται κάτι να παρουσιάσει «ως έργο», χωρίς να είναι διατεθειμένη να αναμετρηθεί με τις πραγματικές ανάγκες.
Η δυτική πλευρά παραμένει εκτός σχεδιασμού, εκτός σοβαρών επενδύσεων, εκτός προτεραιοτήτων. Κι αυτό δεν αλλάζει με ένα τρένο που ξεκινά από τον Νέο Σιδηροδρομικό Σταθμό και καταλήγει κατευθείαν στη Σίνδο χωρίς ούτε μία ενδιάμεση στάση.
Η κυβέρνηση δεν φέρνει Δυτικό Προαστιακό.
Δεν φέρνει κάτι νέο.
Δεν λύνει κανένα πρόβλημα της Δυτικής Θεσσαλονίκης.
Απλώς επαναλανσάρει μια υπάρχουσα γραμμή, επιχειρώντας να τη μεταμφιέσει σε «μεγάλο έργο», σε μια περίοδο που η κοινωνία ζητά ουσία και όχι επικοινωνιακά τεχνάσματα.
Η Δυτική Θεσσαλονίκη αξίζει πραγματική συγκοινωνιακή επανάσταση – όχι μια φτηνή μακέτα που δεν αλλάζει τίποτα στην καθημερινότητα των κατοίκων της.
