Γ. Κούδας-Θ. Μαύρος: «Παίκτες βιομηχανοποιημένου ποδοσφαίρου!»

Αν δεν είχαμε δει τούτο το αν-τα-γω-νισ-τι-κό (ο τονισμός της προηγούμενης λέξης έχει τη δική του σημασία!) ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου και ακούγαμε μετά τα αποθεωτικά σχόλια, κυρίως συναδέλφων, για το ποδόσφαιρο που παίχθηκε, θα νομίζαμε πως ο δείκτης του θεάματος ήταν συνώνυμος… σαγήνης! «Θεαματικό ποδόσφαιρο» ξέρουμε τελικά τι σημαίνει;

Σας προλαβαίνω: Το παιχνίδι δεν αναδεικνύεται μόνο από επίδειξη τεχνικής, αν ήταν έτσι, ο καλύτερος παίκτης όλων των εποχών θα ήταν ο καλύτερος ζογκλέρ ενός τσίρκου επειδή παίζει την μπάλα με κάθε σημείο του σώματος του και δεν την αφήνει να πέσει κάτω για πολλή ώρα! Θέαμα με πρώτη ύλη του το ταλέντο προσφέρει ο συνδυασμός χαρισμάτων, ικανοτήτων, καμία αντίρρηση! Αλλά από εκεί ώς την εξιδανίκευση που επιχειρείται στο αγωνιστικό σκέλος της ευρωπαϊκής συνύπαρξης η απόσταση είναι μεγάλη…

Μοιραστήκαμε την ίδια σκέψη με τους Γιώργο Κούδα, Θωμά Μαύρο, μορφές που υπηρέτησαν την έλξη που ασκεί η μπάλα όταν της… συμπεριφέρεσαι ανάλογα! Για το «θεαματικό», «φοβερό και τρομερό EURO», όπως επί λέξει ακούσαμε και συνεχίζουμε…

Ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία του πρωταθλήματος (260 γκολ σε 501 παιχνίδια με Πανιώνιο, ΑΕΚ) δεν ήταν μόνο στυγνός μεταπράτης της ευκαιρίας σε γκολ… Ο Θωμάς Μαύρος, συχνότερα, χρωμάτιζε την τελική προσπάθεια με έμπνευση:

«Λίγα παιχνίδια ήταν αληθινά ενδιαφέροντα, κάποια άλλα σε κρατούσαν με απορία για το τελικό αποτέλεσμα αλλά αυτά δεν σημαίνουν, σε κάθε περίπτωση, “θέαμα”, συμφωνώ… Το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει από την εποχή που έπαιζα εγώ αλλά αυτό δεν σημαίνει πως η αλλαγή μόνη της είναι βελτίωση, θέαμα! Οσο κι αν έχει αλλάξει το ποδόσφαιρο, όσο κι αν η τακτική κυριαρχεί όπως και στα παιχνίδια που είδαμε, υπάρχει χώρος για αληθινό θέαμα σαν αυτό που προσφέρουν παίκτες-εξαιρέσεις όπως ο Ρονάλντο που είδαμε και πάλι…

“Θέαμα” σημαίνει αυτοσχεδιασμός… Ελειπε! Παίκτης-εξαίρεση που θυμίζει το ποδόσφαιρο που γοητεύει είναι κάποιος σαν τον Ρονάλντο… Το παιχνίδι παίζεται κυρίως ομαδικά, αυτό δεν είναι πρόβλημα αν υπάρχει ταλέντο για να σπάσει τη μαζική άμυνα, ταλέντα, όμως, υπάρχουν λιγότερα… Σε πολλά παιχνίδια υπήρχε ενδιαφέρον για το τελικό αποτέλεσμα ώς το τέλος αλλά ώς εκεί… Συνεχώς γυρίσματα της μπάλας πίσω! Απουσία θέσεων και κατάλληλων παικτών…

Τι εννοώ; Ο επιτελικός μέσος, δηλαδή ο μπαλαδόρος δημιουργός με έμπνευση, ο καθαρός σέντερ φορ με αίσθηση του χώρου και ικανότητα τόσο στο ψηλό παιχνίδι όσο και με την μπάλα κάτω, αλλά και οι δύο καθαροί εξτρέμ που θα οργώσουν τις πλευρές είναι οι θέσεις που πάντα πρόσφεραν το πλούσιο θέαμα… Αυτές εννοώ όταν είπα πριν πως υπάρχουν θέσεις που απουσιάζουν από το ποδόσφαιρο του σήμερα, το είδαμε και πάλι τώρα… Ομοιοι μοιάζουν οι παίκτες κι ας παίζουν σε εντελώς διαφορετικές θέσεις! Ναι, σ’ αυτή τη διοργάνωση είδαμε πολλά γκολ, αλλά το γκολ δεν είναι πάντα αποτέλεσμα θεαματικής δημιουργίας, είναι και ευνοϊκής συγκυρίας… Αρα τα πολλά γκολ που μπαίνουν με…κάθε τρόπο δεν είναι κατ’ ανάγκη απόδειξη ύπαρξης θεάματος, κακώς χρησιμοποιήθηκε αυτό ως επιχείρημα!».

Αυτόβουλα υπέγραψε τη συζήτηση: «Η Γερμανία, πεσμένη… Ούτε Ρουμενίγκε, ούτε καν Χρούμπες έχει!».

«Βιομηχανοποιημένο!»

Υποψιασμένος για την καχυποψία (στα όρια της ασέβειας για παίκτες του δικού του διαμετρήματος!) ο Γιώργος Κούδας:

«Δεν είμαι “ρομαντικός” όπως λένε για απόψεις σαν τις δικές μου όσοι έρχονται σε δύσκολη θέση όταν τις ακούν! Δεν είμαι ρομαντικός όταν βλέπω, όπως και στα παιχνίδια του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, βιομηχανοποιημένο ποδόσφαιρο! Αλήθεια με ξένισαν κι εμένα οι υψηλοί τόνοι για το “θέαμα του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος”… Ναι, σε ορισμένα παιχνίδια αναγνώριζες πως υπήρχε και ποιότητα, φάσεις που τις γεννούσε φαντασία, αλλά αυτά δεν ήταν ο κανόνας, ήταν η εξαίρεση…

Αμυντικογενή συστήματα, κυκλοφορία της μπάλας παράλληλα, απ’ όλες τις ομάδες… Για να σπάσεις τη μαζική άμυνα, άρα και να προσφέρεις θέαμα, χρειάζεσαι καλή κυκλοφορία της μπάλας… Η Ισπανία το επιχείρησε αλλά της έλειπε η αποτελεσματικότητα! Η βιομηχανοποίηση του ποδοσφαίρου των ημερών δεν βοηθά το θέαμα! Οι παίκτες, από παιδιά, ακολουθούν συστήματα που δεν τα αφήνουν να αυτοσχεδιάσουν, αλλά τα μαθαίνουν πώς να πνίγουν, αν το έχουν, το ταλέντο τους στο όνομα της “κοινής προσπάθειας και επιτυχίας”… Εγκλωβίζονται έτσι πνευματικά! Παρόμοιο εγκλωβισμένο ποδόσφαιρο είδαμε και σ’ αυτή την διοργάνωση και όχι “θέαμα” όπως λένε…».

Μοίρασε το άρθρο!