Στο ίδιο ταξίδι συνεπιβάτες, για πολύ καιρό. Ένιωσα πως κάποιος μου έκλεβε στιγμές, πως διάλεγε τη θέση στο παράθυρο για να βλέπει εκείνος όλη τη θέα, δοκίμαζε την πρώτη κουταλιά από το γλυκό, για να πάρει όλη τη γλύκα. Και τις βραδιές, μη έχοντας να μονοπωλήσεις κάτι άλλο, κυριαρχούσες στον ύπνο μου και στη σκέψη μου,και στον λίγο χώρο που σου έδωσα, πήρες περισσότερο και για αντάλλαγμα με πότιζες με το σαράκι σου.
Θυμός καταπιεσμένος, συσσωρευμένος, που στο τέλος έγινε κόκκινος να ξεχειλίζει.Για εκείνες τις στιγμές που από αδυναμία επέλεγες το ποτό κι εγώ ένιωθα ανίκανος να βοηθήσω. Γιατί έφυγες νωρίς και χανόσουν σε αυτό, χωρίς να προλάβω να σε ζήσω λίγο ακόμη.Γιατί με έβαλες στην πρώτη γραμμή, να δώσω τις δικές σου μάχες,και όταν σε είχα ανάγκη πιο πολύ, εσύ επέλεγες το καθωσπρέπει και τη γνώμη του κόσμου.Για όλες τις ώρες της σιωπής, Για όλες τις παραχωρήσεις, για όλα τα πισωγυρίσματα,γιατί με άφησες να φύγω, γιατί μένεις ακόμα εκεί. Για το χαμένο χρόνο, για τις συναισθηματικές εκπτώσεις που επέβαλα στον εαυτό μου, για τα χαμένα βράδια,που δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να κάνει λάθη.
