Βρετανικές Εκλογές: Οι κερδισμένοι, οι χαμένοι και οι πραγματικές αιτίες

Πολύ μου αρέσουν οι μετά Χριστό προφητείες. Και έχουν ένα μεγάλο πλεονέκτημα: πέφτουν πάντα μέσα!

Έχουμε λοιπόν και λέμε:

 1) Ναι ο Τζόνσον και οι Tories πέτυχαν μια μεγάλη – από πλευράς κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας νίκη. Από πλευράς ποσοστού, το αύξησαν κατά 1,2%… Ο Τζόνσον ακολούθησε μια απλή στρατηγική: ξεκαθάρισε όσο πιο δυνατά γίνονταν ότι ήταν υπέρ του Brexit και το ήθελε χθες! Το εκλογικό σύστημα first-past-the-post (κοινώς, έστω και με μια ψήφο παίρνεις τη μονοεδρική και όλες οι άλλες ψήφοι πηγαίνουν στον «κουβά»), οδήγησε σε εξαφάνιση το κόμμα του Φάρατζ και το UKIP, γιατί όποιος ήθελε Brexit πήγε στο «μεγάλο μαγαζί» για να του δώσει την πρωτιά και άρα τις έδρες (που τελικά μετράνε!). Έτσι μάζεψε σχεδόν ολόκληρο το εκλογικό σώμα που τοποθετείται υπέρ του Brexit.

2) Οι Άγγλοι ψήφισαν υπέρ του Brexit; Not so sure… Αν αθροίσει κανείς τα ποσοστά των ανοικτά υπέρ του Brexit κομμάτων, μαζεύεται ένα 46,5% – χοντρικά – ενώ το αντίπαλο στρατόπεδο αθροίζει (αν λάβει κανείς ότι και οι Εργατικοί του ήξεις-αφήξεις έκλειναν το μάτι στο Remain υποσχόμενοι δεύτερο δημοψήφισμα…) περί το 48% (Εργατικοί, SNP, Lib Dems κ.λπ). Θα πει κανείς «οι Εργατικοί δεν ήταν σαφώς κατά του Brexit», όμως η υπόσχεση του δημοψηφίσματος στην πραγματικότητα τους έφερνε πιο κοντά στο Remain, εξ ου και η σφαλιάρα που πήραν στις περιοχές όπου το Brexit είχε θριαμβεύσει στο δημοψήφισμα και ήταν προπύργιά τους.

3) Ο παράγοντας Κόρμπιν. Αν δει κανείς που υπέστησαν την μεγαλύτερη πτώση τους οι Εργατικοί, θα διαπιστώσει ότι είναι σε περιοχές με μεγάλο ρεύμα υπέρ του Brexit, όπου κυριαρχεί το εργατικό στοιχείο και στην Σκωτία που είναι υπέρ του Remain. Ουσιαστικά, το επιχείρημα ο  Κόρμπιν είναι πολύ «αριστερός» για τα γούστα των Βρετανών, με βάση τα παραπάνω αδυνατίζει ή ακυρώνεται. Άλλωστε ο ίδιος  Κόρμπιν το 2017 (και τότε τα ίδια αριστερά έλεγε) είχε πετύχει το καλύτερο αποτέλεσμα των εργατικών στην μετά-Μπλερ εποχή! Άρα ναι, ο  Κόρμπιν δεν μπορούσε να τραβήξει το κόμμα του ως την νίκη και την πλειοψηφία, αλλά ο κύριος παράγοντας εδώ ήταν το brexit.

4) Ο Κόρμπιν και οι εργατικοί έκαναν το σφάλμα να προσπαθήσουν να πατήσουν σε δύο βάρκες. Ναι μεν Brexit αλλά και δημοψήφισμα και βλέπουμε, ελπίζοντας ότι έτσι αφενός θα προσελκύσουν τις ψήφους των φιλο-Ευρωπαϊστών, αφετέρου θα συγκρατήσουν τη μεγάλη βάση των ψηφοφόρων τους στις εργατικές Βορειοδυτικές και Βορειοανατολικές περιφέρειες, που όμως είναι φανατικοί του brexit. Αποτέλεσμα; Ήττες και στα δύο μέτωπα: στο μεν κοινό του Remain οι ψηφοφόροι επέλεξαν την ξεκάθαρη στάση των Lib Dems (κέρδισαν 5% παρά το πλειοψηφικό σύστημα που δεν επέτρεψε να μεταφραστεί αυτό σε επιπλέον έδρες) και στην Σκωτία του SNP που ήταν ξεκάθαρο (εκεί, στο πάλαι ποτέ προπύργιο των Εργατικών, απλά εξαφανίστηκαν, έχουν πλέον μία μόνο έδρα…). Στο δε κοινό του brexit, οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι των εργατικών στις Βόρειες περιφέρειες που δεν πήγαινε το χέρι τους να ψηφίσουν Tories, μετακινήθηκαν στο κόμμα του Φάρατζ και αυτή η μεγάλη μείωση των ποσοστών εκεί (στις περιοχές αυτές έχασαν σχεδόν 15 ποσοστιαίες μονάδες), έφερε στην πρώτη θέση τους Tories, που απλά κράτησαν και αύξησαν πολύ λίγο τα ποσοστά τους.

Συμπερασματικά, ο Τζόνσον θα είναι πλέον κυρίαρχος για μια πενταετία και με μια ανανεωμένη κοινοβουλευτική ομάδα (χωρίς πολλούς – πολλούς αντάρτες πια), το δε Εργατικό κόμμα θα ψάξει για νέο ηγέτη με σαφώς πιο κεντρώο προφίλ σε σχέση με τον  Κόρμπιν και με την αριστερή του πτέρυγα σαφώς αποδυναμωμένη, καθώς χρεώνεται ήδη τη μεγαλύτερη ήττα από το – κρατηθείτε – 1935 και μετά.

ΠΑΣΧΑΛΗΣ ΤΕΜΕΚΕΝΙΔΗΣ

Μοίρασε το άρθρο!